De tien favoriete leftfield trips van Tripeo

Darko Esser dankt de bijnaam Tripeo aan de tijd dat hij nog in noise bandjes de meest gespacede geluiden uit zijn gitaar toverde. Hij blies het alias nieuw leven in met een serie trippey technotracks - met het album Anipintiros als laatste wapenfeit (check de exclusieve album preview op onze Soundcloud). Tripeo heeft altijd een voorliefde voor spaced out muziek gehad, getuige zijn sublieme collectie ambient en shoegaze. Vandaag deelt hij tien van zijn favoriete juweeltjes uit deze leftfield genres. Het resultaat is een ijzersterke collectie tracks, die meerdere genres, subgenres en decennia beslaan. Één ding hebben ze gemeen: ze grijpen je allemaal bij je strot. Tripeo bewijst dat niets meer hardcore is in muziek dan pure emotie. Mocht je nog een zegeltje in je koelkast hebben liggen, dan is dit je cue. Phillip Glass – Opening (Glassworks) (1982)

Een van de eerste kippenvelherinneringen uit mijn jeugd. Mijn vader draaide dit album grijs in de vroege jaren tachtig en is in belangrijke mate vormend geweest voor mijn muzieksmaak. Krijg nog steeds de tranen in mijn ogen als ik dit meesterwerk hoor. Dit nummer mag op mijn begrafenis gedraaid worden!

Jean Michel Jarre – Equinoxe 3 (1978)

Ook uit mijn vaders platenkast en mijn allereerste kennismaking met elektronische muziek. Een klassieker van de bovenste plank, die vandaag de dag nog net zo fris klinkt als in de jaren zeventig.

Unwound – Abstraktions (1994)

Zoals sommigen misschien weten, heb ik voor de elektronische muziek in punkbandjes gespeeld. Het liefst zo onorthodox en a-tonaal als ik op dat moment kon binnen mijn beperkte beheersing van het instrument. Sonic Youth, the Ex, Glenn Branca dat spul zeg maar. Toch was het vooral Unwound dat een onuitwisbaar, richtingsbepalend stempel op die tijd heeft gedrukt. Ik zag ze voor het eerst in 1994 en was meteen verkocht. Dit is een van hun mooiste nummers, van 'New Plastic Ideas' (1994), maar alle albums zijn meer dan de moeite waard. Leuke side note: alle albums worden dit jaar in drie boxen opnieuw uitgebracht op vinyl. De eerste twee liggen al in de winkels!

Slint – Good Morning Captain (1991)

Ook zo'n band uit mijn gitaartijdperk. Dit was in Groningen een heuze dansvloerhit in Vera en Simplon, die bij iedere draaibeurt aanwezigen in tripperige extase bracht. Slint mag gerust tot één van de meest invloedrijke bands uit de gitaar underground worden gerekend, niveautje Sonic Youth. Gitzwarte postwave en noise, waar later postrock en shoegaze uit voort vloeide.

Rachel's – First Self-Portrait Series (1996)

Ik was nooit heel erg into klassieke of klassiek georienteerde muziek, totdat ik het Rachel's debuut 'Music For Egon Schiele' op de draaitafels legde. Prachtige, introverte en moderne 'kamermuziek' met een link naar het eerder genoemde Slint. Sindsdien heb ik me een stuk meer verdiept in dit genre. Dit stuk is mijn absolute favoriet van het album.

Godspeed You Black Emperor! - Moya (1999)

Godspeed is eigenlijk een band die je live moet ervaren. Zij zijn verantwoordelijk voor een aantal van de meest memorable concerten die ik ooit heb gezien. De eerste keer in Vera in 1998 of 1999 moest ik echt bijkomen na de orkaan aan geluid (en stilte! Het gaat bij hen om het spelletje tussen die twee) die over me heen was gestort. Drie jaar geleden deden ze hetzelfde kunststukje in Terminal 5 in New York, waar het geluid zo onvoorstelbaar loepzuiver stond afgesteld, dat je haast elk kleine detail tijdens hun performance kon aanraken. Deze trip van een kwartier moet je echt met de volumeknop op 11 over je heen laten komen, dan kan je je een lichte voorstelling maken van de impact van hun optredens.

Aphex Twin – Icct Hedral (Phillip Glass Orchestration) (1995)

Mooiste collab ever. Twee absolute genieën, die de handen in ineen slaan voor een meesterwerk. Phillip Glass' orchestratie van deze Aphex Twin klassieker doet precies waar je op hoopt: het creëert een waanzinnige synergie en tilt het origineel naar een hoger plan. Absolute must have! Steve Rachmad begon vaak zijn sets hiermee, zo heb ik de track ook ontdekt.

M83 – In Church (2003)

Ik hoorde deze track voor het eerst in Doornroosje in 2004. Luciano draaide dit juweeltje over een kale housebeat. Ik was letterlijk met stomheid geslagen. Gelukkig wist Eric de Man, die avond ook aanwezig, mij meteen te vertellen om welke track het ging. Ik luister hier nog steeds met grote regelmaat naar.

Oneohtrix Point Never – Betrayed In The Octagon (2007)

OPN is zonder twijfel één van mijn favoriete producers van de afgelopen tien jaar. Zijn kijk op ambient en electronica is uniek en bij vlagen onweerstaanbaar catchy. Deze track van het gelijknamige album, behoort tot zijn vroege werk en geeft me de rillingen zo mooi.

Mark McGuire – Brain Storm (For Erin) (2010)

Ik heb een groot zwak voor alles wat er uit het The Emeralds kamp voort vloeit. Living With Yourself van gitarist Mark McGuire is misschien wel het mooiste album wat er uit alle zijprojecten is voortgekomen met Brain Storm (For Erin) als magistrale uitsmijter. En hij bewijst dat er na zestig jaar rock en pop nog zeker rek zit in die genres.