Cho was een tijdje van de radar, maar heeft zijn superpowers niet verloren

Vorige week stond op deze site een interview met hitkanon Bizzey. Hij is een van de meest succesvolle Nederlandse artiesten ooit, en dat komt natuurlijk doordat hij over een bepaalde kwaliteit beschikt, maar volgens hem ook doordat hij weet dat de jonge generatie fans in dit land het geheugen heeft van een microseconde, en het gevaar om vergeten te worden dus altijd op de loer ligt. Constant singles uitbrengen en altijd met nieuwe shit komen is een zware en vermoeiende manier van werken, maar gezien zijn succes wel een zeer goed werkende tactiek zolang je het volhoudt. En eigenlijk precies het tegenovergestelde van wat Cho doet.

De rapper uit Amsterdam-Zuidoost heeft over aandacht niet te klagen gehad – Misschien wel hè? was een hele grote hit, net als Popalik met de nu enorme Stefflon Don – maar juist op het moment dat er onder andere door New Wave enorm veel ruimte werd gemaakt voor jonge rappers, besloot hij juist om afstand te nemen en veel minder uit te brengen. Wel wat bijdragen voor andere artiesten, maar sinds 2016 geen eigen album meer. Niet aan de race meedoen zorgt waarschijnlijk voor een heleboel minder hoofdpijn, maar maakt het ook moeilijker om later weer aan te haken.

Zijn nieuwe album Since ‘93 is sinds vrijdag overal te streamen. En alsof de negentien tracks die daarop staan nog niet genoeg zijn, heeft hij ook nog een gelijknamige, korte film gemaakt met Caio Silva van Framez, over zijn leven en de tijd dat hij weg was. Ik sprak hem hierover toen hij vorige week een première organiseerde voor dit spektakel.

Noisey: Vind je het spannend om terug te komen?
Cho: Een beetje. Mensen hebben ineens weer een mening over wat je maakt, dat is altijd gek.

Jij lijkt me bij uitstek iemand die zich weinig aantrekt van meningen van het publiek.
Ik vind het wel interessant hoor, om te weten hoe mensen over me denken en hoe ze naar me kijken, maar ik heb ook een sterke eigen mening. Je staat wel bekend als een koppig persoon.
Ik ben de laatste die dat zal ontkennen. Ik weet precies wat ik wil maken en laten horen, maar ik weet ook dat de verwachtingen hoog zijn, en dat neem je toch altijd met je mee. De lat ligt hoog, dat maakt het wel moeilijker om steeds met iets nieuws te komen waar ik tevreden over ben. Ik moest daar wel actief naar op zoek gaan.

De vraag die ik moet stellen: waarom duurde het zo lang voordat je met iets nieuws kwam?
De welbekende vraag. Lang verhaal kort: ik ben er voor het eerst achter gekomen dat er veel meer is dan alleen muziek. Ik heb jarenlang in een muziekbubbel gezeten, dat was m’n leven, en ik kwam er ongeveer drie jaar geleden achter dat er veel meer is dan dat. Ik moest ook even mens zijn, en een vader.

Als een soort tussenjaartje van de middelbare school.
Precies. Ik had het gevoel dat ik volwassen moest worden voordat ik verder kon. Ik hoorde vaak dat ik communicatieproblemen had en mensen me niet konden bereiken. Dus ik moest er simpel gezegd meer zijn voor mijn familie. Veel meer tijd investeren in liefde. Het is gek: het succes maakte me tot wie ik was, en het maakte de mensen om me heen trots, tot het moment kwam dat muziek zoveel tijd in beslag nam dat ik er niet meer voor ze was, en daardoor veel liet verwateren. Maar dat snap je niet als je zulke oogkleppen op hebt. Daarnaast speelde ook mee dat ik gewoon even geen zin meer had, verveeld raakte en andere dingen wilde doen.

Hoe zag een gemiddelde dag eruit in die tijd?
Het eerste wat ik zie als ik wakker word is de studioset naast m’n bed, dat is al sinds mijn twaalfde zo. Vaak ging ik niet eens naar school, maar stapte ik uit bed en ging ik gelijk muziek maken. Mezelf ontwikkelen, mezelf bewijzen, maar ook heel veel muziek luisteren en interviews checken van artiesten als Kendrick of André 3000.

In die break draaide het vooral om m’n dochtertje. Ik wilde niet dat ze haar vader alleen op televisie zou zien, of dat het voor haar zou voelen alsof ze niets betekent als mensen ons op straat tegenkomen en met mij op de foto willen. Ze is vlak na Misschien wel hè geboren, precies het moment dat ik in een soort spaceshuttle stapte: ik deed enorm veel shows, en ging van broke nigga naar de sterren. Dat is zo overweldigend dat het lijkt alsof alleen dat bestaat. Hoe ga je iemand van vier jaar via FaceTime uitleggen wat een studio is en waarom ik niet naar haar toe kan komen?

Hoe was het voor jou om na dat succes even stil te staan, juist in dit snelle genre?
Wel rustig. Het begon met het wegdoen van alle social media, en beseffen dat je niet leeft voor het internet en dat niet iedereen hoeft te weten dat ik een nieuwe rolex heb gekocht. Als ik het niet deel, betekent dat niet dat ik er niet trots op ben. Toen ik dat leerde, merkte ik ook dat het me eigenlijk niets deed dat andere mensen ineens heel hard gingen. Ik heb nooit de drang gevoeld om daarin mee te gaan, en ben nooit bang geweest dat ik zou worden vergeten.

Maar zo makkelijk is dat toch niet? Die rolex-lifestyle is wel iets waar je aan went, lijkt me. Was je niet bang om dat kwijt te raken?
Niet echt, ik heb altijd geloofd in wat ik kan toevoegen. En iedere keer dat ik iets uitbreng heeft het wel impact. Niet om mezelf te pijpen, of stoer te doen, maar ik weet wel dat ik beschik over superpowers die ervoor zorgen dat ik altijd serieus word genomen. Dat vertrouwen ben ik nooit kwijtgeraakt. Ik denk dat veel mensen van onze generatie niet snel zo’n pauze in zouden lassen, zeker niet als het financieel goed met ze gaat. Het is wel een risico.
Ik kan me dat heel goed voorstellen, maar ik had wel echt het gevoel dat dit op de lange termijn veel beter voor me zou zijn. Genoeg mensen hebben me gezegd dat ik door had moeten knallen, omdat het zomaar over kan zijn. Maar je kunt niet ergens haast op zetten als je er mentaal niet klaar voor bent. Ik had het nodig om dingen mee te maken voor ik weer met iets nieuws kon komen. Spanker zei het laatst nog: “Drama blijft de beste benzine voor een artiest.” En dat is ook echt zo.

Hoe was het voor je om die film te maken?
Heel tof om te doen. Ik heb wel even moeten nadenken of ik er wel klaar voor was om mezelf zo bloot te geven, want ik ben van mezelf alleen open in m’n muziek. Wat vond jij?

Op zich vet. Vooral om te zien dat er van alles om jou heen gebeurt zonder dat je er zelf invloed op hebt.
Ja, precies, ik wilde mijn verhaal vertellen door de ogen van de mensen om me heen. Ik heb het in m’n muziek al genoeg over wat ik vind. Deze film is helemaal niet gemaakt om aan iedereen te laten zien hoe goed het met me gaat of hoe succesvol ik ben. Het gaat ook om de mensen die me keer op keer zeiden dat ik een klootzak was omdat ik ze liet wachten.

Welke films hebben jouzelf geïnspireerd?
The Hate U Give, maar ook oudere classics. Boyz n the Hood, Menace II Society – eigenlijk alle films die niet te diep fictie zijn en je kunnen prikkelen. Films die verhalen vertellen. Deze films zijn eigenlijk allemaal hiphopalbums, maar dan in beeld.

Wat voor films heb je met je dochter gecheckt toen je daar eindelijk tijd voor had?
Veel Disney. The Lion King, Tarzan. Ik heb laatst pas voor het eerst beseft dat Aladdin er was, die is ook hard. De kleine zeemeermin is ook een keiharde film. Ik ben wel blij dat ik met haar kijk, ik wil niet dat ze te veel gekke shit ziet. Weet je hoe sick het is om dingen die jij vroeger keek opnieuw te kijken met je dochter?