Dit restaurant was per ongeluk de plek waar een diner voor 100 terroristen werd gehouden

Costaferrata is een klein Italiaans dorpje ongeveer veertig minuten rijden van Reggio Emilia, een industriële stad in het noordoosten van Italië. Ondanks de ongelooflijke schoonheid van de omgeving, met heuvels, bossen en perfecte landbouwgrond, wonen er tegenwoordig maar weinig mensen; je vindt er slechts een paar huizen en wat schuurtjes.

In het midden van het dorp staat het familierestaurant Da Gianni, waar al sinds 1964 traditioneel eten uit de regio wordt geserveerd. Als we aankomen staat Anna Incerti, de eigenaar, ons op te wachten.

"Ik heb het vuur al flink opgestookt vanmorgen, jullie zullen het wel koud hebben hierboven," zegt ze met een glimlach.

Haar stem klinkt warm, wat me meteen oplucht. Toen ik Incerti namelijk over de telefoon sprak een paar dagen geleden, klonk ze bijna dreigend.

"Jullie zijn hier welkom en mogen het verhaal opschrijven, maar ik wil vanaf het begin duidelijk zijn: ja de Rode Brigades is hier ontstaan, maar ik had er geen idee van dat dit dezelfde groep zou zijn die jarenlang de krantenkoppen zou halen met gewelddadige terreuraanslagen," zei ze toen.

Incerti heeft het over de zomer van 1970, toen de groep die de Rode Brigades zou gaan heten – een linkse terroristenbeweging uit Italië – bij elkaar kwam in Da Gianni, en daar na drie dagen besloot om de oorlog te verklaren aan de Italiaanse staat.

"Bij de bomaanslag op de Piazza Fontana, die gepleegd werd door neofascistische terroristen, kwamen zeventien mensen om het leven. Linkse radicalen vroegen zich af hoe ze hierop konden reageren en of ze een tegenoffensief konden organiseren," legt Giovanni Fasanella uit, de auteur van meerdere boeken over deze linkse, radicale terroristen. "De bijeenkomst in Costaferrata werd opgezet om precies die vraag te beantwoorden."

We gaan naar binnen en zien waarschijnlijk ongeveer hetzelfde als wat de eerste brigatisti (zo worden de leden van de Rode Brigades genoemd) hebben gezien toen ze over een bordje pasta de revolutie bespraken. De houten muren geven het een chalet-gevoel, terwijl de openhaard, posters, foto's en het gedimde licht een Wes Anderson-achtige sfeer creëren. En overal hangen schilderijen.

In een artikel uit 1994 van La Stampa deed Vincenzo Tessadori een poging om een reconstructie van het diner op te tekenen. "Salami en worst uit Emilia," schreef hij. "Prosciutto en ciccioli (een pasteitje van varkensvlees) als aperitief, waarschijnlijk gevolgd door een koor dat uitbarst in 'Bella ciao' (het liedje dat door de antifascistische beweging werd gezongen)." Daarna kwamen de voor- en hoofdgerechten: "Cappelletti, tortelloni, lasagne en cannelloni, en allerlei gebraad, waaronder parelhoen en lam geserveerd met aardappels en salade."

Het menu bij Da Gianni lijkt, net als het meubilair, weinig veranderd. Behalve het voorgerecht: Incerti serveert ons gnocco fritto, een typisch gerecht uit de regio van gefrituurd deeg, dat wordt gegeten met parmaham en een glas rode Lambrusco.

Tijdens het eten schuift Loris Tonino Paroli aan, een van de grondleggers van de Rode Brigades, die nu kunstenaar is. Hij neemt graag een glas Lambrusco van ons aan en we beginnen te praten over hoe de Rode Brigades banken overviel om de groep te kunnen financieren.

We komen er al snel achter dat Paroli de neef is van Incerti en ook de initiatiefnemer van de vergadering die in 1970 in het restaurant werd gehouden. Ze waren op zoek naar een plek waar ze met elkaar konden zitten, en de toen 25 jaar oude Paroli vroeg aan mensen uit de buurt of hij bij ze terecht kon met 'een groep studenten'. Hij vroeg zelfs de lokale priester om hulp, maar zonder succes.

Toen de honderd linkse radicalen zich hadden verzameld bij Da Gianni, ging het vooral om één vraag: moesten ze doorgaan met de traditionele manier van politiek bedrijven, met protesten en stakingen, of moesten ze de strijd op een heel ander niveau aangaan door ondergronds te gaan en de vijanden van deze revolutie te ontvoeren en te beschieten?

In de twintig daarop volgende jaren heeft de de 'gewapende strijd' – 86 mensen het leven gekost, waaronder dat van Aldo Moro, toentertijd de leider van de grootste politieke partij in Italië. En Da Gianna was dus de plek waar de grondbeginselen van de Rode Brigades zijn gevormd.

"We waren de eersten die het hadden over wat wij de 'SIM en de gevolgen daarvan' noemden," zegt Paroli – hij doelt daarmee op de 'imperialistische staat van de multinationals,' een soort dystopisch toekomstbeeld waarin grote bedrijven meer te zeggen hebben dan de overheid en aandringen op beslissingen die ten koste gaan van de rechten van arbeiders.

Zodra het gesprek steeds meer over politiek gaat, schuift Incerti bij ons aan.

"Het is niet makkelijk om haar te interviewen, ze heeft het nooit over die tijd," zegt haar zoon Elvio lachend. Ik vraag haar of ze boos is op haar neef omdat hij honderd toekomstige terroristen naar het restaurant had gebracht. Ze antwoordt met een grote glimlach en schudt haar hoofd.

"Niet echt," zegt ze. "Ze betaalden in ieder geval de rekening."

Maar als ik doorvraag, staat Incerti op en loopt ze naar een andere tafel.

"Ik heb nooit iemand vermoord," zegt Paroli opeens, alsof hij wist wat ik wilde vragen. "Ik deed wel mee bij de aanval op de Monferrato-gevangenis om Curcio te bevrijden (de leider van de Rode Brigades), en in een andere aanval, die op de FIAT-fabriek waarbij we belangrijke documenten in beslag namen en deze verspreiden. Verder niets. In 1975 belandde ik in de gevangenis en dat was gelijk het einde voor mij.

Er zit iets verdrietigs in de woorden van Paroli. Hij zegt het niet expliciet maar ik krijg de indruk dat hij het niet nog een keer zou doen, als hij de kans kreeg. De herinneringen aan deze tijd spelen zo'n grote rol in zijn leven.

"Een tijdje terug werd ik gecontacteerd door een groepje Duitsers. Ze zijn geïnteresseerd in de Rode Brigades en wilden het restaurant graag zien," zegt hij. "Bizar hoe het verhaal over deze plek en die vergadering nu rondzingt – ik kan het niet echt uitleggen."

Of dit restaurant waar het allemaal begon nu in een toeristische trekpleister voor post-1968-nostalgie zal veranderen? We gaan het zien.