Is 'Purple Rain' eigenlijk kut?

In de rubriek 'Is het kut?' werpen we een diepere blik op elementen uit de popcultuur die voorheen geliefd, onterecht gehaat of totaal vergeten zijn en opent zo opnieuw de discussie.

Nu Prince weer op Spotify staat zullen vele fans zijn oeuvre de komende weken weer grijsdraaien. We kunnen ervanuit gaan dat deze nostalgie ze onvermijdelijk naar Purple Rain zal leiden.

Ondanks het feit dat zijn absurd productieve carriere 39 albums opleverde – waarvan er een heleboel uitkwamen ver nadat hij het gevecht om de titel van 's werelds grootste popster had opgegeven – is Purple Rain nog steeds het vaste gespreksonderwerp als je het over Prince hebt. Dat is volkomen logisch als we zijn werk in de geluidsstudio bespreken. Slechts een paar albums in de muziekgeschiedenis verdienen de omschrijving 'foutloos' en Purple Rain is er daar absoluut één van. De film, daarentegen, is een heel ander verhaal.

Toen de filmversie van Purple Rain werd uitgebracht leek het oprecht een monumentale prestatie. De wereld had geen artiest een film zien uitbrengen die daadwerkelijk als kunstwerk los van de muziek kon staan sinds A Hard Day's Night van The Beatles in 1964.

Toch betekent deze prestatie niet noodzakelijk dat Purple Rain een goede film is. Om te beginnen is het acteerwerk echt om te huilen. Natuurlijk is Prince zijn charmante zelf, maar zijn acteerwerk is maf en stijf en maakt de film, die zich ogenschijnlijk in de echte wereld af hoort te spelen, ongeveer zo geloofwaardig als de gemiddelde horrorfilm. Op acteergebied weten alleen Morris Day en Jerome Benton de film een beetje te redden. Terwijl we gefascineerd horen te zijn door de broeiende romance tussen Prince en Apollonia, steelt de bromance tussen Morris en Jerome gemakkelijk de show. Die twee samen zien is in bijna elk opzicht een groot genot.

Bijna elk opzicht. Een belangrijke scène met die twee belicht ook perfect een ander gigantisch gebrek in Purple Rain. In de kern is het een film over hoe Prince de vrouwen in zijn leven beter moet behandelen, maar de film heeft eerst nog heel wat scènes nodig waarin vrouwen, letterlijk en figuurlijk, als vuilnis worden behandeld, om tot deze boodschap te komen. In een van de meest memorabele scènes worden Morris en Jerome geconfronteerd door een vrouw die boos is dat Morris haar telefoontjes niet heeft beantwoord en als reactie daarop gooien ze haar in een vuilniscontainer.

In een andere scène slaat Prince Apollonia, waarna ze door de kamer vliegt, simpelweg omdat ze hem beledigde. Dat is allemaal prima hoor, want uiteindelijk lost-ie het op door lekker Purple Rain te spelen, wat alles weer helemaal oké maakt voor iedereen.

In principe is Purple Rain een heel goede concertfilm, verpakt als een onzinnige dramafilm. Je zult veel plezier beleven aan de muziekscènes, maar de rest in onuitsprekelijk tenenkrommend.

Wat nog erger is, is hoe sterk Purple Rain Prince' andere filmpogingen overschaduwt. Hij bracht in de loop van zijn carrière vier films uit. Een hiervan, Graffiti Bridge, het officiële vervolg op Purple Rain, is totale nonsens die je kan overslaan zonder iets waardevols te missen. De andere twee daarentegen, verdienen veel meer aandacht dan de geschiedenis ze tot op dit punt heeft gegeven.
Na het doorslaande succes van Purple Rain, werd Prince de vrijheid gegeven te doen wat hij maar wilde. Het resultaat was Under the Cherry Moon, een absurde komedie die zich afspeelt op een onbepaald punt in het verleden. Het gaat over twee sluwe broers, gespeeld door Prince en Jerome, die het snode plan hebben een jonge Franse vrouw die binnenkort 50 miljoen dollar gaat erven te trouwen. Die vrouw wordt gespeeld door de later voor een Oscar genomineerde Kristin Scott Thomas, een feit dat op zichzelf het kijken van deze film de moeite waard maakt – ook al was het publiek het daar destijds grondig mee oneens.

Na Under the Cherry Moon, de film waarmee Prince het dichtst bij een 'wezenlijke' film kwam, bracht hij zijn eerste en enige concertfilm voor op het grote scherm uit: Sign o' the Times. Wees gerust, geheel in lijn met zijn algemene esthetiek, is de film fucking raar en bevat hij een aantal geënsceneerde momenten waarvan je zou willen dat ze er niet waren, maar voor het grootste gedeelte is het gewoon Prince op het podium tijdens het hoogtepunt van zijn creativiteit. Wat het allemaal nog frustrerender maakt is dat het vinden van een legale versie in hoge kwaliteit ervan tegenwoordig bijna onmogelijk is.

Het meest waardevolle aan deze twee relatief vergeten momenten in Prince' carrière is dat ze beide veel betere voorbeelden zijn van de twee dingen die de Purple Rain-film de kaskraker maakte die het was. In Under the Cherry Moon zijn Prince' rare pogingen tot komedie veel meer thuis dan in zijn voorganger. Morris Day wordt absoluut gemist, maar de interacties tussen Prince en Jerome Benton zijn oprecht innemend en grappig. De 'wrecka stow'-scène strijdt met Purple Rain's 'Lake Minnetonka'-scène om de titel 'grappigste moment in Prince' filmgeschiedenis'.

Het is een compleet fictieve komedie die tevens fungeert als een perfecte demonstratie van het charisma waardoor Prince uiteindelijk zijn iconische status verwierf. (Het helpt ook dat er geen enkele vrouw geslagen of in een vuilniscontainer gegooid wordt). Gek genoeg zorgt ook het feit dat de film zich in het verleden afspeelt en in zwart-wit is opgenomen ervoor dat hij beduidend minder gedateerd voelt dan Purple Rain.

Sign o' the Times is Prince op de top van zijn creatieve kunnen, op het podium, zonder al de ongemakkelijke drama die de helft van Purple Rain behelst. Je kunt dagenlang discussiëren over welke van de twee films betere Prince-nummers bevat, maar er is geen ontkennen aan dat Sign o' the Times een meer accurate weergave is van hoe Prince live zien spelen echt was. In Purple Rain werden de nummers gespeeld zoals je ze op het album hoort, terwijl Sign bewerkte en verlengde nummers bevat die de muzikaliteit van Prince' bands en zijn live-optredens kenmerkte.

Natuurlijk bedoel ik hiermee niet te impliceren dat Purple Rain vergeten dient te worden. Prince' plaats in de geschiedenis als een van de grootste artiesten aller tijden is onmiskenbaar. Maar als je op zoek bent naar een film die zijn mystiek, persoonlijkheid of Prince de performer laat zien, kun je het beter ergens anders zoeken.