Lieve rappers, houd alsjeblieft eens op met veel te lange albums uitbrengen

De eerste alinea van dit artikel had een slimme en weldoordachte analyse kunnen zijn van het nieuwe Migos-album. Een deskundige mening van een muziekjournalist die zichzelf en zijn onderwerpen uiterst serieus neemt. Onderbouwd met lollige feitjes, of, nog waardevoller: emoties. Helaas onmogelijk in dit geval, simpelweg omdat Culture II zo tergend lang duurt dat ik het nog geen één keer van kop tot staart heb geluisterd. Ik haak elke keer af op het moment dat Drake met Walk It Talk It erin komt. Niet eens omdat z’n verse zo slecht is, maar vooral omdat ik denk: mijn god, ik moet nog achttien nummers.

Jammer genoeg is Culture II niet het enige voorbeeld van albums waar ik op zich wel benieuwd naar ben, maar die eigenlijk zo lang zijn dat ik voor ik begin al weet dat ik het niet helemaal uit ga zitten. Ik heb ergens vorig jaar WW Nation aangezet, en voor m’n gevoel is het nog steeds niet afgelopen. Daarmee snij je je in je eigen vingers: de 29 nummers op die plaat kunnen namelijk niet allemaal even goed zijn of elkaar versterken, en bovendien heeft lang niet iedereen zin om het allemaal achter elkaar te luisteren.

De laatste twee projecten van Drake waren 20 en 22 nummers lang, en hetzelfde geldt ongeveer voor de Future-albums Future en HNDRXX, en die kwamen ook nog eens een week na elkaar uit. Stuk voor stuk goede platen, maar een enorme opgave om je erop te storten. Ik heb m’n studie niet eens afgemaakt, hoe kan Chris Brown dan in godsnaam van mij verwachten dat mijn spanningsboog en ik samen zijn 56 nummers tellende album volledig tot ons nemen? (Fuck Chris Brown trouwens, ik hoop dat-ie struikelt over die gigantische stapel liedjes.)

Toch onderschat ik de Migoses niet, en weet ik zeker dat ze een aantal goede redenen hebben voor zo'n overdaad. M’n relatie met deze jongens is – ondanks het verschrikkelijke eenrichtingsverkeer op gebied van communicatie – uitermate gezond, maar m’n lijntje is helaas niet kort genoeg om even naar Atlanta te bellen en te vragen waarom Culture II twee keer langer is dan verstandig. Maar met een beetje gezond verstand kan ik ook komen tot een aantal redenen.

Ten eerste is er sprake van een enorme werkethiek. Het zou me niet verbazen als blijkt dat ze, ergens op een harde schijf, zo’n tweeduizend opnames hebben liggen die nooit het licht zullen zien omdat er wekelijks zo veel nieuwe, vettere nummers bijkomen die voorrang krijgen. Er is nou eenmaal extreem veel muziek en het is logisch dat dit zich vroeg of laat een weg naar buiten werkt als een opstandige puber. Maar juist daarin selecteren is een van de dingen waarin geweldige artiesten zich onderscheiden van goede artiesten. Hoe goed Migos of Drake of Future ook zijn, het is vrijwel onmogelijk om meer dan twintig nummers onder één titel uit te brengen die allemaal van een exceptioneel niveau zijn, en tegelijkertijd elkaar versterken.

Dat het selectieproces niet helemaal lukt kan gezien worden als een gebrek aan professionaliteit of juist als aanvulling op de totale output van een artiest. Je bent namelijk niet alleen een muzikant meer, je bent ook filmmaker op Instagram, poëet op Twitter en model op Facebook. Je hebt als fan eigenlijk altijd toegang tot je idolen. Een logisch gevolg hiervan is het uitbrengen van stapels muziek, omdat de output overal nu eenmaal zo hoog is. En daarbij komt dat het steeds makkelijker is om overnight een wereldster te worden, dus je kunt geen moment indutten, want voor je het weet is je plek ingenomen door een jongere, hetere artiest.

En natuurlijk heeft het ook te maken met inkomsten, zeker in het streamingtijdperk. Meer nummers zijn meer streams, is meer geld, is meer platinaplaten, is meer ice, enzovoorts. Bovendien lijkt het erop dat het belang van een of twee megahits belangrijker is dan het maken van een memorabel album. Hierin draait het om een aantal nummers dat een omhulsel nodig heeft, en als dat omhulsel twintig andere tracks is, is dat maar zo. Die hierboven genoemde albums van Future zijn ontzettend goed, maar zullen waarschijnlijk vooral de boeken ingaan als die platen die back-to-back op nummer 1 binnenkwamen en waar Mask Off en Selfish opstaan. Er is meer waarde voor dat succes, dan voor het geheel.

En dat is over het algemeen ontzettend zonde. Ik ga er zomaar vanuit dat je als artiest wil dat iemand een project waar bloed, zweet en Versace-tranen inzitten ziet als een samenhangend geheel, waarin een bepaalde fase in het immer bewogen artiestenbestaan wordt vastgelegd. Er zijn albums waarmee je kunt vergroeien als sterfelijk mens, albums waar je later met oude en betraande ogen weemoedig aan terugdenkt omdat het jou aanspreekt als persoon. Hoe kun je je hechten aan iets waar je een midweek voor moet vrij nemen om het van top tot teen te luisteren? De romantiek, mensen, de romantiek!

Want het is natuurlijk niet zo dat die twee niet samen kunnen gaan. Een artiest als Travis Scott werkt naar albums toe, waar wij als nederige fans als junkies naar kunnen verlangen: toch wat je wil, uiteindelijk. De tijd voor Sinterklaas is altijd leuker dan het avondje zelf.

Oké, ik weet heus wel dat ik als een (oude, zure, vervelende) lul klink. En eigenlijk moet ik ook niet zeiken. De ironie druipt er vanaf: het zijn mijn favoriete artiesten, die in één klap een hele hoop muziek naar buiten brengen. Is het dan nooit goed? Jawel. Artiesten moeten vooral doen wat ze zelf willen, maar het kan ook anders. Young Thug is daar een goed voorbeeld van de laatste tijd. Hij brengt natuurlijk veel uit, maar de projecten die echt impact maken zijn juist de kortere Jeffrey, I’m Up en de laatste Slime Season. Ze zijn behapbaar maar nog steeds virtuoos, en ik denk dat dit komt door een uitstekende selectie aan nummers. Hij, en gelukkig met hem veel andere artiesten, vormt een reddingsboei in de enorme vloedgolf aan nieuwe muziek. Laat ons niet verdrinken, Quavo.