Merol wil helemaal geen kind van mij

Het miezert in het Sarphatipark. Ik zit naast een speeltuintje te wachten met in mijn jaszak een fopspeen en een potje Olvarit. Er loopt een mevrouw met een kinderwagen langs. Ik ben als de dood dat de fopspeen of het potje Olvarit uit mijn jaszak valt. Ik voel me een vieze kinderlokker. Maar ik wacht hier op Merel Baldé. Zij is de vieze kinderlokker, niet ik. De fopspeen en het potje Olvarit heb ik voor haar meegenomen. Ze wil namelijk een kind van me. Tenminste, dat zingt ze in haar liedje Ik wil een kind van jou. Anderhalf jaar geleden speelde Merel de hoofdrol in de langstlopende theaterproductie van Nederland, ook wel bekend als de musical Soldaat van Oranje. Nu maakt ze catchy en een beetje maffe synthpop met Nederlandstalige teksten en een lekkere jarentachtigsaus. Nou ja, kijk zelf maar even:

De clip is gemaakt door Dominique Michelle Gimberg. Dan weet je dat.

Noisey: “Ik wil een kind van jou”, is dat je vaste openingszin als je een leuke jongen ziet in de kroeg?
Merel Baldé: Nee. Je heet Merel, maar je artiestennaam is Merol, met een o. Is dat een bewuste poging om jezelf dommer voor te doen dan je bent?
O, nee. Vind je het dom overkomen? Wat grappig. Nee, ik moest een naam bedenken, maar ik kwam de hele tijd alleen maar met allemaal hele rare namen. En opeens had ik het. Merol. Stel dat je een baby helemaal zelf mag samenstellen, hoe ziet die er dan uit?
Nou, het moet sowieso een jongen zijn. Waarom?
Gewoon. Een lekkere knul.
Ja, een stoere vent. Verder wil ik dat-ie rode krulletjes heeft. Hij moet heel slim én muzikaal zijn. Een alleskunner. Wat heb jij zo’n kind te bieden?
Nou ja, ik wil eigenlijk geen kinderen. Oh.
Ik heb je op een dwaalspoor gezet met mijn liedje. Nee, ik wil nu helemaal geen kinderen. Juist omdat ik denk: wat heb ik zo’n kind te bieden? Ik weet zelf nog niet hoe het allemaal zit. Ik doe maar wat.

Nou, dan niet. Je vertelde me net dat je uit de kleinkunst komt. Wat is dat eigenlijk, kleinkunst? Ik weet nooit zo goed wat dat is.
Het is volgens mij gewoon Nederlandstalige theatermuziek. Het heeft een beetje stoffig imago.

Ja, ik heb er doorgaans echt een bloedhekel aan. Maar als ik dan jouw liedje hoor, denk ik: nou, dit vind ik wél leuk. Of is dit geen kleinkunst?
Misschien niet. Of juist wel, maar dan hoop ik dat ik een soort frisse wind in de kleinkunst ben.

Is de kleinkunst- en theaterwereld heel erg anders dan de muziekwereld?
Nou, die eerste ken ik wel, maar de muziekwereld nog niet zo goed. Dat kan ik niet goed vergelijken. Ik vind het altijd wel heel leuk om met muzikanten te praten over muziek, maar met acteurs praten over theater vind ik minder leuk.

Je hebt een hele tour nu, door allemaal theaters. Is het voor jou moeilijk om bijvoorbeeld in Paradiso op te treden?
Oh, dat heb ik nog helemaal niet geprobeerd. Ik kom uit de theaterscene, dus mijn impresariaat heeft gewoon allemaal theaters benaderd. Maar nu denk ik: die theaters, die zitten vol met 50-plussers, die vinden dit toch helemaal niet leuk? Ik wil veel liever voor een jong publiek in een poppodium staan.

Ja, je muziek is best dansbaar, dat lijkt me toch lastig in zo’n theater, met al die stoelen.
Dus hoop ik dat ik met die clip en mijn EP een stap kan maken richting die poppodia.

Je ziet niet zo veel mensen uit de theater- of musicalwereld die een overstap maken naar pop. Andersom wel. Hoe zit dat?
Nou, wat ik zelf merk is, omdat ik op school heb leren zingen – ik heb geen conservatorium gedaan, maar wel gewoon zangles gehad – dat ik daar juist nu last van heb. Ik denk nu: oh, het klinkt te netjes. Ik heb zo netjes ABN leren praten, ik wil gewoon weer een beetje platter klinken. Dat vind ik lekkerder om naar te luisteren. Dat hebben musicalsterren en acteurs: die zijn vrij netjes. En ik vind niks vervelender dan dat je hoort dat iemand spraakles gehad heeft. Je ziet dat bij The Voice ook: die mensen vliegen eruit, omdat het toch te netjes is.

Je hebt de hoofdrol gespeeld in de musical Soldaat van Oranje. Waarom ga je dan nu liedjes maken? Moet je niet gewoon een beetje richting Hollywood?
Nou, het grappige is dat toen ik klaar was met de toneelschool, ik toelating heb gedaan voor het conservatorium. Ik dacht: ik ga met muziek verder. Ik was toelaatbaar en ging met die man praten, want ik dacht: vier jaar opleiding, dat lijkt me niks, misschien kan ik een deal maken met een paar lessen hier en daar. Maar toen werd ik ineens aangenomen voor Soldaat van Oranje. Ja, dat wilde ik wel. Toen heb ik de muziek een beetje uit het oog verloren, en daar kom ik nu dus weer bij terug.

Word je daar rijk van, zo’n hoofdrol in Soldaat van Oranje?
Nou, niet rijk, maar je kan wel gewoon uit eten. En nog lekker ook. Maar ik ben zzp’er hè, dus het gaat allemaal naar de belastingdienst of mijn eigen muziek.

Is het niet een soort Groundhog Day, in zo’n musical spelen? Hoe doe je dat?
Ik heb het volgens mij vier maanden echt fulltime gedaan. Dat is zeven shows per week. Soms twee op een dag. Elke show moet hetzelfde zijn, want er zijn schermen en er is een lichtje waar je in moet gaan staan. Maar de uitdaging is dus om daarbinnen ervoor te zorgen dat je het leuk houdt voor jezelf. Dat je toch, waar het kan, dingen net iets anders doet.

Tot slot: je omschrijft je show als Merol als karaoke 2.0. Wat is je favoriete karaokebar?
Knalle bij Rich.

Snap ik. Bedankt!