Foto's van furries in hun natuurlijke omgeving

Furries, fursuits en fursonas bestaan al zo lang als het internet bestaat. De officiële verjaardag van het internet, 1 januari 1983, valt samen met het decennium waarin een aantal bezoekers van een sci-fi-conventie elkaar vonden in hun gedeelde liefde voor antropomorfe dieren. Dat was de start van een fandom dat in de jaren daarna exponentieel zou groeien. Inmiddels hebben furries hun plek op het internet stevig ingenomen: ze uploaden cartoons op DeviantArt, verkopen DIY-accessoires op Etsy en beginnen zelfs hun eigen anti-fascistische groepen om de alt-right dwars te zitten. Door al deze dierlijke online activiteit is een twitterdiscussie niet echt meer compleet zonder een comment van een fursona-account.

Fotograaf Tom Broadbent is zelf geen furry, maar de afgelopen veertien jaar nam hij foto’s van de mensen achter de maskers. Hij bouwde een vertrouwensband op met de furries, een gemeenschap waar de nodige vooroordelen en misverstanden over bestaan. Zijn fotoboek At Home With The Furries uit 2018 gaf lezers een zeldzaam kijkje in het dagelijks leven van mensen die het leuk vinden om zich af en toe te verkleden als een hond, een kat of een draak.

Zijn nieuwste collectie, At Home With Xavier Fox, volgt het leven van een motorsportliefhebbende rode vos uit het zuidoosten van Engeland. Xavier heeft een voorliefde voor Japanse auto’s uit de jaren negentig. We spraken met Tom om zijn verhaal te horen.

VICE: Hoi Tom! Wanneer heb je de furries voor het eerst ontdekt?
Tom Broadbent: In 2008 ontmoette ik voor het eerst furries, op een evenement in Londen genaamd RBW (Rather Brilliant Weekend) in een hotel in Bloomsbury. Op dat moment was ik bezig met een shoot voor een tijdschrift, ik stapte net uit de taxi met mijn camera en ik zag een twee meter lange wolf de foyer van het hotel binnenlopen. Ik was meteen gefascineerd! Ik kon het niet geloven. Ik had eerder wel wat gelezen over furries, dus ik wist dat ze zich kleden als dierlijke personages die ze zelf hebben gecreëerd, maar het was heel bijzonder om ze in levenden lijve te zien.

Terwijl ik rondliep om portretten te maken, heb ik een aantal furries ontmoet en ze toestemming gevraagd een foto van ze te maken. Ook sprak ik met ze over de namen van hun personages en hun kostuums, en dat opende echt een deur. Het was gewoon een geweldig gevoel. Veel mensen deden gek en een beetje onnozel, ze gedroegen zich op een manier die misschien wel anders was dan als ze geen kostuum droegen. Ik zag ze en dacht: “dit is echt een geweldige gemeenschap”.

Waarom ben je ze blijven volgen?
Ik dacht: misschien kan ik ze in hun eigen huis fotograferen? Dat zette iets in beweging. Steeds vaker won ik het vertrouwen van mensen, zodat ik ze thuis mocht fotograferen. Om mensen te leren kennen woonde ik een heel jaar furry-bijeenkomsten bij, die ongeveer elke drie weken plaatsvonden,.

Het viel me op dat de manier waarop furries werden geportretteerd in de mainstream media erg onaangenaam en oneerlijk was. Ik wilde met mijn project die misstanden rechtzetten en laten zien dat het eigenlijk een geweldige club mensen is, die echt creatieve dingen doen.

Waarom denk je dat mensen zich zo aangetrokken voelen tot fursonas?
Daar zijn veel redenen voor. Sommige mensen belanden in de scene omdat ze van rollenspellen houden, of ze belanden er via kunst. Uiteindelijk gaat het echt om de ontmoetingen en het creëren van een band. Mijn project gaat over het meer visuele aspect van de furry-gemeenschap – de fursuiters – maar er is meer. Het gaat over het idee van vreugde. Het heeft me veel tijd gekost om te begrijpen waar dit werk eigenlijk over gaat, maar de furry-gemeenschap gaat over plezier.

Je bent nu al meer dan tien jaar bezig met furries. Heb je de gemeenschap in die tijd zien groeien of veranderen? Of blijft ze min of meer hetzelfde?Het is zeker veranderd, zoals elke gemeenschap verandert door de jaren heen. Zonder twijfel zal er een hoge opkomst zijn voor conventies zoals Confuzzled, dat in mei in Birmingham plaatsvindt. In de VS zijn furries echt super populair. Er zijn twee grote conventies, een in Pittsburgh, AnthroCon genaamd, en Midwest FurFest in Illinois, waar meer dan 10.000 bezoekers op afkomen. Het wordt steeds populairder. Er zijn tegenwoordig veel meer jongeren die het doen.

Je had het al over misvattingen in de media. Draagt jouw werk bij aan een beter begrip van de furry-gemeenschap? Begrijpen non-furries nu beter dat furries geen bedreiging vormen?
Mijn werk stond in 2013 in The Sunday Times, en de reden dat ik dat noem is omdat het leidde tot veel reacties van furries, die zeiden: zo vreemd kan het niet zijn, als het in de The Sunday Times staat. Dat gaf ze vertrouwen om naar hun allereerste furry-meeting te gaan en daar vrienden te maken. Dat deed me echt wat. Het had een normaliserend effect, maar ik zou überhaupt furries nooit beschrijven als een bedreiging, het zijn gewoon mensen met een gedeelde hobby die plezier

Hoe heb je het personage in je nieuwe boek, Xavier de Vos, voor het eerst ontmoet?
Hij is een vriend en een supporter. Ik ontmoette hem voor het eerst op een furmeet in Londen, en hij was bij de presentatie van mijn eerste boek in The Photobook Café. Hij kwam niet voor in het eerste boek, maar hij kwam langs in kostuum en het werd echt een bijzondere avond. Furries komen gekostumeerd langs bij veel van mijn tentoonstellingen en daardoor brengen ze mijn werk echt tot leven.

Wat maakt Xavier zo bijzonder? Ik zag op Instagram dat hij van auto's houdt?
Hij is gewoon zo'n geweldig figuur, echt heel creatief. Ik wilde een volledig beeld van zijn personage laten zien. Dus ook het feit dat hij veel tijd besteedt aan het runnen van een bedrijf, dat onder meer kinderen met leerachterstanden vervoert. In mijn boek focus ik op zijn identiteit en zijn geweldige blik op het leven. Maar het gaat ook over auto's.

Ik heb vorige maand een lezing gehouden voor The Royal Photographic Society over mijn nieuwe boek. Toen ik daar was, sprak ik over hoe ik furries ontmoette op Confuzzled in 2019. Op die conventie was er een aparte parkeerplaats vol pronkauto's en Xavier had een opgevoerde Nissan GTR, een Fast and Furious-achtige auto. Er is een subgroep furries die de Motor Furs heet. In deze groep zitten alle furries die echt van auto's houden. Xavier huurt twee keer per jaar een racebaan en dan komen er zo’n dertig tot veertig motorfurries opdagen – die natuurlijk niet allemaal autorijden.

Veel furries zijn erg gul en zetten zich belangeloos in voor hun gemeenschap. “Je tovert een grote glimlach op iemands gezicht,” zei Xavier tegen me. “Het is dankbaar werk, want je ziet op zo’n dag de oprechte opwinding van iedereen.”