Little Simz wist haar verwarring om te zetten in haar beste album tot nu toe

Little Simz heeft veel aan haar hoofd. We zitten in een restaurant in Kings Cross, en haar telefoon ligt met het scherm naar boven op tafel. Ze tikt om de paar seconden op het scherm, om er zeker van te zijn dat ze geen signaal verliest. “Ik wil gewoon zeker weten dat-ie verstuurd wordt,” zegt ze terwijl ze met haar gezicht boven het tafelblad hangt. “Ik post wat foto’s van m’n repetities, om een beetje te laten zien waar ik mee bezig ben. Best spannend. Ik heb eigenlijk m’n hele show van de grond af aan opnieuw opgebouwd.”

Vorig jaar, toen ze op tour was voor haar tweede album, Stillness in Wonderland, kwam ze in een sleur terecht – “dezelfde liveset altijd, hetzelfde decor,” zegt ze daarover. Maar muziek maken voor haar nieuwe album Grey Matter, voelde alsof ze een plens koud water in haar gezicht kreeg.

Als ik iets later op mijn eigen telefoon kijk, zie ik de foto’s die ze online heeft gezet. Het zijn zwart-witfoto’s van haarzelf in haar opnamestudio. Ze is de laatste tijd ook zelf veel met fotograferen bezig. Nadat ze ongeveer een jaar met Gorillaz had getourd en haar eigen materiaal had gepromoot, had ze behoefte aan een nieuwe impuls. Ze raakte geïnspireerd om te fotografen door een schilder met wie ze bevriend is, en bij wie ze een fotocamera in zijn studio zag liggen. “De week daarop heb ik precies dezelfde camera gekocht.” Sindsdien gebruikt ze haar camera om het leven tijdens de tours wat leuker te maken. In zekere zin voegt het een visueel element toe aan wat ze al meer dan tien jaar doet met haar muziek: haar leven vastleggen.

Nu leunt ze achterover in de hoek van het restaurant, met haar dreads in een halve staart gewikkeld. Ze neemt het menu in zich op. Als ze eenmaal lekker in haar stoel zit, ziet ze er een stuk meer ontspannen uit, en kunnen we het hebben over de reden waarom we hier allebei zijn: haar derde album Grey Area, dat begin maart is uitgebracht. Dit album, waarop ze heen en weer schakelt tussen verschillende genres en stemmingen, klinkt als haar meest persoonlijke werk tot nu toe. Het is geproduceerd door haar jeugdvriend Inflo, wat je vooral terughoort in de pulserende beat van Pressure of de droomachtige vibe van de laatste track Flowers. Het is niet de enige samenwerking op het album: ook de Zweedse band Little Dragon, mede-Londenaar Cleo Sol (check haar muziek, als je haar nog niet kent) en Michael Kiwanuka zijn te horen.

Grey Area is beïnvloed door dingen uit de wereld rondom Simz – de creatieve mensen die ze om zich heen heeft verzameld, wat ze tijdens haar tours heeft meegemaakt – maar ook door hoe ze naar zichzelf kijkt. Alles komt aan bod, van haar psychische gezondheid en de druk die het touren op haar legt, tot het uitvogelen van wat ze in vredesnaam gaat doen met het einde van haar twintiger jaren. “Ik moest veel dingen opnieuw uitvinden,” zegt ze. “Vriendschappen, persoonlijke relaties – ik ging overal anders naar kijken.”

Ze koos ervoor om het album in Londen op te nemen, dicht bij haar geliefden. “Ik was zoveel aan het reizen, het was gewoon te intens. Ik kon het niet meer aan om mensen te blijven missen en mezelf te blijven uitwonen. Het eiste zijn tol. Dus ik moest een album maken waarmee ik mijn hart kon luchten, en ondertussen gezond kon blijven eten. Ik kon mezelf niet blijven verwaarlozen.”

Ik vraag hoe dat haar bevallen is, en of het wat haar betreft klopt dat ze op dit album meer aan zelfreflectie heeft gedaan dan ooit tevoren. “Ja, zeker weten,” zegt ze, terwijl ze kauwt op haar toast met avocado en ei. “Het was een goede manier om te herstellen van alle shit die ik heb meegemaakt. Ik denk dat ik dit album vooral gemaakt heb vanuit mijn verwarring.”

Als ze het woord ‘verwarring’ uitspreekt, verheft ze haar stem een beetje, alsof ze er een streep onder zet met een dikke, rode stift. Ik vraag haar waarom. “Ehm, omdat…”, zegt ze met een breekbare stem. “Niets meer klopte.” Ze praat ineens snel, terwijl ze daarvoor nog zo bedachtzaam was. Normaal gesproken spreekt ze meestal op een kalme, hese toon, en kan het even duren voordat ze precies weet wat ze wil zeggen (al kan dat ook komen doordat ze gewoon even aan mij moet wennen; we hebben elkaar nooit eerder ontmoet). Maar nu gaat het hard. “Toen ik dit album maakte, voelde het alsof ik lagen van mezelf aan het afpellen was. Het idee dat ik halverwege de twintig was voelde vreemd – alsof ik last had van groeipijn. Dat is de beste manier waarop ik het kan beschrijven.”

Die groeipijn is ook te voelen als je naar het album luistert, al krijg je ‘m waarschijnlijk vooral rondom je hart. 101 FM golft over een boombapbeat die recht je borstkas in dreunt, met Simz in een nostalgische bui. “We used to have dreams of getting out the flats,” rapt ze op een gegeven moment. “Sticking down baby hairs before Insta.” Maar tegelijkertijd heeft iedere track iets eigens. Boss klinkt alsof ze door een megafoon praat, met D’Angelo-achtige basloopjes eronder, en de samples op Wounds doen denken aan hoe Dr. Dre een nog jonge Eminem bij de hand neemt.

Het valt me op dat Simz een beetje verontschuldigend klinkt, als ze het heeft over alle verschillende stijlen die ze in de tien tracks van dit album heeft verwerkt. Ze herinnert zich hoe Info (die ze zelf Flo noemt) haar voor het eerst de beat voor de openingstrack Offence liet horen. “Ik vond het eigenlijk niet zo vet,” zegt ze lachend. “Ik werd er ongemakkelijk van. En het was erg anders, ik wist niet zeker of ik deze kant wel op wilde gaan. Maar ik vertrouwde hem.”

En zo gingen ze verder met muziek maken, met een bijna duizelingwekkende variatie aan stijlen en geluiden tot gevolg. “Ik ben nog steeds aan mijn eigen geluid aan het werken,” zegt ze. “Maar ik zit nergens aan vast – jazz, funk, hip hop, ik doe wat ik wil.” Bij haar teksten moest ze echter dieper graven. “Ik wilde het wel hebben over iets wat mensen nog niet eerder van me gehoord hebben, wat nog vrij lastig is, aangezien ik al mijn hele leven muziek maak.”

Dat laatste is niet eens overdreven, want Simz rapt al sinds haar negende. Ze bracht haar muziek online uit en trad op waar en wanneer ze maar kon; onder andere in een Londense club waar ook Leona Lewis en Alexandra Burke nog hebben gestaan. Simz werd geboren als Simbi Ajikawo en is opgevoed door haar moeder. Als tiener acteerde ze in Britse tv-series als Spirit Warriors en Youngers, maar uiteindelijk bleef ze altijd bij muziek terugkomen. Tegen de tijd dat ze met haar studie muziektechnologie begon aan de Universiteit van West-Londen, begon haar carrière ook van de grond te komen. Omdat ze het niet met elkaar kon combineren, besloot ze om al vroeg met deze opleiding te stoppen – wat niet alleen haar ambitie liet zien, maar ook haar drang om dingen op haar eigen manier aan te pakken. “Mijn vrienden en mijn familie weten het al jaren: Simbi doet precies waar ze zelf zin in heeft. Ik laat me nooit een kant opsturen, dat is altijd al zo geweest.”

Dat is goed te zien aan haar carrière als onafhankelijke artiest. Simz, die ook een festival heeft georganiseerd, verandert nooit haar geluid om anderen tevreden te stemmen, en volgt gewoon haar eigen pad – terwijl ze in eerste instantie op weinig steun kon rekenen van de traditionele Britse muziekpers. Ze mag dan voor een aantal Mobo-awards genomineerd zijn geweest, en een Association of Independent Music Award voor haar debuutplaat in 2016 hebben gekregen, maar het heeft flink wat jaren geduurd voordat ze door de mainstream werd geaccepteerd. Ze heeft nog altijd geen nominatie gehad voor een grote muziekprijs.

Ik zeg haar dat ik vind dat Grey Area als een momentopname voelt, van hoe ze op dit moment tegen de wereld aankijkt. In tegenstelling tot haar vorige albums, die fantasievoller en droomachtiger waren, gaat Grey Area over het hier en nu, haar huidige leven. “Grappig dat je dat zegt, want van de week was ik nog naar wat oude muziek van me aan het luisteren, en ik kon me nog precies herinneren hoe ik me destijds voelde,” zegt ze daarop. “Nu ik zo gefocust ben op de toekomst, vergeet ik weleens wat. Maar waar ik niet zo bij stil had gestaan, is dat ik al mijn hele leven lang alles vastleg. Ik heb zo veel gedachten gehad, en die heb ik allemaal vastgelegd en uitgebracht.”

Terwijl we praten, begint het eten op onze borden wat af te koelen. Aangezien Simz al zo jong begonnen is, vraag ik me af of ze weleens stilstaat bij wat ze allemaal bereikt heeft, als artiest in zo’n hectische industrie. Ze is even stil en neemt een slokje van haar sap. “Afgelopen nacht heb ik gebeden,” zegt ze dan, meer ontspannen dan eerst. “Het was een lang gebed. Ik dacht na over dingen in m’n leven, en bedankte God voor alles dat er gebeurd is. Toen ik hardop uitsprak wat ik allemaal heb bereikt, dacht ik: ja, done that. En ik kijk ernaar uit om de komende vijf jaar, tussen nu en mijn dertigste, nog veel wijzer te worden.” Dit artikel verscheen eerder bij onze Britse collega's van Noisey UK