Met ADE is de feest-renaissance eindelijk begonnen

ADE mocht dit jaar vanwege de coronabeperkingen maar tot middernacht doorgaan. Dat was het slechte nieuws. Het goede nieuws is dat het evenement überhaupt kon plaatsvinden. Het was naast een uitgelezen gelegenheid om weer eens een halve week te dansen, ook een mooi ijkmoment om te kijken hoe de scene eraan toe is na bijna twee jaar gesloten te zijn geweest. Is de ellende definitief voorbij? En zijn er nieuwe nog inzichten opgedaan? Ik ging erheen en zocht het uit. 

Normaal gesproken is er tijdens ADE overdag een conferentie voor bonzen die het industry-gedeelte van de dance-industry voor hun rekening nemen. Ze praten tijdens het powerlunchen over de businesskansen voor Franse electro, kijken onder het genot van gratis cocktails naar presentaties over nieuwe audio-software en wisselen inzichten uit over PR terwijl ze hun visitekaartjes uitdelen. Die conferentie gaat dit jaar niet door: de prioriteiten zijn dus op orde. Ik heb me er dan ook op ingesteld dat ik me niet weer zal verliezen in laf geborrel en maximaal kan genieten van de muziek. Dat gaat prima tijdens het legendarische feest dat VICE organiseerde op woensdag, maar bij het ophalen van mijn bandje, om een uur of vijf de volgende dag, gaat het fout. “Wilt u ook naar de business drinks?” vraagt de vriendelijke man achter de balie. 

Luttele minuten later zit ik alweer witte wijn te drinken op een witte bank terwijl ik luister naar netwerkgesprekken en loungy house (die lekker is maar niet echt prominent aanwezig). Ik had me nog zo voorgenomen om naar Awakenings te gaan, maar nu ben ik beland op de borrel van het bedrijf dat, onder andere, hun kaartjes verkoopt: See Tickets. Ik raak er in gesprek met één van hun werknemers, Kjeld Verbeek, die me vertelt dat deze borrel niet per se betekent dat het weer business as usual is in de ticketverkoop-branche. “Veel mensen hebben kaartjes gekocht voor evenementen die uitgesteld werden. Die tickets kunnen wij dus niet nog een keer verkopen.” Toch is hij blij dat ADE weer plaatsvindt. “Maar het is nog niet zoals het was. Doordat de conferentie er niet is, mist het internationale karakter. Mensen kwamen echt van over de hele wereld om van de Nederlandse dance-industrie te leren.” 

Dat internationale karakter is gelukkig niet helemaal afwezig, blijkt als ik later die avond met twee Slowaken opgesloten zit in het trappenhuis van het Muziekgebouw. De Slowaken (van wie één in zijn land invloedrijke muziekblogger is) zijn net als ik afgekomen op de grote namen op het affiche van deze avond: Luke Slater en Interstellar Funk. Die namen staan normaal gesproken garant voor een buitenaards goed feest vol ruimteschipgeluiden, maar in het muziekgebouw is het opeens high culture. Het ís mooie muziek, die het niveau van een functionalistische dansvloer-banger ruimschoots ontstijgt, maar toch is deze setting een beetje steriel. 

De producers op het podium trekken moeilijke gezichten terwijl ze aan de knopjes van hun synthesizers draaien en er zijn twee moderne dansers. Het publiek is veroordeeld tot instemmend knikkebollen op hun stoel. Elektronische muziek serieus nemen is prima, maar je kunt ook te ver gaan. 

De muziekliefhebber die voor me zit gaat zelfs véél te ver. Omdat ik wel begrijp dat dansen in deze setting niet gewaardeerd zou worden heb ik me beperkt tot wiebelen met mijn kleine teen op de maat van de synthesizerklanken, maar dat voelt de connaisseur kennelijk in zijn rug. Hij draait zich zo woedend om in zijn stoel dat zijn vriendin hem moet kalmeren, en ik besluit maar even de zaal uit te gaan. Terwijl ik me afvraag of anderhalf jaar van relatieve isolatie mensen onverdraagzamer heeft gemaakt, neem ik de verkeerde deur. En zo beland ik dus in dat trappenhuis, met die twee Slowaken. Ze vragen of ik het nummer van een cokedealer heb en bieden me in ruil daarvoor absinth met cannabis aan die ze in een toeristenshop gekocht hebben. Ze zijn van plan de volgende dag bij Speedy Jay alsnog flink uit hun bol te gaan, vertellen ze. Classic ADE, kortom.

Als ik bevrijd ben uit het trappenhuis, besluit ik het laatste stuk van Luke Slaters show vanaf het balkon te bekijken, wat eveneens bevrijdend is. Hier heeft niemand er last van dat ik met een aantal medestanders doe waar het Amsterdam Dance Event voor bedoeld is: dansen. Dat kunnen we vervolgens nog voortzetten bij Van Anh die in de foyer diepe dubtechno draait, maar om twaalf uur is het onverbiddelijk schluss. 

De vroege sluitingstijd leidt tot een nachtspits. Hordes ravers in verschillende geestestoestanden spoeden zich tegelijkertijd via de smalle fietspaden richting hun huizen, hotels of afters. Ik zie onderweg naar huis meerdere ongelukken gebeuren en word zelf aangereden door iemand op een Swapfiets. Ik vraag me af of de beleidsmakers rekening hebben gehouden met deze levensgevaarlijke verkeerssituaties in hun risico-overweging. 

In de tijd dat ik dit weekend niet aan het feesten ben merk ik dat met ADE ook de FOMO terug is. Als ik na een treinreis aankom op station Sloterdijk zit de draaideur vol met ravers die met ogen als schoteltjes de rode technocontainer van Bret uitrollen. Ook op Instagram zie ik andere mensen zich enorm vermaken, met als royaal hoogtepunt Pieter Christiaan en Prins Bernhard Junior die samen losgaan bij Nicky Romero in de Escape. 

Op zondagavond ben ik wel present bij één van de party-hoogtepunten van het weekend: Tribes in Paradiso. Op dit feest, dat wordt gegeven door de organisaties Ziongate en Cloud8, draaien grote namen uit de Amapiano- Afrohouse- en Gqom-scenes. Het zijn genres die tijdens de vorige ADE nog een select liefhebberspubliek aantrokken, nu is het extreem uitverkocht. Eén van de acts die vanavond speelt, Major League Dj’s, bracht tijdens de wereldwijde lockdowns amapiano-balkon-mixen uit die hielpen het genre te populariseren. Ook de TikTok-dansjes die erbij horen waren een bron van plezier in de barre tijden van afgelopen jaar. Deze avond blijkt dat amapiano en de aanverwante genres niet alleen op het internet, maar ook in de Nederlandse clubzaal een enorme hit zijn. In het geweld van de internationale grootheden zorgt de Rotterdamse dj Cincity rond een uur of tien ‘s avonds voor een apotheose terwijl haar glitterdansers rondwervelen op futuristische drone-klanken. 

Sinds het begin van de pandemie wordt er al gefantaseerd over een renaissance, een nieuwe Roaring Twenties. Dat tijdperk van vernieuwing en ongebreidelde feestdrang lijkt nu toch echt te zijn begonnen. Het was, ondanks de vroege sluitingstijd, een erg volwaardige editie van ADE.