‘All Eyez On Me’ bewijst weer dat rapbiopics tenenkrommend slecht zijn

Toen ik hoorde dat er een film over 2Pac uitkomt, was ik even mijn gezond verstand kwijt. Mijn hiphophartje schoot zowaar door mijn borstkas. Waarom de man als geen ander een film verdient, hoef ik precies niemand uit te leggen. Als de lijn van Straight Outta Compton wordt doorgetrokken, is de vloek van de tenenkrommend slechte rapbiopics eindelijk verbroken.

Op 2Pacs afgelopen verjaardag kwam de eerste trailer uit en mijn enthousiasme was meteen weg. Dit gaat een fiasco worden, een kleine kernramp. Dit kan op geen enkele manier goedkomen. Nu ik de film heb gezien, kan ik jullie vertellen dat het nog erger is dan ik dacht. Dit is misschien het ergste dat 2Pac ooit is overkomen. En daarbij reken ik ook de aanslag op zijn leven. Ik zal jullie eens haarfijn uitleggen waarom.

Biopics, en dan vooral die van de muziekvariant, zijn altijd al de gedrochten van de filmindustrie geweest. De plotwendingen zijn al bij iedereen bekend. Stap je daar als filmmaker van af, dan maak je grote kans om gelyncht te worden door woeste fans. Houd je je vast aan alle feitjes, dan ben je voorspelbaar. De meeste regisseurs kiezen toch voor het laatste, want dat is authentiek. Het resultaat is een film zonder verrassingselementen.

Daarnaast zijn de levens van muzikanten misschien niet zo geschikt voor een verfilming als dat je op het eerste gezicht zou denken. Veel mensen wiens leven is verfilmd, hebben een turbulent leven gehad, wat theoretisch natuurlijk perfect is voor op het witte doek. Toch beperkt het zich vaak tot het klassieke van-de-bodem-naar-de-top-verhaal. De hoofdpersoon heeft een droom en een ambitie, en ondanks tegenslagen slaagt de protagonist met doorzettingsvermogen erin zijn doel te behalen. Een tragische dood met aanzwellende pianomuziek is optioneel. Het is simpelweg het skelet voor de meest uitgekauwde filmscripts.

Wat heb je dan nodig om ervoor te zorgen dat een biopic geen catastrofe wordt? Je zou kunnen beginnen door in ieder geval de juiste acteur te vinden voor de hoofdrol. De artiest die gespeeld moet worden is blijkbaar zo charismatisch en iconisch dat hij een film verdient. Dit vertalen naar het witte doek is geen simpele taak, en daar gaat het vaak mis met rapfilms. Terwijl de muziekrechten een grote hap uit het budget nemen, wordt er gezocht naar een goedkope cast. De hoofdrolspeler is het liefst iemand die heel erg op de artiest lijkt zodat de tegenvallende acteerprestaties wat gemaskeerd worden.

Helaas werkt het nooit zo en dit is ook te zien in All Eyez On Me. Acteur Demetrius Shipp Jr. lijkt als twee druppels water op de overleden rapper, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Het is zelfs knap hoe iemand die zo erg op Pac lijkt, je geen seconde kan doen geloven dat hij het is. Het is werkelijk beschamend. Het is alsof je een Elvis-imitator in Las Vegas optrommelt voor een hoofdrol in een film over The King. Dezelfde fout werd ook gemaakt bij Notorious, waarbij 'dik zijn' het enige criterium leek om Biggie te kunnen spelen. Over de rest van de armoedige cast hoeven we het niet eens te hebben.

Het wordt tijd dat regisseurs en producenten van rapfilms en -series eens gaan kijken naar films als Ray, Walk The Line en The Doors, waarvoor acteurs van het hoogste niveau werden binnengehaald. Aan het geld zal het niet liggen, want al deze films hadden hetzelfde budget als het misbaksel over 2Pac.

Daarna moet je nog een goed script laten schrijven. Het feit dat bijna alles al bekend is over de artiest betekent nog niet dat je er met de pet naar kan gooien. Er moet een duidelijke verhaallijn in zitten, een goede opbouw en geloofwaardige dialogen. Dat is wat Straight Outta Compton zo goed maakte. Die film begint net voor de doorbraak van N.W.A. In de tweeënhalf uur die daarop volgen, wordt de tijd genomen om de personages te introduceren en uit te diepen. Door goed getimede en uitgelichte gebeurtenissen snap je wat de groep zo groots maakte. Waarom gangstarap het geluid was van de zwarte gemeenschap in die periode. Je snapt ook waarom de groep uit elkaar valt. Door luchtig geschreven dialogen geloof je de woorden die uit de monden van de acteurs komen.

Dit allemaal gebeurt niet bij All Eyez On Me. De film begint in de gevangenis wanneer 2Pac zijn levensverhaal aan een journalist vertelt. Bij de eerste flashback zit de rapper nog in de baarmoeder van zijn moeder, die bij de Black Panthers zit en zwanger de gevangenis in moet. Deze scene is natuurlijk tekenend voor de omgeving waar de rapper vandaan komt, maar het dwingt de maker ook om het hele leven van 2Pac van geboorte tot dood te vertellen. En zelfs met tweeënhalf uur is dat een ambitieuze opgave. De rest van de film is een bij elkaar geraapt zooitje aan flarden van Pacs leven. Alsof iemand voor een CKV-opdracht alle bulletpoints van 2pacs Wiki heeft geprobeerd te verfilmen. Hoe die losse fragmenten aan elkaar gelijmd moeten worden, zal ze een worst wezen. Daardoor komt de rapper over als een oppervlakkig kneusje dat alles in de schoot is geworpen, in plaats van de gecompliceerde legende die hij is.

Het resultaat is een onsamenhangende film waarin geen enkel personage wordt uitgediept en dat maakt All Eyez On Me een schande. Een slechte film die onzorgvuldig omgaat met de nalatenschap van de overleden rapper. Het enige goede aan de film is de muziek, en laat dat toevallig het enige zijn waar de makers niks mee te maken hebben. Het is een lange ongeïnspireerde zit waarbij je als kijker eigenlijk de hele tijd hoopt dat 2Pac snel doodgeschoten wordt, zodat hij uit zijn lijden wordt verlost. En zodat jij de bioscoop uit kunt.

'All Eyez On Me' draait nu in de bioscoop. Doe het jezelf niet aan.