Niemand weet wie de gemaskerde cowboy Orville Peck echt is

Achter deze mysterieuze, beladen zin gaat een subtekst vol halve waarheden en potentiële leugens schuil. Alle antwoorden en informatie die uit zijn mond komen, vormen hierdoor een mijnenveld van onzekerheid. Wanneer Peck [een pseudoniem] me vertelt dat hij ooit in punkbands speelde, als acteur en danser werkte, en zichzelf identificeert als een cowboy, trek ik ieder woord van de stem aan de andere kant van de lijn dus een beetje in twijfel. Het enige wat ik zeker weet, is dat hij tussen de 20 en 40 jaar oud is, momenteel ergens in Toronto woont en dol is op de muziek van Reba McEntire. “Wanneer ik naar Fancy luister, denk ik: Hell yeah, dat is fancy,” zegt Peck lachend.

De verhalende stijl van het typisch Amerikaanse country-genre is Peck op het lijf geschreven. Zijn debuutalbum, Pony (dat vorige week uitkwam), bevat een aantal pakkende verhalen in zangvorm. Stuk voor stuk worden zijn nummers bevolkt door een groep bonte personages, die gebaseerd zouden zijn op de mensen uit het leven van Peck. Op Pony kom je zowel de ongelukkige types tegen die door Nevada dwalen in Dead Of Night, als de drie exen die door Peck zijn verlaten in Big Sky.

“Dit is mijn manier om me te uiten en mijn verhaal te vertellen,” zegt hij. “Het enige verhaal dat ik kan vertellen, is mijn eigen verhaal."

Pecks verschijning is een grote paradox. Doordat hij zich in volledige anonimiteit achter een artiestennaam en een masker verbergt, heeft hij de vrijheid om een stuk opener over zijn leven te zingen dan hij onder zijn eigen naam zou kunnen doen. Of hij nu zingt over een man die op een Harley-Davidson rijdt of terugdenkt aan iemand die hij in Salt Lake City heeft achtergelaten – uiteindelijk blijkt dat hij in zowat al zijn verhalen zelf de protagonist is. “Dit album gaat in veel opzichten over liefde,” legt hij uit. “Het gaat niet zozeer over hoe iemand anders mijn hart gebroken heeft, maar over hoe ik mijn eigen hart gebroken heb.”

Om het allemaal nog wat ingewikkelder te maken, draagt Peck ook een masker. Hij heeft er meerdere, die hij allemaal zelf zou hebben gemaakt. Het zijn prachtige stukken, met een zwart leren bovenstuk dat uitwaaiert in franjes die de onderkant van zijn gezicht verbergen. Hij draagt ze tijdens fotoshoots, in zijn videoclips en zelfs tijdens concerten. Een cowboyhoed maakt zijn look af, waardoor het opvallende resultaat nog het meest lijkt op een combinatie van bdsm-rollenspel en cowboy-cosplay. Ongeacht de beweegredenen achter zijn vermomming, laat het een behoorlijke indruk achter.

“Wat ik doe, is opzettelijk heel theatraal,” zegt Peck over zijn raadselachtige uiterlijk. “Dat is best ironisch, aangezien ik tegelijkertijd het idee heb dat dit project het meest oprechte is dat ik ooit op artistiek gebied heb gedaan. Nooit eerder heb ik mezelf zo blootgesteld als zanger, schrijver en kunstenaar.”

Een samenzweerderige journalist met te veel vrije tijd zou misschien dagenlang door de zoekresultaten van Google scrollen, in de hoop de ware identiteit van de artiest te ontdekken. Maar juist die echte identiteit is waarschijnlijk het minst interessante aan hem. Fans van Burial leerden dat eerder al, toen zijn echte naam en een MySpace-selfie tien jaar geleden in een gigantische anticlimax werden onthuld. Over het algemeen zijn feiten nu eenmaal een stuk minder spannend dan het mysterie dat om iemand heen kan hangen. Desondanks zullen er altijd mensen blijven die op het internet beweren dat ze de echte persoon achter Orville Peck kennen. De kans is echter klein dat er achter zijn masker iets problematisch schuilgaat. Het enige wat je te weten komt wanneer zijn identiteit wordt onthuld, is waarschijnlijk in welke indiebands de man eerder heeft gespeeld. Maar wat doet dat ertoe – die informatie is uiteindelijk toch amper van invloed op de overtuigingskracht van Pony.

In zijn videoclip voor Turn To Hate dompelt Peck zijn luisteraars onder in zijn vreemde, Zuidwest-Amerikaanse wereld. In de video, die werd geregisseerd door Carlos Santolalla en Peck zelf, treedt hij op bij een mechanische rodeostierwedstrijd. Een van de deelnemers is de controversiële cowboy Mac DeMarco, die net als de vele anderen strijdt om een (vrij onopvallend ogende) trofee. Op een bepaald moment zien we een close-up van Peck, die de woorden “yee-haw” uitspreekt, en opnieuw zijn verschijning open laat voor interpretatie.

Dit verbitterde nummer is overigens het eerste nummer dat Peck schreef dat uiteindelijk op Pony zou eindigen. Het album nam hij op tijdens twee verschillende sessies in 2017 en 2018 in een studio op Gabriola Island, een schilderachtig gebied in de Salish Sea bij Brits-Columbia. Peck vertelt over zijn vriendschap met Jordan Koop, de studio-eigenaar, en legt uit dat de keuze voor deze schijnbaar onlogische locatie te maken heeft met zijn eigen afkomst. “Ik heb jarenlang in het noordwesten gewoond,” zegt hij. “Er zit dus altijd een laagje water in mijn laarzen.” Tijdens zijn tweede bezoek aan de studio werd hij vergezeld door Duncan Jennings van rockgroep FRIGS, uit Toronto, wat momenteel ook de band is die met Peck meereist op tour.

“Je zit daar in het midden van de Stille Oceaan, op een ongelooflijk weelderig eiland,” vertelt Peck. “Ik benader een groot deel van mijn muziek vanuit een visueel standpunt, waarmee ik vanuit een soort filmische blik naar mijn omgeving kijk. Het was voor mij dus een heel logische keuze om het album juist daar op te nemen.”

Hoewel Gabriola Island mijlenver van Nashville verwijderd ligt, blijkt het door de vreemde aard van Pecks werk de perfecte plek te zijn om een countryalbum op te nemen. Veel mensen denken nog altijd dat de countrycultuur wordt gedomineerd door heteroseksuele, witte, conservatieve mannen, maar volgens Peck gaat het genre momenteel juist een grote culturele verandering door. “Naast de iconische symboliek en representatie, zoals de iconografie van de cowboyhoed en de laarzen, is het een van de laatste grote genres die vreemde en alternatieve aspecten volledig heeft omarmd,” legt hij uit.

Duidelijke voorbeelden hiervan zijn Cardi B, die als headliner optreedt tijdens de Houston Rodeo in een eerbetoon aan Selena, en Grammy-winnares Kacey Musgraves, die haar ongewone geluid aan het countrygenre toevoegt. “Oké, ik moet toegeven dat ze alsnog een wit, heteronormatief, mooi meisje uit Texas is,” zegt Peck over Musgraves. “Maar de dingen waar ze over zingt en de nummers die ze maakt – alternatieve country, of hoe je het ook wil noemen – dat is een grote stap.”

Wie minder bekend is met de crooners en Grand Ole Opry-sterren uit het Amerikaanse Zuiden, zal vast zeggen dat Pony meer klinkt als dreampop, shoegaze of zelfs grunge. Maar Peck vindt het juist leuk wanneer mensen zijn geluid op zo’n manier beschrijven – vooral wanneer ze zijn stem duiden aan de hand van twee verschillende, grote figuren, zoals een combinatie van Chris Isaak en Glenn Danzig, of Roy Orbison en John Doe. “Ik vind het echt fascinerend,” zegt hij, voor hij me vertelt dat de Misfits en X twee van zijn favoriete bands zijn. “Het zegt veel over de persoon, bijvoorbeeld wat hun referentiekader is en hoe hun achtergrond eruitziet.”

Toch zou Peck zichzelf als artiest nooit aan de hand van twee anderen kunnen omschrijven. Wat anderen ook over hem zeggen, hij blijft volhouden dat Pony voortkomt uit countrymuziek. “Ik zing over alle plaatsen waar ik ben geweest en alle mensen die ik heb ontmoet, dus is het logisch dat de bands waarin ik in het verleden heb gespeeld en de kunst en muziek die ik heb gemaakt ook doorschemeren in het verhaal dat ik vertel. Ze maken immers allemaal onderdeel uit van wie ik ben.”

Als je bedenkt hoe hij deze (voor hem echter dan echte) identiteit heeft vormgegeven, lijkt het volkomen overbodig om zijn verhalen in te delen in arbitraire categorieën of op vastomlijnde labels. Als voorbereiding op de release van zijn album en zijn Amerikaanse tour, heeft hij alle verschillende elementen van zijn identiteit samengevoegd tot één geheel. Het resultaat is een queer cowboy met de naam Orville Peck.

“Voor mij voelt het niet alsof ik een punkrocker was die in een countryster is veranderd,” zegt hij. “Ik zie liever de overeenkomsten dan de verschillen tussen die dingen.”

Volg Noisey op Facebook, Instagram en Twitter.