Hoe clubs met muzikanten omgaan die drugs willen

Foto van Flickr; Ron Cogswell; CC BY 2.0

Ik sta aan de bar en ik open het zoveelste flesje bier. Het is al laat, ver na sluitingstijd. De deuren zijn gesloten, de stoelen opgestapeld en buiten verdwijnt langzaam de beschermende duisternis van de nacht.

Hoewel ik de laatste gast er al uitgegooid heb, zit het werk er nog niet op; de gitarist van een Amerikaanse metalcoreband – die god beter niet had kunnen schapen – komt uit de backstage strompelen terwijl hij zijn lul uit zijn broek haalt en hem tussen zijn benen laat verdwijnen, om zich zo voor te doen als vrouw. Ik neem nog een slok van mijn bier en vraag me af of het wel zo slim was om hem zoveel wiet te laten roken.

Zelfs vandaag de dag, in het tijdperk van gladde U2-Appledeals (alhoewel U2 natuurlijk altijd al glad is geweest) en de professionalisering van popmuziek op universiteiten, heeft de zedige drie-eenheid van excessen haar geldigheid behouden: seks, drugs en rock ’n roll. Wanneer jonge bands of beginnende dj’s op tour gaan, willen ze namelijk één ding en dat is keihard feesten.

En wie moet alles in goede banen leiden? De clubs en hun promotors. Want aan de managers van een band en de catering wordt namelijk niet alleen verteld wat de gitaargod of EDM-hoogheid eet en drinkt, maar ook of de handdoek op het podium nou zalmroze of zwart moet zijn (meestal zwart) en welke niet zo legale planten en poeders ze verwachtten in hun rider.

Foto van pixabay; sammisreachers; CC0 1.0

Ook de wensen die wel door de wet getolereerd worden zijn niet altijd gemakkelijk te vervullen (al een keer op stel en sprong glutenvrij bier moeten vinden ergens), maar als het gaat om benevelende middelen is de situatie nog precairder. Er dringen zich allemaal vragen op: moeten we hier überhaupt aan beginnen? En zo ja, bij wie koop ik het? En hoeveel? En uiteindelijk, want bij de meeste clubs draait het ook om commerciële belangen, hoe kan ik het declareren? Ik betwijfel of er veel dealers zijn die een bonnetje voor je willen maken.

Dat mensen over dit onderwerp niet meteen uit de school klappen, spreekt voor zich. De meesten zijn met wat lekkere flessen drank wel tevreden, werd mij verzekerd door clubvertegenwoordiger na clubvertegenwoordiger. En zo niet: als er “wat te roken“ moet zijn, kun je meestal nog wel bij één van de bezoekers terecht. “Bij ons gaat dat vanzelf,” zegt een kennis van mij die reggaeoptredens organiseert. “Ganja vind je sowieso overal en meestal gooien ze ook wel een zakje op het podium.”

Dit komt overeen met mijn eigen ervaringen. De stamgasten die je de week ervoor nog uit elkaar moest trekken terwijl ze de kroeg afbraken, veranderen in engeltjes die alles voor je regelen zodra je backstage een Zweedse retrorocker hebt zitten.

Waar lokale muzikanten meestal zelf wel voorzien zijn, moeten buitenlandse artiesten vaak een beroep doen op insiders. Maar juist dan is voorzichtigheid geboden, met name bij Amerikanen, want hun wiet is niet onze wiet en hun hasj is niet te vergelijken met onze hasj.

Eén moment van onbedachtzaamheid en het kan goed zijn dat je te laat bent, zoals een hardcore- en metalhost mij ooit vertelde: “We hadden een band – met een gemiddelde leeftijd die niet veel hoger was dan twintig – en we gaven ze waar ze om gevraagd hadden. Toen ik een tijdje later terugkwam, stonden ze achter de club in een cirkel te roken. De blunt die ze al half opgerookt hadden, was volledig gevuld met pure wiet.”

Foto van Wikipedia; Borinot bcr; CC BY-SA 3.0

De drugswens moet vooral spontaan zijn en na de show ingewilligd worden. Dat dit niet altijd het geval is, mag voor iedereen duidelijk zijn. Toch bestaat er een juiste formule: genoeg wiet van goede kwaliteit voor vier mensen om vóór, tijdens en na de show precies genoeg kapot te gaan, zo moet het volgens Hospitality Rider, een psychorockband uit New York. Hospitality Rider is beroemd en berucht vanwege de diepzinnigheid.

Hoe serieus je het neemt, moet iedereen zelf maar bepalen. Glutenvrij bier voor een drummer die een glutenallergie heeft is op zich logisch, maar een schaal met M&M’s zonder een bruine erin, zoals bij Van Halen, is misschien ietwat overdreven.

“Exotische behoeftes,” zo zegt een middelgrote boekingsagent, “hoeven niet altijd ingewilligd te worden. Bepaalde basisbehoeften als eten, drinken en een passende kleedkamer moeten geleverd worden. Vaak is het ook alleen bedoeld om te kijken hoe serieus de organisator zulke dingen neemt. Tuurlijk zijn er altijd van die bands die het ook écht belangrijk vinden welke kleur de handdoeken hebben.”

“Dit geldt ook voor drugs: ze zijn illegaal dus kunnen ze niet echt in een contract opgenomen worden.” Maar hij geeft ook aan dat het omgekeerde ook geldt: “Sommige tourmanagers kennen hun bands maar al te goed en verbieden clubs om alcohol voor de show te schenken, laat staan drugs te gebruiken.”

Hoe wij die New Yorkse psychoband bediend hebben? Ondanks het matig enthousiaste publiek was de band zelf heel tevreden die nacht. Meer drugs?
De MDMA die je deze zomer meenam naar festivals was waarschijnlijk iets anders Minder drugs?
Een interview met een straght edger
Jellinek.nl