Screenshot uit In Da Club
Dit artikel verscheen eerder op Noisey USAls ik In Da Club hoor, voel ik me onoverwinnelijk. Maar dat niet alleen: ik voel me alsof ik al heel erg lang onoverwinnelijk ben. Tot het punt dat ik er blasé over doe, alsof ik moet gapen van het idee dat niemand op deze planeet met mij kan sollen. Ik stel me voor dat 50 Cent zich ook zo voelde in de vroege jaren 2000, en dat dit de reden is dat elke keer als hij ‘shawty’ zegt, het klinkt alsof het hele universum verstopt zit in dat woordje. In Da Club is een uniek gevoel, het kan alleen maar omschreven worden als ‘je In Da Club voelen’ of een ‘In Da Club-humeur hebben’. Om te proberen deze zeer specifieke staat van zijn te omschrijven, heb ik een paar gebeurtenissen uit de wereldgeschiedenis gepakt die volgens mij het beste de filosofie van In Da Club illustreren.(Ik raad je aan om In Da Club op repeat te zetten tijdens het lezen van dit artikel)-Napoleon bracht ongeveer negen maanden in ballingschap door op het eiland Elba. Omdat hij niet het type was dat graag lange tijd van huis bleef, richtte hij een klein leger op met behulp van de lokale bevolking en marcheerde terug naar zijn voormalige troon in Parijs. Toen de net opnieuw geïnstalleerde monarchie dit nieuws vernam, werden ze daar logischerwijs nogal angstig van. Ze stuurden het leger om Napoleon tijdens zijn tocht overhoop te knallen. Napoleon kwam het Franse leger tegen bij Lyon. Hij ging voor zijn troepen staan, trok zijn jas uit en zei: “Als jullie je keizer willen neerschieten, schiet hem dan nu neer.” Het koninklijke leger liep meteen over en marcheerde samen met Napoleon naar Parijs.-Marcus Licinius Crassus was aan het begin van de Romeinse republiek een tamelijk invloedrijke generaal en politicus. Hij was ook rijk. Zo rijk, dat hij zijn eigen brandweer bezat in een tijd dat nog maar weinig mensen bekend waren met de term ‘brandweer’. Er waren veel wijken in Rome waar de huizen erg dicht op elkaar stonden, dus er brak nogal eens een brandje uit. Als Crassus hoorde dat er ergens iets in de fik stond, ging hij erheen en bood aan het pand te kopen voor een zacht prijsje (het stond immers in brand). Als zijn bod werd aangenomen, stuurde Crassus een stuk of vijfhonderd slaven met emmers water het gebouw in om de boel te blussen, vaak voordat er echt veel schade was aangericht. Nam men Crassus’ bod echter niet aan, dan bleef zijn onvrijwillige brandweer thuis.-In de vroege jaren van het keizerrijk China, een tijd van brute regels en incompetent leiderschap, verkocht Zhao, een meisje van twintig, al haar bezittingen om een leger van rebelse boeren op te richtten. Vervolgens veroverde ze nabijgelegen barbaarse stammen, waardoor haar leger nog groter werd dankzij alle rovers en zakkenrollers die zich bij haar aansloten. Het duurde niet lang of ze had de leiding over 70.000 mensen, een groep die ‘het Leger van de Dame’ werd genoemd. Samen met haar vader marcheerde ze naar het keizerlijk paleis, wierp de Sui-dynastie omver en bracht de rest van haar leven door als een geharde generaal annex legendarische prinses Pingyang.-Als je zegt dat Shaka Zulu de leider was van de Zulu-stam, vind ik je een beetje een racist. Shaka Zulu was de leider van het Zulu-keizerrijk. In zijn jeugd sloeg hij iedereen in elkaar die hem verkeerd aankeek, waardoor hij gerespecteerd werd door het Zulu-leger. In deze tijd bestond oorlog in Afrika vooral uit het gooien van speren (zogenaamde assegai) naar elkaar. Legers wierpen speren naar elkaar tot ze het beu waren – niemand werd ooit veroverd. Shaka veranderde dat. Shaka wilde dat mensen doodgingen. Hij introduceerde een kortere, bredere, angstaanjagendere speer, de ‘iklwa’. Iklwa’s waren goed in doden. Uiteindelijk was Shaka de baas op de savanne.-De Slag om de Ardennen was de koudste, ziekste, meest naargeestige en doorslaggevende strijd van de Tweede Wereldoorlog. Generaal Anthony McAullife werd bij Bastogne met zijn 101 ste luchtlandingsdivisie omsingeld door een grotere strijdmacht van de Duitsers. Er kwam een boodschap van de Duitse generaal Henrich von Lüttwitz, die waarschuwde dat als de Amerikanen zich niet over zouden geven, ze omver zouden worden geknald door Duitse artillerie. McAuliffes reactie omvatte slechts één woord: “Nuts!”-Murad IV was het nogal beu dat zijn adviseurs de macht overnamen in het Ottomaanse Rijk. Op een dag besloot hij dat het genoeg was, en liet elk van zijn gefaalde medewerkers wurgen waar hij bij was. Sterker nog: in de jaren die volgden, werd iedereen die iets fout deed in de ogen van Murad gewurgd terwijl ze in bed lagen. Onder bevel van Murad IV werd de straf op openbare dronkenschap onmiddellijke executie met een kromzwaard. Ironisch genoeg was Murad IV zelf niet vies van een lekker drankje. Toen iemand hem er ooit eens naar vroeg, antwoordde hij: “Wijn is zo’n duivel, dat ik mijn volk moet beschermen door het allemaal zelf op te drinken.”-Kroem de Verschrikkelijke liet drinkbekers maken van de schedels van zijn overwonnen tegenstanders. Einde.
Advertentie
Advertentie