Juiceboxxx zou het liefst willen dat hij niet Juiceboxxx hoefde te zijn

Juiceboxxx zegt na afloop van zijn optreden in de Q-Factory in Amsterdam dat hij bang was dat ik de enige in het publiek zou zijn. Hij is blij dat er nog negen anderen waren. Ik zeg dat ik blij ben dat ik er was, en dat ik nog nooit iemand zoveel heb zien geven voor zo’n klein publiek. Veertig minuten lang springt hij rond over het podium als een maniak. Hij rent de zaal door, klimt op tafels en barkrukken, schreeuwt als een bezetene en weet op het laatst zelfs een minimoshpit te forceren. Hij is bezwerend, een rappende punkrockdominee, met als boodschap dat dit moment het enige is wat ertoe doet.

Juiceboxxx – zijn echte naam is niet bekend – tourt met een drummer en een gitarist. Ze maken raprock, een genre dat op papier misschien klinkt als ellende, maar in de praktijk een wervelende, energieke bedoening blijkt.

Eerder op de dag spreek ik een totaal ander persoon. Hij heet ook Juiceboxxx, maar deze Juiceboxxx is schuchter, kijkt vaak weg en stelt zich kwetsbaar op. De enige overeenkomst tussen de persoon met wie ik ontbijt en de persoon die ik op het podium zie, is dat ze veel praten. Constant, eigenlijk. Hij zit al zeker tien minuten te praten voordat ik ook maar één vraag heb kunnen stellen.

Juiceboxxx vertelt over zijn vreemde carrière, zijn nalatenschap en zijn ‘bagage’. Hij doelt op een video van hem die viral ging, waarin te zien is hoe hij een optreden op een televisiezender verpest, en het boek dat over hem verscheen, The Next Next Level: A Story of Rap, Friendship, and Almost Giving Up, geschreven door Leon Neyfakh, en een stuk op Noisey US waarin hij ‘The Worst Rapper Ever” wordt genoemd. Hij vertelt dat al die dingen het moeilijk maken om geboekt te worden. Ik merk op dat het feit dat er een boek over hem bestaat toch zou moeten helpen. “Ja”, zegt hij, “maar het gaat er de hele tijd over dat ik zo’n loser ben.”

Om meer te weten te komen over de persoon achter de artiest, onderwierp ik hem aan de Noisey Persoonlijkheidstest, terwijl we knapperige croissants met boter en jam eten en Juiceboxxx af en toe bijna lijkt te bezwijken onder enorme hoestbuien.

Noisey: Je had het net over je nalatenschap. Is dat belangrijk voor je?
Juiceboxxx: Ik denk dat het belangrijk is dat ik mijn eigen hoekje heb in Amerikaanse muziek. Ik heb een tijdlijn bedacht die niet echt een tijdlijn is, het is mijn eigen, vreemde tijdlijn waar rap naast noise, dance en punk staat. In die zelfbedachte tijdlijn van Amerikaanse muziek probeer ik mezelf te plaatsen. Dat klinkt conceptueel, maar dat is zoals ik het zie. Het is allemaal mijn idee van moderne Americana. Geen banjo, maar punkrock en rap.

Ik ben geïnteresseerd in muziek en dingen een bepaalde, onorthodoxe kant opduwen. Dat is de paradox: ik heb mezelf altijd een buitenstaander gevoeld in de underground. De underground kan erg conservatief zijn. Mijn verhouding ermee is moeilijk. Ik heb bijvoorbeeld geen tatoeages.

Is dat een ding?
Ik denk dat het wel iets zegt dat ik sinds mijn twaalfde betrokken ben bij punk en noise en geen tatoeages heb.

Als je je in de underground een buitenstaander voelt, waar voel je je dan wel thuis?
Dat weet ik niet. Ik heb geprobeerd een plek voor mezelf te creëren die vreemd en eigenzinnig is. Ik denk dat ik daar de prijs voor heb betaald, omdat mensen vaak in de war raken van wat ik doe. En daar raak ik dan weer enthousiast van.

Je probeert mensen op het verkeerde been te zetten.
Niet eens per se dat. Het is meer dat ik mijn eigen interesses volg. Vijf of zes jaar geleden begon ik tegen mensen te vertellen dat ik raprock maak. Iedereen dacht dat dat conceptueel of ironisch was, en nu lees je de hele tijd over een raprock-revival. Ik was gewoon vroeg. Omdat ik zo vroeg ben, denken mensen dat het een grap is. Maar dat is het niet. Ik volg gewoon mijn gevoel.

Hoeveel procent van je leven bestaat uit Juiceboxxx zijn?
Honderdtien procent. Ik heb geen hobby’s. Ik woon in New York en ik heb een bijbaantje, maar dat is vooral om ervoor te zorgen dat ik genoeg tijd heb om me niet gevangen te voelen. Maar als ik aan het werk ben, zit het nog steeds de hele tijd in mijn hoofd.

Maakt het je uit wat voor baantje je hebt?
Daar heb ik het liever niet over.

Je bent best beschermend over je privéleven. Je vertelt ook nooit je echte naam.
Het is fijn om iets te hebben dat op zichzelf staat, zodat als mensen me zien optreden, ze er helemaal in op kunnen gaan. Ik hou dingen graag gescheiden en een beetje mysterieus. Ik bedoel, het is helemaal niet mysterieus. Ik zit hier gewoon, ik heb geen masker op. Je kunt naar me toekomen en met me praten. Maar alle andere shit in mijn leven doet er niet toe. Ik doe Juiceboxxx sinds ik vijftien ben. Het is geen spelletje. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik niet succesvol zou willen zijn. Als ik geen ambities had, zou ik hier niet zijn. Ik voel me vaak down als ik mezelf vergelijk met leeftijdsgenoten of vrienden. Ik voel me een mislukkeling. En ik denk dat ik mezelf zo voel, omdat ik zoveel ambities heb.

Is ambitie iets wat inherent aan jou verbonden is? Zou je ook zo ambitieus zijn als je sporter was geweest?
Dat weet ik niet. We hadden het net over alle bagage die ik met me meedraag: de viral video, het boek, de gekke tours die ik heb gedaan. Maar ik wil een album maken dat al die bagage overstijgt. Dat je het meteen begrijpt, zonder context. Daarom vind ik popmuziek zo goed: je hebt niks nodig om het leuk te vinden of het te begrijpen, in tegenstelling tot conceptuele kunst. Daar heb je die context wel nodig om het te waarderen.

Wat doe je als je gestrest bent?
Ik kan niet goed omgaan met stress. Ik ben slecht met stress en angst. Het is voortdurend een probleem in mijn leven. Ik denk dat ik mezelf echt gepusht heb in de afgelopen jaren om mijn leven te veranderen, en omgaan met stress hoort daarbij. De manier waarop ik ermee omga, daar praat ik liever niet over. Ik probeer me steeds meer bewust te zijn van mijn angst, maar het is zwaar. Optreden is niet gezond. Wat ik doe is op fundamenteel niveau ongezond. Ik denk dat mensen dat vaak niet begrijpen. Je moet dit niet verkeerd opschrijven, want ik noem mezelf geen genie, maar de grap is dat mensen alles willen van een artiest. Ze vragen: “Waarom kan dit genie niet ook een stabiel persoon zijn?” Als je optreedt zoals ik dat doe, moet je ook wel een beetje gek zijn.

Raak je snel verveeld?
Ik luister altijd naar muziek. Dat grijpt mijn aandacht meer dan wat dan ook. Soms denk ik weleens: als ik alles kwijtraak, of als Juiceboxxx ophoudt, als ik een baantje had om de huur te betalen, zou ik gelukkig kunnen zijn als ik veertien uur per dag muziek luister? Misschien. Muziek maakt me gelukkig.

Heb je een rolmodel? Iemand zoals wie je zou willen zijn?
Nee. Ik heb altijd naar iets gezocht, maar het voelt alsof ik mijn eigen pad aan het uithakken ben. Er is geen model voor wat Juiceboxxx is. Ik probeer dat model zelf te creëren. Ik doe alles op mijn manier, op een andere manier. Ik wil niet in iemands voetsporen treden.

Als je een karaktereigenschap kon ruilen voor een andere, welke zou dat dan zijn?
Ik wou dat ik minder praatte. Ik wou dat ik geen psychologische problemen had. Ik wou dat ik Juiceboxxx niet hoefde te zijn. Ik wou dat ik een ander persoon was, iemand die gelukkig was en niet getormenteerd. Soms voel ik me een cliché. Er is iets absurds aan het idee van de getroebleerde artiest. Toch voel ik me zo, maar ik ben me er tegelijkertijd ook bewust van dat het absurd is.

Is het moeilijk om Juiceboxxx te zijn?
Als je het op mondiale schaal bekijkt, dan zou ik niet zeggen dat het moeilijk is. Ik heb zelfspot, maar ik vind mezelf niet zielig. Ik ben een fortuinlijk mens, omdat ik muziek kan maken en kan reizen. Psychologisch gezien is het een strijd en ik zou liegen als ik zei dat ik geen mentale pijn had. Maar niemand hoeft een traan te laten voor mij. Ik koos voor dit leven. Als ik gelukkig zou willen zijn, zou ik dit niet doen. Maar het gaat niet om geluk, het gaat verder dan dat. Volg Noisey op Facebook , Instagram en Twitter.