De Weezer-paradox: Waarom kunnen zoveel bands na hun succes geen enkel goed album meer maken?

In de jaren 90 was Weezer in principe de perfecte band. Ze hadden een soort rare manier van perfectie die niet afkomstig was van marketingmensen. Niet alleen de eerste twee albums die de band toen uitbracht waren nagenoeg foutloos, ook de B-kanten van hun singles, zoals Jamie van de DGC Rarities Volume 1 en Susanne en You Gave Your Love To Me Softly (te vinden op de soundtracks van Mallrats en Angus) waren zo goed dat ze voor andere bands al de kroon op hun werk zouden betekenen.

Het wonderlijke van dit alles: van de buitenkant zag het eruit alsof het Rivers Cuomo & Co geen enkele moeite kostte. En ook al leek het of Pinkerton niet zo veel succes had als hun debuutplaat, de tijd leerde ons dat het album heel veel invloed heeft gehad op de volgende Emo-generatie. Serieus, noem mij één nummer waarin een ongewilde crush op een lesbienne beter wordt geïllustreerd dan in Pink Triangle.

Toen de band in 2000 bekend maakte weer bij elkaar te komen na een onderbreking van drie jaar, waren veel mensen, heel begrijpelijk, enthousiast. The Green Album kwam uit en ondanks het feit dat bassist Matt Sharp was vervangen door Mikey Welsh wees alles -van de artwork tot aan de nieuwe producer Ric Ocasek- erop dat het album een goede comeback zou betekenen van de rockband. Maar helaas, dat was het niet. Ik denk dat zelfs de meest fervente Weezer-fan moet toegeven dat het nummer Hash Pipe nooit zou passen bij de eerste twee albums. En niet omdat Cuomo’s talent als songwriter nou zo enorm is vooruit gegaan, maar juist omdat het typische karakter dat de band zo bijzonder maakte totaal verdwenen is in deze track.

En vanaf toen werd het alleen maar erger (inclusief de albumtitels). Om dit te illustreren heb ik geprobeerd naar een random nummer van hun album uit 2010, Hurley, te luisteren. Het nummer ‘Where’s My Sex?’ gaat niet over een realistische zoektocht naar een eerbiedige partner, maar over Cuomo die letterlijk op zoek is naar seks als een tastbaar object; muzikaal ten gehore gebracht op een saai en cliché akkoordenschema dat alleen maar laat zien dat Weezer niet meer in staat is om op een emotioneel level met z'n luisteraars te verbinden. Het is niet goed, noch grappig, en het enige dat het nummer laat horen is wanhoop.

Ik zeg niet dat Cuomo de komende drie decennia door moet gaan met zijn liefde voor Aziatische vrouwen te beschrijven, maar het feit dat alles wat de band na Pinkerton heeft uitgebracht heel erg zoutloos en goofy is, is helaas waar. Weezer is uiteraard niet de enige band die het verleden achter zich laat om door te gaan, maar ik blijf het vaak onbegrijpelijk vinden en daarom word ik niet meer enthousiast van een nieuw Weezer-album.

Voorbeelden genoeg. Zo is moeilijk te geloven dat dezelfde drie gasten die op Metallica’s Ride The Lighting uit 1984 speelden, dertien jaar later ook op Reload te horen waren. En ze spelen hun classic-trash-materiaal redelijk bekwaam live, dus rijst de vraag: waarom kunnen ze niet opnieuw een geweldig album maken? Het lukte zelfs niet toen Metallica weer met Bob Rock ging samen werken, de man die ook hun commerciële doorbraak Metallica produceerde. Voor St. Anger had hij het idee om de snaredrum te laten klinken alsof het is opgenomen in een vuilnisbak, iets wat we misschien geloofd hadden als we niet het aantal originele Basquiats dat Urlich in z’n bezit heeft hadden gezien in Some Kind of Monster.

Ik zeg het niet graag, maar Green Day is nog zo’n band. Een van mijn eerste concerten ooit was van Green Day, tijdens hun Dookie-tour met Samain in het voorprogramma. Na Insomniac uit 1995 raakte Green Day in een neerwaartse spiraal, met als uitzondering American Idiot in 2004. Ik heb zojuist geprobeerd te luisteren naar A Little Boy Named Train van het album ¡TRÉ! uit 2012, maar ondanks het onmiskenbare Green Day-geluid, is het niet echt verbazingwekkend dat ook dit nummer onderdeel is van een trilogie die bestaat uit nummers die allemaal precies hetzelfde zijn en zelden van elkaar verschillen.

The Offspring dan. Ooit was The Offspring een punkband vol pit en energie die twintig miljoen exemplaren van een album wist te verkopen. Vier jaar later heb je een gitarist met de naam ‘Noodles’ en flauwe liedjes als Pretty Fly For A White Guy die overduidelijk gemaakt worden om ‘grappige’ T-shirt teksten van te kunnen maken. We zouden natuurlijk graag geloven dat deze jongens ook een jaartje ouder zijn geworden, maar als we dan luisteren naar de track Cruising California van hun laatste album horen we rap, Auto-Tune en opnieuw een hele luie, saaie tekst. En dan is de enige conclusie die we kunnen trekken dat ook deze mannen aan het struggelen zijn om relevant te blijven in een popwereld die heel erg veel verder is dan het tijdperk van hun gloriedagen. Dat zou uiteraard allemaal heel jammer zijn als hun nieuwe muziek gewoon om aan te horen was.

Toegegeven, geen enkele artiest is perfect en zelfs Bruce Springsteen heeft zo nu en dan een Human Touch. Ik zeg niet dat deze artiesten niet volwassen mogen worden (alhoewel, Noodles, kom op), ik zeg alleen dat er ook een manier is om dat te doen zonder je gehele waardigheid en identiteit over boord te gooien.

Volg Noisey op Facebook en Twitter.

Deze rappers namen een videoclip op in Noord-Korea Alstublieft God, laat 2014 het jaar zijn waarin we voorgoed het woord ‘hipster’ begraven

Dit is de nieuwe Facebook-trend van Tiësto