Lucky Fonz III heeft geleerd van Kempi’s goede en slechte kanten

Kempi en Lucky Fonz III vormen op het eerste gezicht een vreemd duo. Op het tweede gezicht ook, trouwens. Pas als je ze samen op een track hoort, snap je dat het op een bepaalde manier gewoon klopt. Ze werkten samen op het tweede album van Kempi, en Lucky begeleidde hem op de gitaar in de studio van De Wereld Draait Door. Hoewel een tweede muzikale samenwerking tot nog toe uitbleef, hebben de twee altijd contact gehouden. Vrijdag komt Kempi's langverwachte nieuwe mixtape uit en daarom belde ik Lucky om hem te vragen naar zijn band met Du Gramma Boy, en wat volgens hem nou de magie is achter de muziek van de rapper. Noisey: Ha Lucky, wanneer sprak jij Kempi voor het laatst?
Lucky Fonz III: Ik heb hem al echt een tijdje niet gezien. We appen wel af en toe.

Wat stuurt hij je dan?
Het gaat dan vooral over andere artiesten. Hij is heel erg begaan met bijvoorbeeld singer-songwriters. Die kent hij dan uit zijn buurt, en dan appt-ie mij en vraagt hij of ik het ook dope vind. Ik heb met best wel veel mensen samengewerkt, maar ik ken weinig mensen die zo'n brede en direct toegankelijke muzikaliteit hebben. De eerste keer dat ik hem ontmoette hadden we het ook over muziek, en ik verbaasde me echt over hoeveel hij kende. Ik had natuurlijk verwacht dat hij alle teksten van Tupac kende, maar niet dat hij Roosbeef ook heel tof vindt.

Ik merk dat hij de traditie van muziek echt in zich heeft – als hij zingt hoor je flashes van Otis Redding en de Mississippi blues. Dat draagt hij in zijn stem. Hij heeft nooit echt geklonken als een jonge tiener, toch? Hij klonk altijd al zoals nu. Ik maak me daarom ook geen zorgen of hij nu hij terug is wel in het veranderde culturele landschap past. Hij was altijd al apart, hij heeft nooit ergens in gepast. Denk je dat de muziekwereld zich wel aanpast aan hem?
Ik denk het wel, ja. Het publiek in ieder geval. Waarom zou hij zich moeten verhouden tot iemand of waarom zou hij moeten passen binnen een cultuur? Ik zie hem als een kunstenaar die helemaal niet mee hoeft te doen aan deze stoelendans. Dat past ook niet bij de rauwe eerlijkheid die hem zo goed maakt. Dat hoor je al in Zoveel Stress: het is niet de standaard romantisering van gangstershit. Het is geen G-Unit waar het een karikaturale, filmachtige versie is van de werkelijkheid. Het is echt.

Jij staat daar als persoon best ver van af. Kan je er toch wat van leren?
Ja, ik denk dat ik best veel van hem heb geleerd, vooral als het gaat om intuïtief handelen – tekstueel en muzikaal. Soms is het goed om niet overal honderd keer over na te denken en te vertrouwen op het moment waar je in zit.

Ik deed bijvoorbeeld ook Het Is Een Nacht van Guus Meeuwis met hem bij De Wereld Draait Door, en we hebben dat helemaal niet hoeven oefenen. Ik weet nog dat hij me belde en ik tegen hem zei dat we echt moesten repeteren, maar dat hij het genoeg vond om het in de studio voor de uitzending drie keer door te nemen. Als iedere andere artiest dat tegen me zou zeggen denk ik niet dat ik dan gitaar zou willen spelen, maar met Kempi denk ik: hij kan dat gewoon.

Is dat wat iemand een goede artiest maakt? Het moment kunnen pakken?
Het is één manier van werken. Anderen zijn juist heel goed in alles overdenken en met iets te komen wat heel weloverwogen is. Maar deze manier van werken past heel goed bij het karakter van Kempi, het is een gevoelige jongen. Soms een open zenuw, eigenlijk is hij het klassieke idee van een artiest. Alles komt binnen en moet er gelijk weer uit. Als dat niet lukt kan hij ook vastlopen.

We hemelen hem nu heel erg op, maar toch zijn er ook dingen ernstig fout gegaan in zijn leven.
We weten allemaal dat er dingen zijn gebeurd, en dat vertaalt zich heel snel in praktische problemen. Hij is op bepaalde momenten dom geweest, hij heeft fouten gemaakt, maar aan de muziek heeft het nooit gelegen. Dat heeft altijd geklopt. Maar als festivals je niet durven te boeken omdat ze bang zijn voor negatieve publiciteit is het ook moeilijk om zieltjes te winnen. Dat is gewoon heel kut.

Maar zijn fouten zijn voor jou nooit een reden geweest om niet met hem samen te werken?
Nee, het zou juist een extra reden voor mij zijn om met hem samen te werken in het geval dat dat hem zou helpen. Het is paradoxaal ook. Al vanaf hij opkwam was het geluid 'oeh, een echte gangsterrapper', terwijl hij vanaf moment één al rapt dat hij vast zit in het systeem. Hij doet er niet stoer mee, want hij ziet het als een fucking vloek.

Negatieve gebeurtenissen zorgen voor een dynamiek die al heel lang onderdeel is van de muziekwereld. Het speelde in de blues ook al, en zelfs in de literaire wereld. Zo kun je ook over Arthur Rimbaud denken, of over Lord Byron. Al die romantische dichters waren aan de ene kant badboys, wat goed past bij hun imago en daardoor bij hun werk, maar aan de andere kant was wat ze deden natuurlijk problematisch. Ze bleven er door hun werk namelijk mee doorgaan. Het gaat altijd over een moraal, en over de aantrekkelijkheid van destructie en ondergang. Maar als muziek datgene is wat hem kan helpen om uit dat soort shit te blijven, dan wil ik hem juist helpen. Als ik kijk naar wat hij voor mij heeft gedaan, denk ik dat ik heel erg dankbaar moet zijn. Wat voor dingen zijn dat dan?
Ik heb het idee dat mensen mij heel anders gingen bekijken sinds die Diana-track. Soms denk ik zelfs dat ik deels bij Top Notch ben getekend omdat ik tegen Kees zei: "Yo, ik vind Kempi echt te gek." En daar blijf ik hem altijd dankbaar voor.

We spraken kortgeleden ook met Kempi zelf ; over drugs verkopen aan familie, de liefde voor zijn kinderen en rappen voor mensen zonder stem. Still via YouTube