Lil Yachty deed zijn best, maar hij had geen zin in dit interview

​Beeld door Rebecca Camphens​

​Een bekende artiest uit de Verenigde Staten interviewen valt vaak tegen. Meestal is er te weinig tijd om een aangename sfeer te creëren, omdat je een van de veertig journalisten bent die op die dag allemaal dezelfde vragen stellen. Dingen als "kan je nog één keer kort uitleggen hoe je begon met muziek maken?", of "wat kunnen we in de toekomst van je verwachten?" maken persdagen al eeuwenlang een hel voor muzikanten. Maar toen ik afgelopen weekend hoorde dat ik een van de twee journalisten was die Lil Yachty ging spreken in Amsterdam, nam de hoop op een bijzonder interview toe.

Tenslotte drinkt de negentienjarige rapper uit Atlanta niet en gebruikt hij ook geen drugs, dus de vele coffeeshops en bars in de binnenstad wekken bij hem geen interesse. Het viel hem juist op dat Amsterdam op de videogame Assassin's Creed lijkt en dat ze hier Kanye West draaien in de Louis Vuitton-winkel. Van het stereotype beeld van rappers die naar Nederland komen en zich suf blowen was geen sprake, maar toch haalde hij de afgesproken tijd van één uur 's middags bij lange na niet. "We proberen hem nu wakker te krijgen," zei het perscontact aan de telefoon, een half uur nadat we eigenlijk al ver in een intiem gesprek over de eeuwige jeugd hadden moeten zitten. Toen hij eindelijk kwam opdagen, verdween hij eerst nog een half uur. Waarschijnlijk om iets te eten, getuige de onmenselijk harde boer die hij kort na onze kennismaking liet.

Ruim twee uur na de afgesproken tijd zitten we dan eindelijk tegenover elkaar. Ik kan hem de vertraging moeilijk kwalijk nemen. Hij is de afgelopen nacht rechtstreeks vanuit zijn show in Londen naar Amsterdam gekomen en heeft tussendoor maar een uurtje geslapen. Nog geen jaar geleden zat hij in een studentenkamertje zonder geld, nu wordt hij wakker in Europa en willen mensen opeens dat hij zijn bed uitkomt om over zijn recente klim naar de top te praten – iets wat hij waarschijnlijk zelf ook nog niet kan bevatten. Aan de andere kant: hij reist de wereld over en verdient stapels geld. Zo erg zal het dus ook weer niet zijn.

​

Yachty's vermoeidheid maakte het lastig om een gesprek te voeren. Het ging ongeveer zo:

Noisey: Gaat het wel?
Lil Yachty: Ik voel me oké.

Gelukkig. Wat is het beste aan een tiener zijn?
Geen zorgen.

Zelfs nu je heel veel aandacht krijgt? Met meer geld komen toch ook meer problemen?
Dat is niet hoe ik erover denk.

Over een jaar is dat voorbij, dan word je twintig. Heb je al nagedacht over wat je dan doet met je alias 'King of Teens'?
Dat probeer ik uit te zoeken, bro.

Zijn hoofd rust tijdens het praten voortdurend op zijn rugzak. Het enige moment dat hem eventjes wakker schudt, is wanneer ik hem vertel dat jongeren onder de achttien jaar vanavond niet naar zijn show kunnen. "Dat is klote," zegt hij, waarna hij bedroefd zijn manager aankijkt. Ook het feit dat Gucci Mane de dag ervoor heeft gezegd dat hij met Yachty wil werken, doet hem weinig. "Mijn broer luisterde veel naar Gucci Mane, op hem had hij een invloed. Ik wil niet iets zijn dat ik niet ben. Ik trap niet, dus ik rap niet over trappen."

Het blijkt lastiger om een vermoeide tiener te interviewen dan een doorgeblowde rapper. Toen ik negentien was, lag ik ook elk mogelijk moment te slapen. In tegenstelling tot Lil Yachty had ik geen internethits, of een belachelijk goed gevoel voor fashion, of een bankrekening waarmee je alles kan kopen wat je puberhart begeert. Toch lijkt Yachty tijdens ons gesprek zo zorgeloos als hij eerder al zei. Ook alle haat die hij onlangs kreeg van oude rappers en hiphopliefhebbers nadat hij in een radioshow geen vijf nummers van 2pac en Biggie kon noemen, kan hem weinig schelen.

Word je al moe van al dat gezeik dat je krijgt van oude rappers?
Ik besteed er geen aandacht meer aan. Ik neem het totaal niet serieus.

Vier jaar geleden tweette je: "Ze haten mij, maar ze haatten Jezus ook." Dat is nu wel toepasselijk.
Het is werkelijkheid geworden! Daarom retweet ik het soms.

Ja? Leef je de bijbel nu?
Ha, nee dat ook weer niet. Maar ik zeg wel bepaalde dingen die mensen boos maken. Dat deed Jezus ook.

Een lange kreun van uitputting volgt. Ik voel me bijna schuldig dat ik hem zijn middagdutje ontneem. Maar hoe vermoeid hij ook is, hij heeft constant een vriendelijke uitstraling en een bescheiden glimlach, alsof hij zich ook schuldig voelt dat een van zijn eerste interviews in Europa zo kortaf en ongemakkelijk verloopt. Na het interview vraagt hij nog om wat tips voor winkels, waarbij zijn manager heel enthousiast wordt van het vooruitzicht om de Lee-winkel leeg te kopen, omdat hij zelf Lee heet.

Later die dag tref ik Yachty onderuitgezakt aan bij Patta. Hij heeft het overleefd. Soort van. Misschien dat hij bij zijn volgende intercontinentale tour meer zin en energie heeft om te praten over oud worden en verantwoordelijkheden nemen. Nu bevestigt Yachty het stereotype van onaanspreekbare rappers uiteindelijk toch, al doet hij het zonder te vervallen in stereotypen.