Het grote Noisey-is-op-Eurosonic-verslag deel twee

Ha! Daar zijn we weer. De storm heeft Groningen gelukkig overgeslagen (lief, want ze hebben het hier al ellendig genoeg met al die aardbevingen), alleen was het nogal glad, zodat we nu onder de blauwe plekken zitten omdat we blijkbaar niet echt kunnen fietsen. Wat we wel kunnen, is leuke bandjes kijken en er iets over schrijven. Kijk maar!

Koen van Bommel:

Giorgio Poi

Giorgio Poi staat met Seinfeld-trui en z’n twee Italiaanse maten onder het systeemplafond van het Praedinius Gymnasium. Iedereen weet dat zo’n plafond zorgt voor een uitstekende akoestiek. Het geluid is kraakhelder en het drumstel klinkt als een groot stuk Parmezaanse kaas met extra lekkere olijfolie. Giorgio heeft een mooie stem met zo’n raspje erin (voor die kaas natuurlijk). Ze maken popliedjes die soms ineens uitlopen in lange psychjams. Ik versta geen reet van wat ze zingen, maar als ik mijn ogen dicht doe, zit ik lekker aan de aperitivo ergens in de buurt van Napels ofzo. Prima!

ALMA

Als je écht wil genieten van de muziek van ALMA (en dat wil je wel), raad ik je aan om het nu te doen. In elk geval voordat je haar liedjes niet meer kan horen omdat ze in allerlei RTL-reisprogramma’s worden gebruikt. Daarna duurt het namelijk wel weer een jaartje of twaalf voordat je het misschien ironisch leuk kan gaan vinden.

Ankathie Koi

Dit is denk ik wat je krijgt als David Lynch, Madonna en Ben Stiller een kind krijgen. Ankathie is een popster zoals je ze sinds 1984 niet meer gezien hebt, met een indrukwekkende mullet. Haar performance is over de top en theatraal en nogal manisch. O ja, ze heeft denk ik mijn favoriete popliedje ooit gemaakt? Waarvoor dank.

Hak Baker

Hak Baker is een soort nog Britsere Dean Blunt. Het is niet per se een hele goede band (ze spelen nogal rommelig), maar het is zo pretentieloos, en Hak heeft zo’n ontzettend guitige glimlach, dat je hem meteen wil uitnodigen voor je volgende vier verjaardagsfeestjes. Je hoort gelijk dat ze uit Oost-Londen komen, en iedereen die z’n band aankondigt met de woorden ‘me and me mates’ is oké in mijn boekje. Het is allemaal heerlijk nonchalant. Zo staat de gitarist tijdens een gevoelig lied over een overleden vriend eventjes wat berichtjes te checken op z’n telefoon. Ze spelen veel langer door dan de bedoeling is, en de stagemanager begint steeds bozer te kijken terwijl ze zich door een toegift heen worstelen. Het eerste liedje dat ze bij wijze van toegift inzetten blijkt na een tijdje toch te negatief voor Hak (hij zingt over dat hij je haat). Uiteindelijk lukt het ze toch nog om een mooi slot aan de show te breien. Het lijkt alsof ze er dan ineens goed in zitten. Het was geweldig. Het was… ik wou dat je erbij was.

Djanlissa Pringels:

Bitch Falcon

Foto door Djanlissa Pringels

Als ik iets geleerd heb op Eurosonic, is het dat ik niet veel nodig heb om verliefd te worden. Je moet op een podium staan, wat roepen in de buurt van een microfoon en het moet twaalf uur geweest zijn. Ondanks de aanwezigheid van alle kalende oud-klasgenoten van je vader hangt er romantiek in de lucht. Zodra zangeres Lizzie Fitzpatrick haar keel opentrekt en op haar gitaar ramt, ben ik de oudemannenlucht meteen vergeten. Haar stem snijdt me in plakjes. Ik ben een verliefd stuk worst geworden.

Sander van Dalsum:

Wiley
Een welverdiende s/o naar Wiley: de grime-god nam gisteren de moeite om voor een optreden van een mager kwartiertje helemaal af te reizen naar Groningen. Wat blijkt nou, het schijnt dat de Londenaar naast rapper ook vastgoedmagnaat is – hij heeft naast een huis in Engeland ook een stekkie in Rotterdam, dus dat maakt de volle vijftien minuten die hij speelde iets rendabeler dan je misschien zou denken. De show zelf? Best aardig als ik de Britse meisjes vooraan die elk woord meerapten kan geloven. Zelf kon ik alleen meedoen met de lyrics van Shutdown, maar ik ben er vrij zeker van dat dat niet zijn liedje is. Goed, je moet zo’n joekel van een set ergens mee vullen.

Wouter van Dijk:

KillASon

Onverwachts geconfronteerd worden met een stijlgod is altijd prettig. KillASon uit Parijs is een onvervalst exemplaar. Als ik een nerts zonder verplichtingen was, had ik me vrijwillig opgegeven om deel uit te maken van z’n garderobe. Niet alleen de fash is indrukwekkend: in recordtijd laat hij zien dat hij thuis is in het complete rapspectrum en ook nog eens elektronisch dope komt.

Naaz
In het midden van de bovenverdieping van club OOST ligt een groot wit tapijt op de grond. Extreem chill als je per ongeluk vergeten bent om schoenen aan te trekken, minder chill als je kop staat op niets dan vernieling. Toch bang om bier of bloed te morsen. Gelukkig is daar tussen al het Appelsap geweld ook Naaz, om ons allen wat rust in te zingen. Dat doet ze zo indrukwekkend dat ze uit angst voor te veel toekomstige boekingen na afloop van haar optreden in rap tempo wegsprint. Zit waarschijnlijk in de dichtstbijzijnde spa te recupereren op het moment.

Matthijs van Camerijk:

Papooz

Ik had me opgemaakt voor een tropisch feestje met de Franse garçons van Papooz, maar dat pakt anders uit. De band draagt in plaats van kleurrijke pakjes suffe witte gympen, de zanger is de hele tijd met een orgastisch gezicht op zijn knieën aan het poseren voor de enige camera in de zaal en de nietszeggende Frans-Engelse speech van de blonde gitarist doet me besluiten te vertrekken. ‘We are Papooz from Paris, you know?’ Daarna versta ik er geen reet meer van.

Ruby Empress

‘I need your love Minerva!’ Oké dan! Ik ben wakker. De zanger van Ruby Empress doet me denken aan Freddy Mercury. Hij beweegt ongekend lekker in zijn leren broek met kettingen en springt hysterisch rond op het podium. Iedereen wordt getrakteerd op een staredown wanneer hij met zijn gitaar door het publiek sluipt, hij scheurt zijn witte overhemd kapot, zingt een ode aan een meisje in het publiek dat Anna heet en springt vervolgens soepeltjes van het drumstel. De kunstschool en ik gaan heerlijk op de Zweedse band.