Ik stond in de rij bij de fans van Thirty Seconds To Mars en leerde het volgende

Fan zijn van een bandje is natuurlijk hartstikke leuk. We liken allemaal onze favoriete artiesten op Facebook en stiekem hopen we allemaal dat Lady Gaga een keer reageert op al onze mentions. Maar een aantal artiesten hebben een fanbase die altijd nét een stapje verder gaat. Dan blijft het niet bij het dragen van een T-shirt, maar komen er uren lange wachtrijen, tatoeages en woorden als ‘familie’ om de hoek komen kijken.

Zo’n fanclub heeft Thirty Seconds To Mars. Ik begrijp die fanclub niet helemaal en dat heeft nog niet eens iets te maken met de muziek. Dit heeft wel te maken met het feit dat de band al jaren een VIP-package aanbiedt waarmee je voor een schappelijke prijs van tussen de 400 en 900 dollar vooraan staat tijdens het optreden, de soundcheck mag meemaken en een handje krijgt van Jared Leto. Daarnaast riep de band onlangs even doodleuk op om een tatoeage te laten zetten van een zin uit het nummer Do or Die en het laten zetten te filmen zodat ze hier een kekke videoclip van konden maken. Zoals ik de fans van One Direction probeerde te begrijpen, deed ik afgelopen dinsdag een poging om de fans Thirty Seconds To Mars te begrijpen. Ofwel, de Echelon, zoals ze zichzelf noemen. Ik wilde graag weten wat ze zelf van het bovenstaande vinden.

Bij aankomst (16:14, dit is twee uur en zestien minuten voordat de deuren open gaan) staan er iets meer dan 100 fans te wachten. Hoe lang zouden ze hier al staan? Zijn het alleen maar 14-jarige gillende meisjes in hun rebelse emo-periode of juist niet? Timothy (24) met op de achtergrond zijn broer.

Noisey: Hallo, hoe lang sta je hier al?
Timothy: Ongeveer drie uur, dus dat valt nog mee. Ik ben dit jaar ook naar ze toe geweest in Berlijn, toen moesten we 7,5 uur rijden. Nu komen we vanuit Venlo.

Ah, dus je bent echt fan. Heb je ook een tatoeage laten zetten?
Nee, nog niet, maar dat ga ik wel doen. Het wordt een driehoek met daar om heen meerdere dingen die ik tof vind. Ik heb het ontwerp helaas niet bij me. Maar ik ben wel echt fan ja, al een paar jaar. Ik zag Jared ooit op tv, ik vond hem gewoon een mooie man en toen ben ik hem gaan googlen en zijn muziek gaan luisteren. De muziek is echt heel anders en apart en ook de fanclub is heel tof en bijzonder.

Ik heb het idee dat de fanclub van 30STM een soort hechte familie is.
Ja, iedere fan is er ook echt mee bezig. Ik leer altijd mensen kennen, bij ieder concert.

Een hechte fanclub dus. Daar wil ik meer over weten. Daarom sprak ik direct deze drie meiden met driehoekjes op hun gezicht aan. Melissa (18) Esmee (18) Ellen (18)

Noisey: Ik ben op zoek naar de allergrootse 30STM fans. Zijn jullie dat? Jullie hebben driehoekjes.
Esmee: We zijn wel fan ja, ik al bijna 5 jaar. Merel moet hier ook ergens in de rij staan, die schrijft haar eindproduct voor het hbo over 30STM, dus die is misschien nog meer fan.

Maar jullie hebben geen VIP-package gekocht voor 400 euro.
Melissa: Maar degene die dat wel doen zijn ook niet de echte fans.

Esmee: Ik vind het een beetje onzin. We staan hier uren in de rij maar kunnen dus niet meer helemaal vooraan staan omdat er mensen zijn die zich vooraan hebben gekocht. De echte fans staan ook hier, wij zijn de Echelon.

Die Echelon, hoe vaak in de week ben je daar nou mee bezig?
Esmee: Iedere dag zit je wel op Facebook alle groepen af te zoeken en te discussiëren met anderen. Echt over van alles. Ik studeer Religie en je zou de Echelon ook als een soort religie kunnen zien. Religie is een soort zingeving in het leven en zo kan je Echelon ook zien.

30 Seconds To Mars is een religie, dat is iets nieuws. Tatoeages zijn wel een vast onderdeel bij deze religie, want iedereen die ik spreek wil óf heeft een tattoo van de band. Esmee mocht hem nog niet laten zetten, Sanne wel. Sanne (21, let niet op die fotobomb dat heb ik allemaal niet in de hand)

Noisey: Je hebt een tatoeage laten zetten, dus je bent wel echt een diehard neem ik aan?
Sanne: Ik ben al 8 jaar lang fan, dus ja! De tattoo heb ik afgelopen september pas laten zetten. “Provehito in Altum” is de ‘slogan’ van 30 Seconds To Mars en Jared heeft ook dezelfde tatoeage op dezelfde plek. Het betekent een beetje “spring in het diepe en kijk niet achterom”, dat vind ik ook gewoon een mooie gedachte.

Wat vind je er dan van dat je hier met je tattoo in de kou staat, terwijl anderen voor 400 euro al binnen mochten met een VIP-package?
Bullshit. Echt onzin. We waren hier al om half 12 (deuren gingen om 18:30 open – red.) en de VIP’s mochten om 15:00 al naar binnen. Ik vind het eigenlijk vooral niet goed dat 30STM het aanbiedt, ze zijn wel een beetje commercieel geworden.

Mmm…
Als je kijkt hoeveel ik thuis aan spullen van de band heb, kom je misschien wel uit op iets van 150 euro aan dingen. Maar ik vind 400 euro voor een VIP-kaartje gewoon veel te veel.

Toch opvallend: iedere fan vindt die VIP-packages eigenlijk maar een kutidee. Al vinden Ellen en haar dochter Isabelle, gekleed in zelfgemaakte Echelon-tees, het allemaal niet zo erg. De 44-jarige moeder heeft haar dochter mee op stap genomen. U leest het goed, want eigenlijk is moeders een veel grotere fan. Ellen en dochter Isabelle

Noisey:Stel nou: uw dochter kwam thuis met het idee om voor de Do or Die video een tatoeage te laten zetten van 30STM.
Ellen: Dan had ik gezegd: moet je doen. Ze is nu alleen nog te jong maar van mij had ’t gemogen hoor. Waarom niet? Ik snap de ophef over die oproep ook niet helemaal, want je moest geen tatoeage laten zetten, het mócht. Net als de VIP-pakketten: fans willen ’t graag.

En als liefhebbers iets heel graag willen is het prima als ze daar 400 euro voor vragen?
Ellen: Kijk, die mannen verdienen helemaal niks meer aan albumverkoop en dergelijken. Dus dan snap ik het wel. En als fans het willen betalen dan doen die fans dat toch zelf! Je hoeft geen VIP-pakket te kopen. We hebben net gezellig gegeten met mensen van de Echelon die wel zo’n ticket hadden gekocht, het is een keuze.

Remmelt tikt ook dingen in 140 tekens op Twitter. Net als Noisey hier en op Facebook.