De dansvloer is ook voor dikke, oude en lelijke mensen

“Oké, once upon a time,” zo start mijn gesprek met Hugo Sanchez, 49, de ene helft van Front de Cadeaux. “Er waren eens twee bears die elkaar niet kenden. De ene heette Maurizio en woonde in België en ik woonde in Rome. We gebruikten toen al chats om te communiceren. Er was een chat die voornamelijk gay was, maar ook chatgroepen voor bears. We leerden elkaar kennen op een Europese chat voor bears, Eurowoof.” 

Maurizio Ferrarra, die nu 51 is, stond bekend als DJ Athome in 2005, hij was al actief in de muziekscene. Hij herinnert zich nog een van Hugo’s profielfoto’s van toen; hij had een foto van een Duitse componist, Felix Kubin, gezien op de achtergrond, op de muur. Dus natuurlijk was dat een perfecte match. “Het was toen een geweldige tijd om te netwerken,” vertelt hij. “Er was nog Myspace waar je foto’s van naakte lichaamsdelen kon delen met muziek eronder. Wat een droom!” 

Voor ze elkaar leerden kennen, herkende Hugo noch Maurizio zich in een gayscene dat vooral voorgesteld werd door magere mannen die naar popmuziek luisterden en veel focus plaatsten op hun uiterlijk. “Ik dacht ‘heb ik echt mijn dorpje, mijn vrienden en ouders achtergelaten om te studeren en mijn onafhankelijkheid te ontdekken in Rome, hiervoor?’ Echt?” herinnert Hugo zich. 

Gelukkig waren ze niet de enigen die kampten met die bittere nasmaak. Een queer antropoloog en vriend van Hugo vertelde hem - in de late jaren 90 - over feestjes voor bears in Keulen en Berlijn. Hugo raakte hierdoor geïnspireerd en richtte SubWOOFER op in de jaren 2000, samen met WarBear, feestjes voor en door bears. Dat duurde een goeie tien jaar toen ook Maurizio -nadat ze elkaar hadden leren kennen - zich als vaste DJ bij de groep voegde. 

De SubWOOFER (wat een basluidspreker is, verwijst ook naar de WOOFchat, een dating chat voor bears) was een maandelijks evenement dat drie dagen duurde, met een “Welcum’ Party” de dag voorheen en een sauna - een iconische ontmoetingsplek binnen de gaycultuur - de dag na het feest. Het doel was om een duidelijke boodschap te creëren voor bears: je bent niet alleen, op deze plek mag je bestaan en feesten. “Ik vroeg me vaak af of ik de enige was die fantaseerde over werkmannen, die ik vanop een afstand zag maar niet kon benaderen,” vertelt Hugo. SubWOOFER bracht mensen met deze lichaamsvormen samen en gaf ze de ruimte om samen het clubben te beleven. 

Om hun publiek te kunnen bereiken ging het duo stickers in toiletten van cruisingspots plakken met boodschappen zoals “Your Body is a Revolution”, stickers die buiken toonden en andere lichaamsdelen. “Als je in de sauna zit ben je een lichaam, het kan me niet schelen als je een priester of politicus bent,” zegt Hugo. 

“In essentie draaien bear parties erom dat mensen die het gevoel hebben nooit bekeken te worden door andere mannen een plek krijgen op de dansvloer,” vertelt Maurizio. “Deze feesten gaven hen een gevoel dat ze nooit eerder hadden gevoeld. Velen waren ouder dan 60, kun je je dat voorstellen? Zo lang moeten wachten om te ontdekken dat het mogelijk is ergens jezelf te kunnen zijn, dat er een plek is waar je thuishoort?” 

Zo lang als het concept leefde was de dansvloer van SubWOOFER feesten gevuld met dikke, oudere mensen die niet pasten binnen de stereotypes van de gay gemeenschap. “Ze werden vaak gewoon de toegang ontzegd,” verklaart Maurizio verontwaardigd. “Je past niet binnen de club, sorry.’ Dat is shockerend want het is een dubbele vorm van uitsluiting: ze werden geconfronteerd met verschrikkelijke situaties.” 

Ondanks een mentaliteitsshift die hintte naar een meer inclusieve toekomst, evolueerden de schoonheisidealen mee binnen de bears gemeenschap. Een soort van aangepaste versie, “perfect”, meer performatief model van de bear begon zijn plaatst te vinden. Hugo legt uit hoe hij deze nieuwe standaard zich zag installeren en nooit echt aangetrokken was tot dit soort bears, maar eerder de anonieme, die in een bar of een taxi of zoiets werkten. Maurizio wijst heel die schoonheidscultus af. “Nee, niet iedereen is mooi. We willen een plek voor mensen die niet passen in zo’n kapitalistisch gedachtegoed,” zegt hij. “Mensen komen hier om te dansen en zichzelf te zijn, niet om mooi te wezen.” 

Van een muzikaal perspectief willen Hugo en Maurizio ook clubbing uitdagen. “Er waren de gay avonden waar Lady Gaga en Madonna werden gedraaid, en dat is geweldig,” vertelt Hugo. “Maar we wilden iets anders. Iets meer dierlijk.” Er zijn verschillende redenen voor de trage tracks en DJ sets van F2C. “In het begin was het een verlangen om te experimenteren, maar dan radicaler. We speelden niet aan 110 BPM, wat al trendy was, we gingen direct voor 98 BPM,” vertelt Maurizio. “Nu draaien we aan 80.” 

Tijdens hun experimenten ontdekken ze dat de beat vertragen een nieuwe, meer sexy groove creëert, wat ook past bij hun activisme. “Omdat het publiek van SubWOOFERS bestond uit dikke mensen, beweegden ze zich gemakkelijker op trage beats,” legt Maurizio uit. “Dikke lichamen hebben meer accenten en variaties nodig in de muziek,” voegt Hugo daar aan toe. 

Dit nieuwe, trage ritme, was voor hen ook een manier om te begrijpen dat je niet hoeft dance of techno te spelen omdat je simpelweg in de club draait. “Het hielp me om de clubcultuur toe te eigenen en gewoon plezier te hebben met de platen,” gaat Hugo verder. “In het begin heb je als DJ dit idee dat je bepaalde muziek op een bepaald moment moet spelen. Maar hoe meer je jezelf vrijstelt van dat idee, hoe sneller mensen die uitdaging aangaan, dat gebeurt in een wisselwerking met het publiek.” 

Maurizio merkt op dat de impact van die praktijk meervoudig is. Het heeft een cognitieve impact dat het publiek zichzelf in vraag doet stellen: “Gewoonlijk is dat anders. Hoe kan ik op deze muziek dansen?” Daarbij komt ook het lichamelijke effect, eens je een nieuw, meer sensuele groove ontdekt. En in plaats van een beat van acht tellen, en waarvan je de woorden soms kent, wordt de muziek wat ze is: geluidsmateriaal.” 

Het duo merkt ook op dat in de heteroclubs waar ze spelen, de eerste lichamen die zich zullen aanpassen aan hun muziek vaak de vrouwelijke zijn. “Ze denken, ‘eindelijk is het heerschap van de alfaman voorbij en kan ik mijn lichaam laten doen wat het wilt,’” vertelt Hugo. Dan beginnen enkele mannenlichamen mee te gaan terwijl anderen hopen dat de BPM terug omhoog zal gaan. “De mensen die roepen in de club raken we tenminste kwijt zo!” lacht Maurizio. 

Het publiek uit hun comfortzone halen, dat is wat een DJ zou moeten doen volgens Front de Cadeaux. Hun laatste album, dat verscheen in September, heet We Slowly Riot. Deze titel - heel representatief van hun intenties - is gelijkend aan de Latijnse zin “festina lente”. Het is het idee van een trage maar effectieve revolutie. “En eens iets gedaan is kun je niet meer teruggaan,” voegt Hugo toe. Zo’n trage maar efficiënte revolutie zouden we graag op vele plekken zien gebeuren. 

Een ander element dat de twee artiesten verbindt is het verkennen van de relatie tussen psychedelica en muziek. Maurizio is ook een psycholoog en preventiemedewerker bij Infor-Drogues, dus zit hij in de goede positie om die relatie te analyseren. “Soms vertellen mensen ons ‘ik heb niet eens iets gepakt, maar toch voel ik me high, wat zit er in deze muziek?’” vertelt Hugo. “We hebben geen formule ontdekt, maar we experimenteerden met heel wat dingen en dat is deel van ons project.” Enkele titels van hun tracks representeren dat onderzoek, zoals het meer recente La Ketamine, of Infodrogue, dat acht jaar geleden verscheen. 

Deze dubbele rol geeft Maurizio een geprivilegieerde vertrouwenspositie voor zijn patiënten, die niet uitgebreid hoeven uit te leggen welke drugs zij in de club gebruiken, omdat hij het milieu kent. Dat leidt soms ook tot grappige situaties. Hij herinnert zich een patiënt die hem tijdens een consultatie vertelde: “Afgelopen zaterdag was ik zo high dat ik dacht dat jij de DJ was!” Toch wel. 

Eigenlijk is Front de Cadeaux een trage revolutie voor muziek, clubbing, lichamen en bekrompenheid. “Het is de motor van Front de Cadeaux,” stelt Maurizio vast. “Als wij conventioneel en genderspecifiek worden, dan is het tijd voor ons om ermee te stoppen.” Voorlopig is er daar nog geen sprake van, en het duo is nog helemaal niet van plan te stoppen met het debat rond geluid, lichamen en drugs te openen. Van het padje, maar te midden van heel wat interessante onderwerpen die er toe doen en waarvan soms niet genoeg referenties bestaan. 

“We zijn oud, dik en niet fashionable. Maar we zijn er wel,” concludeert Hugo. “Voor mij is het een utopie: ik zou je opa kunnen zijn, en ik draai op je feestjes. Of in andere situaties bevind ik me op de dansvloer in een club met een veel jongere DJ. Die intergenerationaliteit is belangrijk. Gay mensen kunnen hun hele leven dansen. Wij zullen nooit stoppen met dansen.” 

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.