Chivv is de winnaar die het meeste te verliezen heeft

Het debuutalbum van Chivv heeft een intrigerende cover. De vierentwintigjarige rapper zit achter een groot, statig bureau. In zijn hand heeft hij een sigaar, en terwijl hij naar de vlam van de lucifer in z’n hand kijkt, lijkt hij ongestoord door twee handen aan weerszijden van hem. Rechts wordt hem een fles Dom Perignon aangereikt, links een pistool. Onder de fles champagne zie je een doos sigaren, bankbiljetten, een fles Hennessy en een kreeft op een zilveren schaal. Onder het pistool een bord spareribs met friet, en een administratieve teringbende van papieren en kantoorartikelen. Door het beeld loopt een scheur.

De titel van het album is 2 borden, 1 tafel. Door de duidelijke scheiding tussen tracks voor de club en tracks voor de straat dekt die naam de lading van de inhoud, maar tegelijkertijd staat het ook symbool voor de carrière van Chivv tot nu toe. Hij vormde jarenlang de hitformatie SBMG samen met Henkie T, met Dopebwoy en 3Robi maakte hij Cartier, het meest gestreamde Nederlandse nummer ooit, 4x Duurder en Gedrag waren back to back enorme hits en Oeh Na Na was ruim een jaar voor alle New Wave-gekte de perfecte basis voor het online succes van alle rappers in de jaren die zouden volgen. Maar aan de andere kant wordt hij niet snel genoemd in het rijtje Ronnie Flex/Lil’ Kleine/Boef, en is hij nog steeds een jongen uit de wijk Kraaiennest in Amsterdam-Zuidoost die moeite heeft met het loslaten van het ruwe leven daar en alle onzekerheden die daarbij komen kijken.

Hij staat er sinds begin dit jaar alleen voor: Henkie T en Chivv focussen zich voor nu op hun solocarrière, wat direct ook het redelijk geruisloze einde lijkt te betekenen van SBMG. Chivv wil er liever niet over praten, en er wordt ook maar weinig stil bij gestaan rondom de release van 2 borden, 1 tafel: niets is te groot en als er ergens een feestje kan worden gevierd, dan is het wel in een van de nouveau riche hotspots van onze hoofdstad, The Harbour Club in Amsterdam-Oost. Een paar dagen later spreek ik een nog nagloeiende Chivv over zijn eerste album.

VICE: Hoe was het in The Harbour Club?
Chivv: Culinair. Rare kreeften, sushi. Maar het was vooral gek voor de vrienden om me heen, dit is niet iets wat ze vaak meemaken.

Weet je nog wanneer jij voor het eerst een oester at?
Ik eet dat sowieso niet. Niks voor mij. Kreeft en krab is iets wat ik vanuit Suriname heb meegekregen, dus dat is niet echt speciaal voor mij, maar sushi wel. Sushi is echt m’n ding. Ik eet dat sinds een jaar of drie, sinds het goed gaat, maar daarvoor had ik er altijd wel interesse in. Ik dacht altijd: ja, dat lijkt me hard om te kunnen eten.

Heb je weleens die sushi in het Okura hotel gegeten?
Ik heb sushi gegeten in Yamazato, maar om eerlijk te zijn vind ik Mr. Sushi Express de beste. Ken je dat? Ze hebben daar sushi met gebakken deeg erom. Dopebwoy bestelde dat ooit in de studio, en sindsdien bestel ik dat constant. We komen van spareribs, patatjes oorlog en kapsalonnetjes. Nu eten we dit.

Laten we het over muziek hebben. Ik heb je album geluisterd, en ik vond het mooi, maar ook erg beklemmend. Ik kreeg het gevoel dat je erg hebt ondervonden dat ‘hoe beter het gaat, hoe slechter het gaat’ soms de realiteit is.
Ik snap wat je bedoelt. Het is m’n debuutalbum en ik wilde mensen niet laten horen waar ik nu ben, maar waar ik vandaan kom. En waar ik vandaan kom is af en toe een traumatiserende omgeving, die ik niet makkelijk los kan laten. Natuurlijk gaat het hartstikke goed met me, maar tot drie maanden geleden woonde ik nog steeds in de Bijlmer. Daar ben ik dit jaar vier mensen kwijtgeraakt. Allebei m’n opa’s zijn overleden op natuurlijke wijze, maar twee vrienden zijn ook omgekomen in geweldsdelicten. Het besef dat deze shit blijft gebeuren, ongeacht hoeveel geld je hebt, is zwaar. It’s the same shit.

Is verhuizen een oplossing?
Nee. De situatie blijft precies hetzelfde. Ik woon nu in de stad, en daar vind ik wel de ruimte om tot mezelf te komen. Blijven hangen in dezelfde sferen, terwijl een goede vriend van je net is omgekomen door geweld, zorgt ervoor dat je bijna begint te vrezen voor je eigen leven. Drake rapt: “Kids are losing lives / got me scared of losing mine,” en dat is gewoon waar.

Het is verschrikkelijk om dit mee te maken. Een paar uur daarvoor was een van die vrienden nog bij een show van me. Gek doen. Backstage chillen. Een paar uur daarna: loesoe. Weg. Ik kan dat niet bevatten. Ik kan het niet plaatsen. Soms denk ik: wat als ik die show had afgezegd? Wat als we niet waren blijven hangen? Maar dit soort dingen zijn niet te vermijden. It is what it is.

De wijk speelt een enorme rol in je leven, en dus ook in je muziek. Ben je weleens bang dat je dat vuur verliest, nu je er bent vertrokken?
Ja, want ik zie de mensen minder en de mensen zien mij minder. Maar ook nee, want ik zal het altijd blijven representen. Ik kan het nooit loslaten, want dan gaat er een stem verloren. Maar zelfs als die stem er wel was, zou ik het nog steeds blijven doen. Het zit in m’n genen, hoe kan ik dat loslaten? De wens om weg te gaan is er nooit geweest. Natuurlijk is er het financiële plaatje: ik wil iets moois kopen, iets voor mezelf opbouwen, en dat kan beter op andere plekken. Ik wilde niet weg uit Kraaiennest, maar ik wil wel ontsnappen van de vibe die daar hangt.

Kun je die vibe beschrijven?
Er hangt een gekke sfeer. Je moet constant op je hoede blijven. Elke keer dat ik thuiskwam keek ik bij elke stap om me heen. Ik reed drie rondjes om de flat voordat ik besloot naar binnen te gaan. Kun je je dat voorstellen? Ik kan me vooral voorstellen dat je daar weg wil.
Ja. En nu leef ik relaxed. Op m’n balkonnetje zitten, drankje doen, dat is toch waar je van hebt gedroomd. Maar ik ga altijd terugkomen, en proberen de kinderen daar te motiveren. Ik heb laatst op m’n oude basisschool nog rugtassen uitgedeeld, en Henk en ik hebben anderhalf jaar geleden in Suriname wat dorpen verlicht.

Eigenlijk werden we geïnspireerd door Akon. In de binnenlanden van Suriname zijn er heel veel kinderen die ‘s avonds niet kunnen leren omdat ze geen licht hebben. En iedereen wast daar z’n kleren in een rivier, maar probeer dat maar eens als het helemaal donker is. Dus toen hebben we dat gewoon gefikst voor ze.

Gewoon even gefikst.
Wij konden het financieel regelen, en de vader van Henk heeft veel connecties in Suriname. Dus we konden het relatief makkelijk voor elkaar krijgen. Stonden we ineens in het paleis van de president, een glaasje water te drinken met meneer Bouterse. Dat was een gekke ervaring man, wat al begint als je het terrein opkomt. Het schijnt dat alles wat je zegt wordt opgenomen door de beveiliging. Dus wij kwamen daar, moest ik aan hem uit gaan leggen hoe een zonnepaneel precies werkt. Uiteindelijk hebben we ongeveer driehonderd mensen kunnen helpen.

Hoe is het voor jou om nu zonder Henkie te werken?
Zwaar, man. Alle druk ligt nu op mijn schouders. En ik beweeg m’n hele leven al met hem, in ieder geval de afgelopen vijftien jaar.

Want waarom zijn jullie nou uit elkaar gegaan?
Ik wil dat niet bespreken hier.

Waarom niet?
Het is niet iets voor in een artikel. Het is iets tussen ons.

In het nummer Moe zeg je dat je moeder zich weleens afvraagt wie jij bent. Heb je zelf weleens moeite met het beantwoorden van die vraag, als je ziet wat er allemaal is gebeurd in je leven de afgelopen tijd?
Soms schrik ik wel van mezelf, man. Dat ik naar mezelf kijk en me afvraag waar de fuck ik mee bezig ben, en of die flessen in de club nou echt nodig waren. Je begon dit interview met een vraag over m’n releaseparty toch? M’n manager heeft me net verteld hoeveel het heeft gekost en ik heb nog steeds buikpijn daarvan. Maar het is wel een avond die ik nooit meer ga vergeten, dus het is het wel waard geweest.

Maar op het moment dat m’n mams belt en vertelt dat haar iets dwarszit over mij of over m’n gedrag, dan probeer ik het altijd aan haar uit te leggen dat het niet aan de roem ligt. Het ligt aan hoe ik werk, in welke vibe ik zit. Soms ben ik zo druk dat ik dagenlang niet thuis ben, dat ik met niemand contact opneem. En dat probeer ik aan haar uit te leggen.

Ben je bang om niet meer beroemd te zijn?
Ja. Maar dat komt omdat ik zo lang heb gestreden om te staan waar ik nu sta. Als dat wegvalt, lijkt het alsof ik jaren heb opgegeven voor iets wat er ineens niet meer is. Het gaat niet per se om de roem, het gaat om wat ik heb bereikt.

Is het een reminder voor jezelf?
Ja, precies. Ik heb beloftes gemaakt aan mezelf. Ik heb mezelf verteld dat ik het ga pakken. Mezelf verteld dat ik echt kan rappen, dat ik een goede muzikant ben. Ik ga niet liegen: natuurlijk heeft roem leuke kanten, maar dat is veel minder belangrijk dan het winnen van de strijd in mezelf. Dat heeft niets met roem te maken. Ik heb gestreden om te komen op een plek, en roem is onderdeel van die plek. We reden in een verrotte waggie naar Groningen voor een showtje, terwijl we eigenlijk maar tien euro hadden om te pinnen. En toch aan het einde van de maand het geld van Oeh Na Na naar m’n moeder brengen omdat zij nog krapper zit. Dat soort shit. De gedachte dat de roem ineens ophoudt, en ik blijkbaar niet meer op die plek ben, beangstigt mij. Dat is eng.