Een potje Pim Pam Pet met The Avonden

Marc van der Holst, daar is er maar eentje van. Of er is er maar eentje die ik ken, dat kan natuurlijk ook. Hij maakt muziek als The Avonden (zowel alleen als met een band), en ook die muziek is eenzaam in zijn soort. Ik word er vaak verdrietig van, zonder precies te begrijpen waarom, wat misschien wel iets te maken heeft met het leven an sich. Afgelopen jaar bracht hij het album Wat een cirkel is uit. De Volkskrant noemde het “de mooiste Nederlandstalige plaat van 2018”. Je hoeft niet bang te zijn dat Van der Holst nu enorm naast zijn schoenen loopt. “Niet om stoer te doen, maar dat De Volkskrant het uitroept tot album van het jaar, daar moet ik wel een beetje om lachen. Ik bedoel, het klinkt heel interessant, maar uiteindelijk is het gewoon de mening van één iemand.”

In de week voor Kerstmis zat ik met Van der Holst een avond in café Maloe Melo in Amsterdam. We dronken bier en we speelden een potje Pim Pam Pet. Na het interview bleven we plakken tot het licht aanging. Toen brak de kerstvakantie aan en dat is de reden dat je dit interview nu pas leest. Zo gaan de dingen soms.

Noisey: Zie je wat dit is? Dit is dus een cirkel, Marc. Het draaicirkeltje van Pim Pam Pet, welteverstaan.
Marc van der Holst: O, dát is dus een cirkel. Ik vind het trouwens erg fijn dat het logo van Jumbo nog steeds hetzelfde is gebleven.

Het is momenteel 20 december en het is 22.00 uur. Over twee uur begint de winter officieel. Heb je de tuin al winterklaar gemaakt?
Nee, ik heb geen tuin. Eerst wel, maar die was nooit ergens klaar voor.

Stel dat je de vier seizoenen moet rangschikken, op welke plek zet je de winter dan?
Oeh, iets met de letter M?

Nee, dat komt zo pas. Hou je van de winter? Is het aan jou besteed?
In de praktijk wel, maar ik hou gek genoeg echt van de zomer. Ik zou zo naar Portugal verhuizen, wat dat betreft. Ik weet verder niks over Portugal, ik ben er nog nooit geweest.

Hoe kom je de winter door? Het kan koud zijn en deprimerend.
Dat weet ik eigenlijk niet. Ik vind kerst wel heel leuk. Vroeger was het wel slechter. Je weet dat ik depressiegevoelig ben, maar het was niet zo dat ik in de zomer niet depressief was. Ik haat kou en vooral met het ov, dan sta je op stations in de vrieskou. In de zomer is dat niet erg, dan ga je gewoon bier drinken op het perron.

Noem een seizoen met de letter H? Herfst! Ik win.
Ik wilde hoogseizoen zeggen.

Noem eens een stad in de Verenigde Staten met de letter B.
Boston.

Goed! Iets wat geluid maakt met de letter G.
Een geigerteller.

Als je geluk hebt. Ben je weleens bang dat er een nucleaire oorlog uitbreekt?
Nee, ik ben banger voor mijn dertig jaar roken dan voor een nucleaire oorlog.

Mis je je lange haar weleens?
Ja, maar hoe oud ben ik? 45.

Vind je jezelf te oud voor lang haar?
Ik zou het een beetje zot vinden. Maar het is wel gaaf, lang haar.

Ik wil het dus altijd, maar het lukt nooit. Ik dacht, misschien heb je een tip.
Het komende half jaar denk je steeds: ik moet het knippen, dit kan echt niet. Maar dan word je op een dag wakker en dan denk je: woah, dit is bijna metal. Nog even.

Toen Metallica hun haar afknipte, was er meteen niet zoveel meer aan.
Dat weet ik niet precies.

Je bent wel de enige persoon die dat album van ze met Lou Reed leuk vond.
Ik ken nog wel iemand.

Noem je dat metal?
Nee.

Noem een metalband met de letter D.
Darkthrone.

Dimmu Borgir was ook goed geweest.
Of Death. Darkthrone kan ook.

Hoe zou jouw metalband heten, als je er eentje had?
Mijn bandgenoot Jan-Pieter en ik zijn er soms mee bezig, maar het zou meer een soort stoner of doom zijn. We zouden Gletsjer heten.

O ja.
We hadden ook al wat songtitels, maar die vergeet ik altijd. Mammoetbot, dacht ik. Slaap zou ook een goeie bandnaam zijn. “Het volgende nummer heet Wiet Roken.”

Vind je het nooit jammer dat je nooit wereldberoemd zal worden, omdat je in het Nederlands zingt?
Nee. Ik heb beroemd zijn al lang opgegeven. Het is wel jammer dat je als Nederlandstalig bandje nooit naar SXSW kan. Maar dat kan sowieso niet meer, want we hebben straks zes kinderen, waarvan er nul van mij zijn. Eén bandlid heeft nog nooit in een vliegtuig gezeten, en is dat ook niet van plan.

Vind je jezelf een succesvolle muzikant?
Ik neem het pas een jaar of tien serieus, dat ik mezelf afvraag: waarom wilde ik dat eigenlijk, muziek maken? Dat wist ik eigenlijk niet. Ik wilde gewoon iemand zijn die ik bewonderde. J. Mascis. Mijn reden om muziek te maken was eigenlijk altijd om iemand te zijn die muziek maakte.

Dat is dan wel gelukt.
Het grootste succes is voor mij dat ik muziek kan maken met andere mensen en daar plezier aan beleef. Vooral vanuit dat uitgangspunt van iemand willen zijn die muziek maakt. Dat is geen goed uitgangspunt, want dan weet je namelijk niet wat je wil zijn. Je wil gewoon iemand anders zijn. En per ongeluk ben ik, met een soort verkeerd gerichte wilskracht, na dertig jaar, op een punt gekomen waar ik nog steeds blij van word.

Mensen roemen je nu juist omdat je muziek zo oprecht is. Dus dan lijkt me dat je nu niet meer iemand anders probeert te zijn, maar gewoon jezelf.
Ik weet niet zeker wie die gast op het podium is. Ik weet het niet zeker. Het is geen toneelspel, maar ik voel me nog steeds hetzelfde verlegen jongetje dat ik vanaf mijn vijfde was. Ik vind het bijvoorbeeld moeilijk om mensen aan te kijken. Dus dan is het al gek om op een podium te staan.

Valt die oprechtheid je weleens zwaar? Ik bedoel, heb je nooit zin om een heel cynisch lied te maken?
Ik ben sowieso niet echt oprecht in die teksten.

Zo komt het wel over.
Nou, als ik het speel ben ik wel begaan met de mensen over wie het gaat. Ik ben wel blij dat je het zegt. Ik krijg vaak het woord ‘grappig’ te horen als het over mijn liedjes gaat, terwijl ik het daar niet echt mee eens ben.

Ik moet niet bulderen van het lachen als ik naar The Avonden luister.
Al het grappige eraan is strijdbaar. Het wordt ingezet om het leefbaar te houden. Om het geloofwaardig te houden. Niemand zit te wachten op mensen die echt The Cure zijn.

Noem een dier met de letter O.
Olifant. Hij staat hier nota bene op het doosje. Daar.

Ik ga nog een biertje halen, anders droog ik uit.
[Marc trommelt in de tussentijd op de tafel]

Vind je het een leuk interview?
Ik vind het nooit zo leuk als het gericht over mij gaat. Jij zit er een interview van te maken, niet ik.

Vroeger met je band Spilt Milk wilde je nog weleens met je gitaar gooien. Doe je dat af en toe nog, of past dat niet bij The Avonden?
Nee, ik vind het misstaan. Destijds was het… er zijn nu ineens veel punkbands hè? Dat was vijf jaar geleden veel minder. Ik zat een beetje in de Excelsior-hoek waar alles erg braaf was. Dat haatte ik.

Dat was de punker in je.
Nou, het is ook entertainen. Ik ken zo’n dichter die altijd overal tegenin gaat. En dat kan ook, je kunt overal altijd tegenin gaan. Geef mij een naam en ik ga er tegenin.

Oké, iemand waar je tegenin kunt gaan met de letter H.
Noem jij maar iemand, want anders zeg ik nu Herman van Veen en dat is te makkelijk.

Herman Brusselmans.
Die is moeilijk.

Vind je dat een leuke schrijver?
Ik vind het niet eerlijk om daar nu tegenin te gaan.

Net zei je nog iets anders.
Ik zou het kunnen.

Je probeert het niet eens.
Nee, het probleem ervan is dat ik eerder geneigd ben om tegen het op Herman Brusselmans ingaan in te gaan. Want er wordt zo vaak gezegd: “Hij schrijft telkens hetzelfde boek.” Terwijl ik denk: schrijf jij anders eens een boek. Herman is niet echt de underdog, maar ik ben toch geneigd om het voor hem op te nemen.

Wat gaat er nog gebeuren met The Avonden?
Ik wil er een echte rockband van maken.

O ja, met elektrische gitaar.
Ja, ik heb al twee effectenpedalen. Het stomme is wel dat het twee overdrive-pedalen zijn.

Er zijn in 2018 minder beroemdheden doodgegaan dan in 2017. Avicii, Aretha Franklin en Mark E. Smith. Verder viel het wel mee. Als je moet gokken wie er in 2019 het loodje legt, wie zeg je dan?
Ik denk iemand waarvan het tegelijkertijd verrassend is, maar dat je achteraf ook denkt: eigenlijk heel aannemelijk. Even denken hoor.

Wacht, dit kan veel makkelijker! Noem een beroemdheid die in 2019 sterft met de letter…
O ja.

H.
Marc van der Holst! O nee!