Elias Mazian en Tellem zijn het schoolvoorbeeld van broederschap

Elias Mazian en Tarik Mazian zijn broers. Nu ik dit typ lijkt dit logisch, het zal wel iets te maken hebben met die achternaam. Maar tot voor kort kende ik Tarik alleen als rapper Tellem en Elias als de bekende dj – het kwam voor mij best als een verrassing toen ik hoorde dat ze uit hetzelfde gezin komen. Absoluut tof, want ik wilde ze al een tijdje afzonderlijk van elkaar spreken. Elias Mazian rijdt al tijden rondjes op het Amsterdamse uitgaanscircuit en is resident bij De School. Tarik maakte deel uit van Mario Kartel en Fountain of Youth, en bracht met Aura een van de leukste vernieuwende EP's van dit jaar uit.

Met broers afspreken is altijd leuk omdat je – hoe cliché ook – snel merkt hoe belangrijk leeftijdsverschil is in zo'n relatie. Ze schelen maar tweeënhalf jaar, maar toch is het duidelijk dat Elias de grote broer is. Hij praat kalm en zoekt zorgvuldig naar de juiste woorden. Hij lijkt iemand die van zichzelf weet dat hij bij vlagen droomt en afdwaalt, maar speciaal voor vandaag zich heeft voorgenomen om dat niet zo te doen. En, ook niet onbelangrijk: hij is ook netjes op tijd.

Tarik is vanwege een vertraging tien minuutjes later. Waar Elias rust uitstraalt, begroet Tarik – petje achterstevoren op, flesje drinkyoghurt in z'n hand – ons vol enthousiasme. Patrick, de fotograaf van de foto's in dit stuk, schoot toevallig zijn eerste videoclip ooit en kent hem dus nog van jaren geleden. Goede reden om dit gesprek maar te beginnen bij het begin van hun muzikale opmars.

Noisey: Ik heb mij laten vertellen dat jullie carrière is begonnen toen jullie het duo TM & One-Stone vormden.
Elias: Ja, TM voor Tarik Mazian, en One-Stone omdat ik mezelf een kleine Einstein vond, vooral op de basisschool.
Tarik: Ja, hij ging naar het gymnasium en gelijk dacht hij: I got this.
Elias: Ik kan er iets anders van proberen te maken, maar dat is precies wat het is, ja. Dit was in de tijd dat 8 Mile uitkwam, en tegelijkertijd kwam ook Ali B met Het Leven van de Straat. In 8 Mile heb je The Shelter, de plek voor rapbattles, wat was er voor jullie in Amersfoort?
Tarik: Er was een buurthuis, dat heette The Game. Het heette eerst anders, en het ging een tijdje dicht omdat er werd geschoten. Maar toen ze weer opengingen begonnen ze met rapworkshops.
Elias: Er hing daar een enorm schilderij van Tupac.
Tarik: Oja! Daar gingen we een keer in de week langs, een maand lang. Ik was toen net begonnen met rappen, en Elias maakte beats en rapte ook. Toen dat was afgelopen organiseerde De Kelder, nu poppodium De Fluor, een soort bandwedstrijd, waar wij aan mee hebben gedaan. We vlogen er meteen uit, maar onze show was wel vet. Jiggy Dje zat in de jury, en na de show zei hij dat hij het vet vond wat we deden. Daarna hebben we nummers uitgewisseld, en zijn we een keer bij hem thuis geweest in De Kribbuh.

Stonk het in De Kribbuh?
Tarik: Nee, dit was nog voor de vieze periode – wat trouwens ook heel sick was. Nu is het daar schoon trouwens. Maar goed, we bleven gewoon nummers sturen nadat we langs waren geweest, en daar gaf Jiggy dan feedback op. Op een gegeven moment mocht ik als back-up mee naar hun eerste shows.
Elias: Als ik erop terugkijk voelt dat echt als tijd om te spelen. Het was vooral leuk om te doen naast het laatste jaar van mijn school. Ik had wel ideeën en dromen, maar het hoefde voor mij allemaal niet zo snel te gaan. Maar na een tijdje kwam ook het tweede album van Jiggy uit, en toen waren we allebei op Lowlands – Tarik op het podium als vijftienjarige back-up.
Tarik: Yo, dat was sick, hè? Ik was ook zenuwachtig, man. Ik kon het echt niet upfucken.
Elias: Maar eerlijk: het kon niet anders dan goed gaan, toch? Dat is namelijk echt iets voor Tarik: hij kent alle Nederlandse hiphopteksten uit z'n hoofd. Kort na dat optreden was ook de opkomst van Hef, en nadat ik een keer was ingevallen voor zijn dj die ziek was, ben ik zijn vaste dj geworden. Ik was negentien of twintig, en was elk weekend met Hef en Killah Keezy op pad.

En toen werd je dj in het nachtleven van Amsterdam.
Elias: Ja, ik ontdekte hoe leuk ik housemuziek vond, dus toen is de scheiding met hiphop een beetje ontstaan. Ik vond hiphop een stuk minder interessant om te draaien, want het is extreem gericht op vocalen, en daarom heeft een nummer veel meer kans van slagen als het publiek het al een paar keer gehoord heeft. Ik was natuurlijk ook begin twintig en rebels, dan wil je wat anders. Kort daarna ben ik naar Amsterdam verhuisd en daar in het nachtleven terechtgekomen. Natuurlijk heb ik wel altijd in de gaten gehouden wat Tarik aan het doen was.

Je bleef dus in de rol van grote broer?
Elias: Ja, zo zijn we uiteindelijk ook begonnen – ik schreef bijvoorbeeld zijn teksten in het begin. Ik was eigenlijk ook heel trots op alles wat hij deed. Natuurlijk omdat het mijn broertje is, maar ook omdat hij jong al heel goed was. Daarom vind ik het ook zo vet dat hij veel geduld heeft gehad en heel erg zijn eigen sound heeft ontwikkeld, en nu Aura heeft uitgebracht. Het klinkt zo eigen. Eigenlijk klinkt het nergens naar.
Tarik: Compleet mee eens.
Elias: Haha, ik bedoel dat het klinkt als iets wat ik niet ken.
Tarik: Maar je hebt wel gelijk met hoe geduldig ik was. Ik heb sinds 2013 niks voor mezelf uitgebracht, maar wel heel veel gemaakt. Toen jij naar Amsterdam ging, leerde ik Yung Felix kennen. Eigenlijk was hij jou, qua raakvlakken.

Nu klinkt het alsof je heel traumatisch op zoek ging naar een vervanging voor Elias.
Elias: Vervangen door een of andere white dude die sicke beats maakt.
Tarik: En dat terwijl ik Felix helemaal niet mocht in het begin. Op een gegeven moment had SpaceKees een show, en toen hij me op kwam halen zat Felix voorin, terwijl ik heel territoriaal was in die periode. "Bro, what the fuck ga je voorin zitten? Weet je wie ik fucking ben? Ga the fuck achterin zitten." Gewoon lekker een ding van gemaakt. Tot ik mijn trots opzij zette en hem later toch stiekem om beats ging vragen.

Zijn jullie vanuit huis altijd gestimuleerd om muziek te maken?
Elias: Niet echt bewust, maar ik weet wel dat wij al vanaf jonge leeftijd helemaal geobsedeerd waren door Michael Jackson, dansjes in de woonkamer – als een echte superheld.
Tarik: Maar jij hebt dat televisieconcert van hem niet zelf opgenomen hè, dat hebben onze ouders voor ons gedaan.
Elias: Michael Jackson, oud en nieuw '92, Dangerous Tour, Boedapest. Ze wisten dat ik die muziek leuk vond, en uiteindelijk is dat wat me heeft gegrepen. Natuurlijk wilden mijn ouders dat ik ging studeren, maar toen ik verhuisde vonden ze het wel mooi om te zien: wauw, onze zoon is in het diepe gesprongen en hij leeft nog steeds.

Ik weet dat jij eigenlijk muziekjournalist wilde worden, Elias. Wat is een vraag die jij aan de artiest Tellem zou stellen?
Elias: Ik vraag me soms af: je bent rapper, je maakt muziek, je brengt een album uit waar je jezelf helemaal in verliest, maar tegelijkertijd leef je van project tot project. Hoe ga je om met de onzekerheid die daarbij komt kijken?
Tarik: Als ik lang aan een project heb gewerkt, is het niet meer van mij op de dag dat ik het heb uitgebracht. Op dat moment is het van iedereen. Daarom probeer ik het zo snel mogelijk los te laten. Je wil niet per week kijken of er kutreacties zijn.
Elias: En als je het groter trekt? Als in: de gehele onzekerheid die hoort bij het artiestenbestaan.
Tarik: That's life, toch? Ik heb hiervoor gekozen, en je weet dat het erbij hoort als je eraan begint.
Elias: Maar hoe ga je daarmee om? Ik vind dat moeilijk. We zitten hier te praten, en als het interview uitgewerkt is, ga ik mailen met allemaal opmerkingen, vervolgens lezen mensen het toch en vormen ze opeens een mening waar ze mee rondlopen tot ze me een keer spreken en die mening wordt bevestigd of ontkracht. En daarnaast is er altijd de vraag: hoelang gaat dit, een muziekcarrière, duren? Ik heb het gevoel dat ik die twijfels veel langer overdenk, en het daarna uitspreek. Terwijl Tarik er gewoon mee aan de slag gaat.
Tarik: Ja, als ik ergens mee zit schrijf ik erover en dan is het ook gelijk weg. Zo kan ik ermee omgaan. Je maakt iets waar je emoties instopt en wat je zelf leuk vindt, en op een gegeven moment gooi je dat de wereld in. Echt idioot dat mensen dat vrijwillig doen, eigenlijk.