DI-rect

FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

Toen Spike van DI-RECT zijn Mustang kocht kreeg hij een ontzettend harde plasser

We spraken de Haagse band over hun uitgavenpatroon en hoe ‘Candy Crush’ levens verziekt.
Wouter van Dijk
Amsterdam, NL

De band DI-RECT is een zeer stabiele factor in mijn leven. Ik ben geboren in 1995, de band in 1999, dus sinds ik bewust naar muziek luister ken ik de jongens al. Samen hebben we een boel meegemaakt, zeg. Meerdere basisschool-playbackshows bijvoorbeeld, en toen Tim wegens onbedwingbare singer-songwriter-aspiraties de band verliet, heb ik vol hartstocht de zoektocht naar een nieuwe zanger gevolgd. Wat? Vraag je me naar mijn favoriete DI-RECT-feitje? Nou: ze hebben een basgitarist die Bas heet!

Advertentie

Aankomende vrijdag komt hun nieuwe album Rolling With The Punches uit, en een maand daarna staan ze in AFAS Live. Ze gaan inmiddels achttien jaar mee, en als je het objectief bekijkt is dat genoeg tijd om dusdanig veel geld te verdienen om een reële angst voor een verdrinkingsdood niet uit te sluiten. Daarom besloot ik de heren op te zoeken en met ze te praten over hun financiën.

Noisey: Weten jullie nog wat er is aangeschaft van de eerste DI-RECT-knaken?
Jamie: Een Nokia Communicator, want mijn grote vriend Martijn van K-otic had er ook een.

Ah, ja, K-otic. Perfect om je aan te spiegelen.
Bas: Nou, wij waren er al wel toen zij opkwamen.
Spike: En we waren er ook nog toen zij ten onder gingen.
Bas: Maar ik vind het leuk dat je die vraag stelt, want Barry Hay van Golden Earring zei ooit: "Het maakt niet uit hoelang je carrière duurt, als je jezelf een beetje serieus neemt als muzikant koop je een dikke auto van je eerst verdiende geld." En ik geloof dat we dat allemaal door de jaren heen wel gedaan hebben.

Ja? Wat is de dikste auto die is aangeschaft?
Spike: Een Ford Mustang uit '65. Ik heb hiervoor moeten sparen, dus het was niet echt impulsief. Ik heb die auto nog steeds. M'n pa reed altijd in klassieke auto's en ik ging in het weekend mee naar autoshows door heel het land, en toen er ooit een Mustang Fastback over het terrein kwam bulderen was ik verkocht. Toen dacht ik: het maakt niet uit hoe, maar deze moet ik ooit hebben. En hij kwam er, tien jaar later.

Advertentie

Hoe was dat eerste ritje?
Spike: Shit, man. Het is een soort tijdscapsule waar je instapt, zo worden auto's tegenwoordig niet meer gemaakt. Het is zo'n immens machtig gevoel als je je rechtervoet intrapt en die V8 slaat aan. Er zijn niet veel bronnen die zo krachtig zijn waar je tegelijkertijd controle over kunt hebben. Al lukt dat soms ook niet. Ik heb 'm ook een keer driedubbel dwars in puin gereden. Moest ik weer sparen.

En verder, in de groep?
Paul Jan: Auto's interesseren mij geen reet. Ik ben met m'n eerste geld een muziekwinkel begonnen en een jaar later was ik failliet.
Bas: Kijk, dat is een goede tip voor de kids: don't start a business.
Spike: Jamie en ik wilden vroeger een eigen kroeg hebben, omdat we na elke show de kroeg ingingen.
Jamie: Ik wil dat nog steeds wel, maar ik heb te veel rare vrienden die ik er gewoon niet in wil hebben.
Bas: Ik vraag me af of de band nu nog had bestaan als dat plan was gelukt. Moet je je voorstellen dat mensen zeggen: "Hey, laten we een biertje doen bij Bolle Jamie."
Jamie: Nah.

Toen je die auto kocht, Spike, wist je toen al: oké, muziek maken kan wel eens een serieuze baan zijn voor de rest van m'n leven?
Spike: Ik denk dat geld een bijkomstigheid is, en dat je nooit een instrument oppakt met de gedachte: hier ga ik geld aan verdienen. Zo werkt dat niet als je een melodie uitwerkt. Gelukkig heeft het in achttien jaar nog nooit echt op werk geleken.
Jamie: Voor jou misschien.
Bas: Toen we begonnen waren Spike en Jamie vijftien, ik was zeventien. Na de eerste single ging alles opeens best wel snel, en Inside My Head werd een grote hit. Dan sta je opeens op podia voor gages te spelen, en voor je het weet verdien je meer dan je ouders.

Advertentie

Hoe was dat voor jullie?
Bas: Een behoorlijk bizarre gewaarwording.
Spike: Ik hoefde opeens niet meer naar ze te luisteren.
Bas: Het eerste wat we onszelf ooit uitkeerden was 1750 gulden per persoon per maand. Dat is op zich al veel geld, maar omdat je thuis woont heb je nul kosten. We haalden ons rijbewijs en ruilden elke maand ongeveer onze auto in voor een groter model. Op een gegeven moment reed ik een auto met een audio-installatie die meer waard was dan de auto zelf. Dat zou ik nu wel anders doen, met m'n huis en verantwoordelijkheden.
Spike: Oh ja?
Jamie: Ik ben echt niks veranderd.
Bas: Ik denk wel dat we altijd iets verder hebben gekeken dan onze neus lang is. Uiteindelijk verdien je je poen in de zomer. Maar na het festivalseizoen moet je overleven tot april. Gelukkig hebben we altijd goede mensen om ons heen gehad die ons hebben begeleid, en zijn we daar op een gegeven moment zelf ook wijzer van geworden.

Heeft dat nooit problemen opgeleverd thuis?
Bas: Nee, voor mij niet. Maar het is dus wel heel vreemd. Je bent net klaar met de middelbare school en je vrienden beginnen met een studie, terwijl jij dag in dag uit doet wat je leuk vindt en daar ook nog geld voor krijgt. Het is weird. En cool.
Spike: Ik heb veel gedeeld, ook. Je gaat van 17,50 naar 1750, terwijl je omgeving niet verandert – je ziet van heel dichtbij hoe hard anderen voor dat geld moeten werken. Ik heb m'n moeder drie jaar geleden een iPad gegeven en sindsdien is ze verslaafd aan Candy Crush. Dan merk je hoe heftig geld kan zijn. Ze heeft het nergens anders meer over. Je helpt anderen totaal de vernieling in. Ze heeft al jaren niets meer tegen m'n vader gezegd omdat ze alleen maar Candy Crush speelt.
Paul Jan: Maar even serieus: jij hebt nooit briefjes van honderd verbrand toch? Dan kreeg je een paar stompen van je ouders.
Spike: Ja, natuurlijk. Ik ben niet met veel opgegroeid, en moest gewoon kranten lopen als ik iets wilde hebben. Liep ik een hele zomer als ik een gitaar wilde kopen, en als het regende keek ik m'n moeder lief aan en dan liep zij mijn wijk.
Jamie: Nou heeft ze toch een iPad? Mag ze ook niet meer zeuren.

Moesten jullie weleens teruggefloten worden?
Jamie: Ik wel. Ik was heel erg. Op een gegeven moment wisselden we van management, en moest ik een tijdje alles zelf gaan sparen en zelf de ondernemer zijn. Als je dan gewoon alles blijft uitgeven, denk je in januari: oh, wat ga ik nou doen? Dan moet je toch een keer iets verkopen, of aan je spaarrekening komen.

Is het ooit zo ver gekomen, ja?
Jamie: Ik heb ooit een Porsche verkocht.

Deed dat pijn?
Jamie: Ja. Het ging allemaal naar de blauwe enveloppen. Uh, ik ga even naar de wc hoor.

Heb je dan niet in je achterhoofd: in september kan ik gewoon weer een nieuwe kopen?
Jamie: Ja, dat idee is er wel. Maar ik heb nu een vriendinnetje die gewoon nee zegt. Beter voor mij.

Met een opkomende band groeien de gages geleidelijk, maar Marcel, jij kwam pas in de band toen DI-RECT al een begrip was in Nederland. Hoe was dat voor jou?
Marcel: Als ik eerlijk ben weet ik nog steeds niet wat ik met al dat geld moet doen. Tot ik in de band kwam heb ik altijd gewerkt – in de bouw, in het theater, zelfs een opleiding tot kapper gevolgd – dus ik heb altijd geld uitgegeven dat ik niet had. Als ik naar de pinautomaat ging zag ik elke keer een minnetje staan. Nu is dat niet het geval, maar ik weet niet wat ik ermee moet doen.
Jamie: Als Marcel nu gaat pinnen staat er: uw geld wordt geteld, even geduld alstublieft. Zo veel is het.
Marcel: Ik heb studioapparatuur gekocht, als ik toch iets moet vertellen, maar dat zijn ook absoluut geen microfoons van duizend euro. Het fijnste is gewoon dat ik voor mijn vriendin en zoontje kan zorgen, zij hoeft niet te werken, en ik weet gewoon dat het goed zit. Het kunnen faciliteren is veel waardevoller dan spullen.
Spike: Grappig dat het ook met de tijd verandert. Toen ik die Mustang kocht was ik negentien.
Marcel: En had je ineens een gigantische lul.
Spike: Precies! Maar dat was niet genoeg. Ik ben gelijk naar een vriend gereden en ik heb hem de meest luidruchtige uitlaat ter wereld eronder laten zetten. Ik hoor die piep nog steeds in m'n oren. Ik kon niet door een straat rijden zonder alle alarmen af te laten gaan. Ze zitten er nu, veertien jaar verder, nog steeds onder en ik word fucking gek van die uitlaat. Iedereen kijkt naar me. Toen kreeg ik daar inderdaad een enorm dikke pik van, maar nu is het zo vermoeiend.
Jamie: Denk je dat Bas die audio-installatie had omdat hij het zo mooi vond klinken? Die ramen gingen open, en radio op standje oorlog.
Marcel: Hij had nog net geen aanhanger met een subwoofer erop.
Bas: Die shit is twee keer gejat, alles eruit.
Jamie: Echt joh? Wat gek – ik dacht dat niemand ervan wist.