Dollkraut zou niet weten hoe je een hitje maakt

Vergeleken met de muziek van veel van zijn vakbroeders binnen de elektronische dansmuziek, is het werk van de Nederlandse producer Pascal Pinkert moeilijk te vangen. Zijn platen zijn eerder geïnspireerd door de sfeer van een beetje schmutzige films en series uit de jaren zeventig en tachtig dan de conventies van de dansvloer. In 2014 kwam zijn debuutalbum Schimanski's Black Lullabies uit, waarvan de titel een verwijzing is naar de hoofdpersoon van de misdaadserie Tatort. En dit jaar presenteerde hij het nieuwe project De Ambassade, met donkere synthwave-tracks met Nederlandstalige zang. Deze zomer host THUMP tijdens Pitch Festival een podium met onder meer een optreden van Dollkraut. Om meer over de enigmatische producer te weten te komen, sprak ik op een vrijdagmiddag af. met Pascal en zijn bassist Timothy Francis in een café aan de Utrechtsestraat in Amsterdam.

Hey Pascal, gisteravond laat sms'te je me dat je de bassist meenam. Ik had me eigenlijk meer op een dj/producerinterview voorbereid.
Pascal: Op line-ups laat ik er niet bij zetten dat het om Dollkraut met band gaat. Dat mensen dan misschien een dj verwachten, tja. Volgens mij krijgen ze meer waar voor hun geld als wij met z'n drieën op het podium staan – er hoort ook nog een drummer bij. Vanwaar die ambitie om niet meer in je eentje maar met een band op te treden?
Pascal: Mijn muziek klinkt al behoorlijk organisch. Ik dacht dat mijn muziek live-instrumenten en een iets grotere bezetting beter tot zijn recht zou komen op het podium.

Een paar jaar geleden heb je natuurlijk ook al met de band LOLA optredens gedaan.
Pascal: Dat was een project met zangeres Debby Blauwendraat. Ik voelde in die periode de drang om wat verder van de dance- wereld af te gaan, met een geluid meer richting wave, waar die live-act omheen is gebouwd. Daarmee hebben we onder meer een tour gedaan in Duitsland met Brandt Brauer Frick. We hebben mooie ervaringen opgedaan, maar daarna was het een beetje op met z'n tweetjes, en ben ik op zoek gegaan naar een andere formatie. Ik merkte dat mijn muziek als Dollkraut wat meer volgers kreeg, en wilde dat meer gaan uitbuiten door alleen onder die naam werk uit te brengen.

En toen kwam jij in beeld, Timothy?
Timothy: We hebben elkaar vijf jaar geleden ontmoet in Arnhem bij de feesten van 8Bahn. Pascal was bevriend met die jongens en draaide op hun feesten, en ik ben er als partyfotograaf terechtgekomen. Ik wist van Pascal dat hij muziek produceerde, maar hij wist toen nog niet dat ik in garagerock- bandjes speelde.

Dat lijkt me wel heel iets anders dan in de Dollkraut-band spelen.
Timothy: Wat we vroeger deden was gewoon vier akkoorden en dan raggen: couplet, refrein, couplet, refrein, een solo, refrein, klaar. Dit is voor mij inderdaad een heel nieuw ding, qua spel en hoe nummers in elkaar zitten. Er zit nu meer dynamiek in en het is veel verfijnder. De plaat die we als De Ambassade hebben gemaakt, staat wel weer wat dichter bij waar ik vandaan kom: dat zijn echt liedjes vergeleken met bijvoorbeeld het Dollkraut-nummer Rollercoaster, met veel meer een dancestructuur. Pascal: Een nummer als Rollercoaster is meer kraut en kosmisch. Het is schatplichtig aan de tijd dat bands gingen experimenteren met elektronica in hun muziek. De Ambassade komt meer voort uit de wave van de jaren tachtig. Ik vind dat een indruk- wekkende kant binnen de muziek, die wat onderbelicht is gebleven. Die stijl en levenswijze gaan heel erg over DIY: lekker houtje-touwtje, krakkemikkige opnames, valse zang, alles loopt scheef, gemaakt door antihelden. Het is kortom imperfect. Voor mij is muziek interessanter als het ergens een beetje wringt. Zo luister ik ook naar muziek van andere artiesten. Neem de muziek van Sting. Daar is niks mis mee, maar het is allemaal zo perfect geproduceerd – dan vind ik het niet interessant.

De populairste muziek is inderdaad vaak erg strak of met veel compressie. Maar anderzijds zijn labels met een lo-fi sound zoals Minimal Wave en L.I.E.S. de laatste jaren erg populair geworden.
Pascal: Deze esthetiek bereikt een steeds groter publiek inderdaad, al dan niet omdat het iets hips is om te volgen, waarbij veel mensen eigenlijk geen idee hebben wat ze precies volgen. Dat kan ook best irritant zijn. Maar begrijp me niet verkeerd, ik ben blij met mensen die zich inzetten om deze muziek naar een groter publiek te brengen. Niets dan lof.

Als ik naar mezelf kijk, dan maak ik gewoon geen muziek voor de massa. Dat zal het ook nooit worden. Niet alleen omdat ik me hou aan mijn eigen idealen, maar vooral omdat ik niet anders kan. Mensen vragen me weleens waarom ik niet een keer een hitje maak zodat ik op 3FM kom. Maar ik zou niet weten hoe dat moet. Na dertig seconden loop ik denk ik echt vast met de productie.

Het lijkt me anders ook lastig om gericht naar het imperfecte te zoeken.
Timothy: We willen voorkomen dat je precies kunt voorspellen hoe een nummer zich gaat ontwikkelen. Als je naar muziek luistert kan je vaak zowat uitrekenen wanneer een bepaald element wordt toegevoegd, en hoeveel tellen later iets weer stopt of erbij komt. Door daar van af te wijken wordt het juist interessant. Toen we laatst in de EKKO in Utrecht stonden, kwam er iemand naar me toe die een mooi compliment gaf: hij had een bubblingbeat nog nooit zo punk gehoord.

Als ik het goed begrijp treden jullie tijdens het festivalseizoen dus op met één band die muziek van twee verschillende muziek- projecten speelt?
Pascal: We hebben de tracks onder de naam De Ambassade uitgebracht omdat het net iets te veel afwijkt van het geluid waar Dollkraut om bekend staat. Daarbij vind ik het leuk om met de band ook zo'n project ernaast te doen, waarbij misschien niet iedereen weet dat ik hier ook achter zit. Maar als we optreden doen we dat uitsluitend als Dollkraut; en spelen we ook het materiaal van De Ambassade. Dat maakt de optredens alleen maar verrassender.

Dit artikel verscheen eerder in onze Festival Guide. Check ook_ festivals.vice.com _voor al je ronkende festivalverhalen, winacties voor tickets, fotoreportages en meer.