Deze rappers namen een videoclip op in Noord-Korea

Ik heb een gek soort fascinatie voor Noord-Korea, waardoor ik elke dag wel een paar keer op dat land google. Op die manier stuitte ik op het verhaal van de rappers Anthony Bobb en Dontray Ennis, oftewel PacMan and Peso. Twee jongens uit Washington D.C. met lange dreads voor de ogen, trainingspakken aan en ruige koppen die in hun hele leven (ze zijn 19 en 20 jaar) nog niet verder zijn gereisd dan New York. Het duo bracht vorige maand de eerste mixtape uit en omdat die niet direct de verwachtte roem en lekkere chicks opleverde, besloten ze een videoclip op te nemen in het meest gesloten land ter wereld. 1) omdat volgens hen nog niemand anders dat had gedaan, en 2) omdat het kan.

De benodigde 6000 dollar werd ruimschoots binnengeharkt via Kickstarter, waarbij meer dan de helft van de uiteindelijke 10.000 dollar werd gedoneerd door een anonieme zakenman uit Manhattan. In het promotiefilmpje zien we twee jonge gasten die ontzettend gretig zijn om hun muziek te pushen, maar niet echt een idee lijken te hebben waar ze aan zijn begonnen. Een trip naar Noord-Korea dus. Waarom in godsnaam? Ik hing een middagje met ze op Skype, wat een merkwaardig gesprek opleverde met twee gasten die geen idee hebben wat Noord-Korea voor een land is. “Ik wist natuurlijk dat het een land is dat bestaat, maar wat er daar allemaal gaande was wist ik totaal niet.”

Noisey: Hoi! Vertel eerst eens: wie zijn Pacman and Peso en waar komen jullie vandaan?
Pacman: Ik rap al sinds ik op de middelbare school zat en ik door kreeg hoe je een metafoor met woorden kan maken. Ik was altijd buiten of aan het basketballen of aan het spitten. Zo heb ik Peso ook ontmoet.
Peso: Ik zat een tijdje achter een meisje aan dat Pac ook bleek te kennen. Zo leerden wij elkaar kennen. We bleken dezelfde muzieksmaak en stijl te hebben. Sindsdien zijn we er samen mee bezig, er was alleen geen studio. Totdat we Ramsey ontmoetten. Hij is bankmedewerker, maar in zijn vrije tijd is hij muziekproducer en eigenaar van het label Forest Hills Tenleytown Music Group.

En hij speelt een cruciale rol in jullie carrière tot dusver?
Pacman: Ja. We waren aan het basketballen bij mij in de buurt terwijl hij een paar honderd meter verderop een clip aan het opnemen was met een andere act uit zijn stal. Toen hij naar ons toe kwam om even uit te leggen wat ze aan het doen waren op ons veldje pushte mijn vrienden me om iets te spitten voor zijn camera. Ramsey was onder de indruk en heeft ons vervolgens onder zijn hoede genomen.
Peso: Ik denk dat hij ons vertrouwen heeft gegeven omdat 'ie zag dat we muziek serieus nemen, maar gewoon nog niet de middelen hadden om shit op te nemen. Er is niks hier in onze wijk. Hij was al zelf bezig met een reisje naar Noord-Korea en kwam toen met het idee om daar een clip te schieten. Waarom de fok niet dan ook, toch?

Wat wisten jullie van Noord-Korea voordat jullie vertrokken?

Peso:

Ik weet niet of Pac iets wist, maar ik had eigenlijk geen idee. Ik wist natuurlijk dat het een land is dat bestaat, maar ik wist totaal niet wat daar allemaal gaande was. Ook toen ik er achter kwam dat het lang niet allemaal okay is wat daar gebeurt had ik geen twijfels.

Pacman

: We hadden ook naar Afrika kunnen gaan, daar is immers ook nog nooit een clip opgenomen. Maar dit is ons gewoon overkomen. Het is een mooie bijkomstigheid dat er nog nooit een clip is opgenomen in Noord-Korea, maar we hebben niet een lijstje landen gemaakt waar het ook nog nooit is gedaan om er vervolgens een te kiezen. Het was gewoon stom toeval.

Het beeld dat ik heb van Noord-Korea is een land waar heel weinig mag, en je als toerist alleen dat te zien krijgt wat Kim Jong-un wil dat je ziet. Is dat zo?
Peso: We kregen wel de tijd om scenes te schieten, maar verder zaten we ook in zo'n door de staat georganiseerde tour. Het filmen moest gebeuren terwijl de rest van onze groep door een museum ging ofzo. Het was niet bepaald de bedoeling dat we er zelf even op uit trokken.
Pacman: Die shit die ze je laten zien was bizar man. Er ligt daar een Amerikaans marinebootje in de haven dat ze ooit hebben veroverd. Een heel klein ding, maar het is echt een soort nationale schat voor die Koreanen.
Peso: Iedere dag was er iets tofs te doen. Maar volgens mij is het vetter als je daar kan doen wat je wil.
Pacman: Nee man, fok dat. Straks raak je verdwaald.

Jullie moeten als gekleurde jongens met dreads uit de VS best wel wat bekijks hebben getrokken.
Pacman: We waren constant handen aan het schudden en met mensen op de foto aan het gaan. Zelfs toen ze hoorden dat we gore Amerikaanse imperialisten waren wilden mensen op de foto, haha. Ze vonden het heel fascinerend wat we deden. Terwijl we aan het opnemen waren stonden er op een afstandje ons weer te filmen en een beetje mee te bouncen. Het was heel ongedwongen allemaal.

De clip is nu geschoten en verschijnt binnenkort. Wat gaan we zien?
Pacman: De track heet Escape to North Korea. Het gaat over de fokked op situatie in de hood hier, en 'vluchten' naar een ander land. Je ziet ons voor gebouwen, standbeelden en dat soort shit, maar verder zie je het in januari wel.

En als dit alles nou niet tot de grote doorbraak leidt en er niemand met een platencontract komt wapperen?
Peso: Geen stress. We willen gewoon een groeiende fanbase, mensen bereiken en dat alles. Een deal is leuk, maar onze muziek moet vooral gehoord worden. Ik heb een verhaal te vertellen.

De video staat nog niet online, maar we kregen wel foto’s doorgestuurd van de visa, een metrostation in Pyongyang en foto’s uit Mongolië en China (?!?).

David van Unen zit op Twitter.