FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

Luister naar Fatima Al Qadiri’s cover van The Star-Spangled Banner

Freaky vaderlandsliefde van een Amerikaanse Kuweiti.

Er is niets wat "Hey Britain, we fucked ya!" beter uitdrukt dan 'The Star-Spangled Banner', het antwoord op drive-by mooning. Net op tijd uitgebracht voor Independance Day, is Fatima Al Qadiris nieuwe variant op de nationale lofzang van de Adult Swim zender een duidelijk statement van de artiest; een sinistere verduistering die de quasi-religieuze triomfantelijkheid uit het lied zuigt en het vervangt met morele dubbelzinnigheid. Hoe je er ook naar wil kijken, subversiviteit was zelden zo mooi. Al Qadiri bracht een deel van haar jeugd door met het grijsdraaien van Desert Strike: Return to the Gulf, dus als deze herziening als graadmeter gezien kan worden, is duidelijk dat deze levenservaring een duidelijke stempel heeft gedrukt op haar stijl. Aan de ene kant gaat de track over de schuld van de omstanders die futloos toekijken en haar onbehagen over de imperialistische kruistocht (let maar eens op de olie-zwarte pressure drop die in de track zit), daarnaast zet de hemelse aura kracht bij de verbeelding van de moeder aller Amerikaanse iconen: het volkslied. Hoe dan ook, een interessant staaltje produceren: zoals Eno deed met Vatican Shadow.

Advertentie

Hieronder kun je de track beluisteren en lees hier ons interview met Al Qadiri over haar fantastische album debuut Asiastisch.


Er is niets wat "Hey Britain, we fucked ya!" beter uitdrukt dan 'The Star-Spangled Banner', het antwoord op drive-by mooning. Net op tijd uitgebracht voor Independance Day, is Fatima Al Qadiris nieuwe variant op de nationale lofzang van de Adult Swim zender een duidelijk statement van de artiest; een sinistere verduistering die de quasi-religieuze triomfantelijkheid uit het lied zuigt en het vervangt met morele dubbelzinnigheid. Hoe je er ook naar wil kijken, subversiviteit was zelden zo mooi. Al Qadiri bracht een deel van haar jeugd door met het grijsdraaien van Desert Strike: Return to the Gulf, dus als deze herziening als graadmeter gezien kan worden, is duidelijk dat deze levenservaring een duidelijke stempel heeft gedrukt op haar stijl. Aan de ene kant gaat de track over de schuld van de omstanders die futloos toekijken en haar onbehagen over de imperialistische kruistocht (let maar eens op de olie-zwarte pressure drop die in de track zit), daarnaast zet de hemelse aura kracht bij de verbeelding van de moeder aller Amerikaanse iconen: het volkslied. Hoe dan ook, een interessant staaltje produceren: zoals Eno deed met Vatican Shadow.


Hieronder kun je de track beluisteren en lees hier ons interview met Al Qadiri over haar fantastische album debuut Asiastisch.