Anna van The Visual heeft bij vlagen nog een kleine identiteitscrisis

Vandaag verschijnt Moments Of Being, het debuutalbum van The Visual. Anna van Rij en Timon Persoon maakten een donkere, meeslepende plaat, geïnspireerd op de muziek van Jeff Buckley, Nick Drake en Beach House, op de gedichten van Sylvia Plath en – misschien nog wel het meest – op het leven zelf. Je zou het album kunnen zien als het resultaat van Anna’s zoektocht naar haar (gender)identiteit. Het maakproces was het medicijn tegen de ellende die tijdens de zoektocht op haar pad kwam.

Dat klinkt allemaal zwaar en dat is het ook, maar in het café van de Q Factory tref ik een vrolijke Anna. Ze kent het gebouw goed, het is de plek waar ze in 2017 haar muziekopleiding voltooide. Vijf maanden geleden verhuisde ze van Amsterdam naar Antwerpen. De Vlaamse tongval is al begonnen het Nederlands te verdringen. Dat heeft met empathie te maken.

Noisey: In recensies zal het woord filmisch regelmatig vallen. Denk je in beelden?
Anna van Rij: Daarom heten we The Visual. Onze muziek wekt visueel veel op, als het goed is. Geen hele films, wel losse beelden. Ik heb dat zelf bij Pink Floyd heel sterk. Als ik daarnaar luister gaat er van alles los in mijn hoofd. We hebben het woord ‘filmisch’ expliciet genoemd bij het uiteenzetten van onze visie en veel naar filmmuziek geluisterd.

Filmmuziek is een gekke term. Je denkt dan aan David Lynch, aan Ennio Morricone, terwijl romantische komedies ook films zijn. Hoe zit dat?
Als je ‘gewone’ popmuziek luistert dan zie je in je hoofd hooguit iemand die een liedje staat te spelen. Bij filmmuziek kun je afdwalen. Het is niet helemaal vast te grijpen. De sfeer, de zang, vervreemdende synths; het geeft je een unheimisch gevoel. Dream Brother van Jeff Buckley vind ik een goed voorbeeld. De tijd die hij neemt, de harmonieën, de akkoorden; het is heel donker. De tekst helpt ook wel. Hij vertelt een verhaal. Als je literatuur leest zie je ook beelden, toch? Bij Nick Drake en Nick Cave heb ik dat ook heel sterk.

Over Jeff Buckley zei je dat hij een beetje een poser was. Met elke Insta-post die je doet, ben je dat zelf toch ook?
Zeker. Het is vreselijk om jezelf op die manier te verkopen. Ergens vind ik zijn zelfverzekerdheid juist dapper. Zoals hij op een podium staat, al heel vroeg in zijn carrière. Dan vraag ik mij af: kan ik dat ook?

Kan je dat ook?
Ik leer het mezelf aan, omdat ik in mijn muziek geloof. Live wordt het steeds beter, ik durf steeds meer. Volgens mij ben ik meer zo iemand als Ellie Roswell van Wolf Alice. Als ik haar zo onzeker zie, dan denk ik: dat is toch helemaal niet nodig? Maar ik herken het wel.

Ik heb haar wel eens gesproken. Ze is erg verlegen. Je lijkt totaal niet op haar.
Ik ben minder schuw. Vroeger was ik dat wel. Als ik plezier wil hebben, besloot ik, dan moet ik dingen gaan loslaten.

Fijn hè, ouder worden?
Heel fijn. Het past mij beter dan jong zijn.

Hoe was het op jong te zijn?
Als baby was ik kalm, ik sliep ik alleen maar. Vanaf mijn tweede werd ik opstandig en begon ik met dingen te gooien. Ze noemden me Cruella de Vil of Het Beest. In mijn beleving zat ik in het verkeerde lichaam. Ik dacht al jong: er klopt iets niet, waar is mijn piemel? Dat is nooit weggegaan. Ik zag eruit als een jongen en dat zei ik ook: ik ben een jongen. Frustrerend natuurlijk. xToen ik ging puberen ben ik milder geworden.

Droeg je een masker in die tijd?
Er was een periode rond mijn vijftiende, zestiende dat ik er meisjesachtig uitzag, met lang haar en veel make-up. Dat was absoluut niet wie ik was.

Had dat met groepsdruk te maken?
Het was een tijdelijke keuze. Ik had niet helemaal uit kunnen zoeken wie ik was en dat heb ik op een gegeven moment on hold gezet. De middelbare school is niet de juiste omgeving om daarmee bezig te zijn. Onbewust koos ik ervoor om de confrontatie uit de weg te gaan. Toen ik ging studeren kwam alles terug. Toen ben ik in een totale identiteitscrisis beland.

Hoe is dat nu je 25 bent?
Ik heb nog steeds vraagtekens, maar ze schreeuwen niet meer zo hard. Ik ben gelukkig nu. Het is goed.

Heeft het maken van dit album je geholpen?
Heel erg. Het werkte therapeutisch. Ik heb echt veel verdriet gekend, veel pijn en eenzaamheid.

Ben je daarom van Amsterdam naar Antwerpen verhuisd, om die periode achter je te laten?
Het heeft vast meegespeeld, maar ik vond het ook gezond om te onderzoeken wie ik zou zijn op een andere plek. Kan dat iets doen, kan het iets veranderen? Ik was toe aan een wereld die ik niet kende. Hoe België als muziekland is, daar was ik ook benieuwd naar.

En?
De mensen die ik ontmoet snappen onze muziek. Ik voel veel aansluiting. Het is er anders dan hier. Ik heb het idee dat er in België meer waardering is voor kunst. Dat het meer geïntegreerd is in de samenleving. De VVD vindt dat je pas een waardig muzikant bent als je ervan kunt leven. Ze snappen niet dat er geen verband bestaat tussen interessante kunst en geld verdienen. Dat is ook een reden dat ik weg ben gegaan.

Ik zou denken dat in Amsterdam het gesprek over gender-identiteit sterker aanwezig is dan in Antwerpen.
Misschien maakte dat mij juist onrustig.

Jouw strijd viel precies samen met de opkomst van het publieke debat over genderneutrale toiletten en ‘beste reizigers'.
Een tijdje heb ik mij erin verdiept. Ik kwam erachter dat ik onrustig word als ik mezelf moet labelen. Daar gaat Who You Were over. Ontsnappen aan hokjes. Het is natuurlijk prima als mensen zich in zo’n hokje thuis voelen, maar ik werd er gek van om te bedenken wat ik was. Ik voel mij veel fijner bij het idee dat ik gewoon een mens ben en een gesprek voer met een ander mens.

Als je een formulier invult of naar de wc gaat moet je telkens een keuze maken.
Wanneer ik online een treinticket boek, denk ik elke keer: zal ik man invullen? Als ik er zin in heb ga ik naar het herentoilet. Dat mag best, vind ik. Het hoeft allemaal niet zo zwaar te worden. Doe het gewoon, dan is het opgelost.

Niet iedereen denkt er zo over.
Ik heb heel lang verdriet gevoeld om het fenomeen dat ik op bepaalde plekken zal worden veroordeeld om wie ik ben. Dat werkte averechts: ik ging voor anderen invullen wat zij misschien van mij dachten. Zo zat ik anderen in hokjes in te delen. Ik heb geleerd om dat los te laten. Om er gewoon niet meer in te geloven.

Is er een verschil tussen het mannen- en vrouwentoilet?
Bij de mannen ruikt het sterker naar urine. Het is er iets slonziger allemaal. Maar ik heb ook genoeg vrouwen-wc’s gezien die totaal ranzig zijn.

The Visual presenteert op zondag 31 maart hun nieuwe album in de Bitterzoet in Amsterdam.

Volg Noisey op Facebook, Instagram en Twitter.