In Friesland bestaat een band die misschien nog wel beter is dan Deafheaven

We vertelden je pas nog over Alcest, de Franse pioniers van de post black metal. Nu zijn we er achter gekomen dat zulke pioniers ook in ons eigen kikkerlandje te vinden zijn, en wel in Friesland. An Autumn For Crippled Children maakt al sinds 2008 muziek die we kunnen classificeren onder hetzelfde labeltje en die zeker niet onder doet voor de bekende bands Deafheaven en Alcest. Toch lijkt niemand in Nederland ze te kennen.

Dat is op zich niet zo gek. Ze houden hun identiteit geheim, treden nooit op, hebben geen website, en de Facebook-pagina wordt nooit bijgewerkt. Toch hebben ze vier albums uit op het Amerikaanse ATMF label, ruim 5000 likes op Facebook en talloze internationale albumrecensies. Nadat ik had geluisterd naar hun laatste plaat Try Not To Destroy Everything You Love die in november uitkwam, was het voor mij duidelijk dat dit geen band was die bij metallievend Nederland onbekend mocht blijven.

Dus zocht ik contact met M., de zanger, gitarist en keyboardspeler van de band. Friesland ligt vrij ver van ons kantoor, dus ik vroeg of we een interview via de telefoon of via Skype konden doen. Wederom gehuld in mysterie kreeg ik een reactie dat ze daar niet aan doen. Uiteindelijk heb ik mijn vragen via de mail opgestuurd, waar ik heldere en duidelijke antwoorden op kreeg. Ook de reden waarom we niet konden Skypen bleek vrij simpel te zijn.

Noisey: Ha M! Waarom mogen we niet weten wie jullie zijn?
M.: Vanaf het begin hebben we besloten om puur voor de muziek te gaan. Dat is uiteindelijk waar het om gaat, de mensen er achter zijn totaal niet belangrijk. We spelen ook in andere bands en we willen niet dat mensen vergelijkingen gaan trekken. De aandacht moet puur op de muziek van AAFCC gericht zijn, niet op wat we nog meer doen of gedaan hebben.

Jullie hebben ruim 5000 likes op Facebook, maar in Nederland zijn jullie niet bekend. Hoe komt dat, denk je?
We doen in Nederland bijna geen promotie. We hebben ook helemaal niets met de scene hier, die is erg klein en verstikkend. We concentreren ons op het buitenland. Ons label richt zich ook vooral op andere landen, waardoor we in het buitenland bekender zijn. Dat vinden we niet erg, want zodra je in Nederland je hoofd boven het maaiveld uitsteekt, wordt je afgemaakt. Dat zit nu eenmaal in ons aard.

Waarom treden jullie niet op?
We hebben er niet veel tijd voor, en we wonen niet meer allemaal in Nederland. Als we samen muziek maken doen we dat vaak via het internet. Maar we willen niet uitsluiten dat we in de toekomst ooit wel gaan optreden.

Maken jullie dan alleen muziek voor jezelf? Interesseert het je niet wie je fanbase is?
Niet echt. Het is misschien cliché om te zeggen maar we maken echt muziek puur voor onszelf. Het is natuurlijk veel leuker als andere mensen je muziek ook leuk vinden, maar echt belangrijk vinden we dat niet. Aangezien we anoniem zijn, hebben we ook niet zoveel contact met onze fanbase. We lezen wel overal dat mensen ons goed vinden en de recensies zijn overal lovend, dat is leuk.

Maar als je alleen muziek voor jezelf maakt, waarom kies je er dan voor om je albums bij een label uit te brengen?
We willen wel graag dat zoveel mogelijk mensen onze muziek horen, daar is een label handig bij. Maar uiteindelijk bestaat deze band, omdat wij onszelf willen uiten. Op deze manier kunnen we persoonlijke gebeurtenissen verwerken.

Post Black Metal lijk opeens een heel nieuw genre met Deafheaven als aanvoerder. Voelen jullie je daarin thuis?
Een beetje… We zijn allemaal al wat ouder, waardoor we ons niet echt verwant voelen met de jonge ‘post’ black metalfiguren met strakke kapsels en handschoentjes aan. Dat uiterlijk vertoon vinden we niet belangrijk. Maar er zijn ook bands uit de ‘post’ stroming zoals Lantlos en Amesoeurs die we wel heel erg kunnen waarderen. We zijn sowieso niet zo’n fan van alles in hokjes stoppen. Als je al zo lang mee draait als wij krijg je door dat alles in een cirkel verloopt en dat hokjes niet zo spannend zijn. Uiteindelijk draait het erom of de muziek goed is. Welk hokje daar dan bij past is totaal niet belangrijk.

Er is ook veel kritiek op deze ‘vernieuwing’ binnen de black metal.
We doen niet aan scenepolitics. We vinden het gewoon echt niet boeiend of iets nu nog wel black metal is of niet. Wees liever wat aardiger voor je moeder in plaats van dat je je druk maakt of iets wel of niet 'true' is.

Welke muziek inspireert jullie?
Dat is niet bij iedereen in de band hetzelfde, maar ik ben zelf erg fan van metalbands uit de jaren negentig zoals My Dying Bride en Anathema. Verder luister ik ook wel naar andere muziek. De laatste tijd heb ik bijvoorbeeld vaak Red House Painters, Cold cave, Beastmilk, My Bloody Valentine en Nick Cave opstaan.

Het artwork voor Try Not To Destroy Everyting You Love zou zo van een popalbum kunnen komen. Dat staat vrij haaks op jullie ongure bandfoto’s.
Inspiratie voor de hoes was een bloemrijke begrafenis. Bloemen hebben wat dat betreft een treurige en tegelijkertijd mooie betekenis voor ons. Visueel willen we met de albums opvallen tussen de stortvloed aan releases. Met uitzondering van ons eerste album kiezen we er bewust voor geen standaard ‘metal’ artwork te gebruiken.

Zijn er al plannen voor weer een nieuw album?
Ja, de helft van de nummers is al klaar. We hebben ook een nieuw contract getekend bij Wickerman Records, en als het goed gaat komt de nieuwe plaat eind dit jaar uit.

Tot slot. Is er een speciale reden dat jullie geen interview via Skype of de telefoon wilden doen?
Dat heeft ook weer met anonimiteit te maken, en ook omdat we misschien door de zenuwen stomme dingen zeggen. Bedankt!

Jij ook bedankt M.!