Het succes van Cho is te gigantisch om te negeren

Nederlandse hiphop is in de afgelopen jaren uitgegroeid van ondergeschoven kindje tot het leukste en snelst bewegende circus in de entertainmentwereld. Omdat alleen verveelde scholieren die praktisch wonen op Instagram en VICE-redacteuren genoeg tijd hebben om van alles op de hoogte te blijven, vissen wij elke maand de zoetste of zuurste krenten uit de enorme pan pap. Met vandaag, in het maandoverzicht van juni, onder andere een ode aan de entiteit Cho en het enigma Oomto.

Als tijd meer zou zijn dan een sociaal construct en muziek geen kunstvorm maar een wedstrijd, zou Cho de onbetwiste winnaar van deze maand zijn. Dat zou ik eigenlijk niet hoeven benadrukken, want winnen doet hij constant. Hij doet het alleen op een heel onopvallende, haast geruisloze manier. Zelf omschrijft hij zijn situatie het beste op Astmaflow, een nummer dat hij inmiddels alweer twee jaar geleden uitbracht: “ze zeggen Cho is de beste maar hij stopt steeds.” 

En dit klopt. Als je luistert naar Cho z’n muziek krijg je soms het gevoel dat hij z’n muziekcarrière ziet als een reguliere baan: hij is consistent en onder de radar bezig met wat hij moet doen. Zonder zich uit angst voor de relevantieguillotine te laten verleiden tot opportunistische samenwerkingen of sensatiebeluste uitspraken in interviews, om maar bovenaan de charts te blijven. Hij laat van zich horen als hij, en alleen hij, denkt dat de tijd daar rijp voor is en plukt daar de vruchten van. 

En deze vruchten zijn overigens voor bijna niemand weggelegd. Cho was een nachtmerrie voor de IT-mensen bij Paradiso; eerst legde hij de website plat om vervolgens nog voor iemand met z’n ogen kon knipperen twee shows uit te verkopen. De belangstelling was uiteindelijk zo groot dat ze er maar voor hebben gekozen om Paradiso links te laten liggen en zijn show te verplaatsen naar de AFAS Live. Als je dat kan doen zonder uitgebreide marketingcampagne of de hulp van een leger aan influencers ben je een hele, hele grote. 

Zo groot dat je bijna vergeet dat hier ook de release van een best wel sick album mee gepaard gaat. Het draagt de ietwat megalomane titel Chosen, en piekt in het begin. De opening is een Drake-esque overzicht van het proces naar zijn succes toe, en leunt op een obscure maar zeer toepasselijke en goed gekozen sample. De tweede track, Bijlmer met Henkie T, is een lofzang naar de twee koningen van Amsterdam-Zuidoost waar eigenlijk geen enkel positief woord tegenop kan.

Andere eervolle vermeldingen zijn er voor Nelcon en Lijpe, allebei zijn zij een broodnodige muzikale herinnering aan het feit dat er ook leuke en goede rapdingen uit (de provincie) Utrecht komen: Nelcon met zijn debuutproject Nelconic, waar een montere ode aan de Sneeuw in de flats van Overvecht op schittert, en Lijpe met zijn laatste single Selfmade, een periodieke herinnering aan het feit dat een Richard Mille dragen in een Golfstaat leuker is dan een Casio in Alphen aan de Rijn. Het is een prestatie van wereldformaat dat hij zulke kennis over kan brengen op een manier waardoor het elke keer dat je luistert weer nieuw klinkt.

Oomto – Rotterdammer van het jaar 2025, winnaar van de non-officiële best half dressed man-verkiezing van Esquire en bovenal de meest enigmatische rapper van het noordelijk halfrond – was deze maand te gast bij Rookworst. Hij zat aan tafel met broers Hef, Adje en Crooks en THC-zwaargewichten Rocks en RBDjan, maar gek genoeg is hij de grootste aandachtstrekker. 

Op dit moment staat hij vooral bekend als een slungel die beats sloopt in een mengeling van Saramakaans, Surinaams en Nederlands en als de man die er bij was toen Quincy Promes voor het laatst een bewonderenswaardige prestatie leverde op het Ajax-veld, maar aan tafel bij Hef laat hij ook een andere kant van zichzelf zien. Hij vertelt heel eerlijk dat hij helemaal geen droom heeft om rapper te zijn, laat staan dat hij vroeger rapper wilde worden. Het enige wat hij echt wil, is anders zijn dan de rest. En dat soort mensen hebben we nodig. 

Het voelt altijd een beetje incestueus om iets positiefs te schrijven over rapkampioen, zanger, schrijver en acteur Abel van Gijlswijk omdat hij een VICE-host was en de man die ik bij Noisey heb opgevolgd als redacteur – maar aan sommige dingen kun je niet ontkomen. Zijn succes negeren is namelijk misschien wel kwalijker dan een oogje toeknijpen in naam van journalistieke onafhankelijkheid. Het gaat hartstikke goed met zijn punkband Hang Youth, de tour der tours is aangekondigd, maar nog vetter dan een uitverkocht Paradiso vond ik het interview wat hij deed op De Bagagedrager van 3voor12. 

Het concept is simpel: presentator Roziena Salihu (bekend van een eerdere show waarin wij nog wel eens gevlamd werden) fietst met een artiest door zijn of haar wijk, en interviewt diegene over die plekken aan de hand van herinneringen. Ze fietste bijvoorbeeld met Rico door Zwolle en met Bokoesam door Amsterdam-Oost, allebei zeer de moeite waard om te bekijken. In de laatste aflevering laat Abel haar zijn favoriete plekken van de hoofdstad zien. 

Ze praten over hoe ontzettend zwaar het is om een multitalent te zijn en over hoe snel Amsterdam Noord gentrificeert, maar het hoogtepunt van het interview – en eigenlijk een soort essentie van Abels muziek – vindt plaats op de kop van de Haarlemmerdijk, waar hij betoogt dat we verkeerd omgaan met onze energie en dat we onze boosheid niet op de juiste manier gebruiken. Je kunt jezelf wel opvreten als het jou niet lukt om vegetariër te worden of als je bang bent dat je woonruimte inneemt waardoor je anderen van hun vertrouwde plek verdringt, maar als je de kracht die nu verloren gaat aan zelfverwijt nou eens zou steken in het ophitsen van een veel grotere groep die met een veel hardere stem het grootkapitaal en de echte machthebbers kan aanvallen, zouden we een stuk verder komen met z’n allen. Amen.