Uffie is terug, maar ze zal nooit stoppen met evolueren

Als je in 2006 de beschikking had over een pc met internet en LimeWire, is de kans groot dat je bekend bent met Uffie. Met haar rechttoe rechtaan zang en raps over electrobeats maakte ze de weg vrij voor artiesten als Charli XCX, Kesha en Kitty. Ze mengde genres op een toekomstgerichte, manier, zoals in die tijd maar weinig artiesten deden. In 2010 bracht Uffie het album Sex, Dreams and Denim Jeans uit, waarop te horen was hoe divers, glossy en euforisch haar muziek klonk. Het album werd goed ontvangen, maar na de release hoorden we eigenlijk maar weinig van Uffie. Pas sinds een paar jaar is ze weer terug.

Nadat ze in 2017 te horen was op een liedje van Charli XCX, en een paar losse singles uitbracht in 2018, kondigde Uffie op 7 februari aan dat ze een nieuwe EP zou uitbrengen: Tokyo Love Hotel. De eerste single van die EP, Sadmoney, klinkt als de oude, vertrouwde Uffie, met een bewerkte vocale melodie die omhoog lijkt te kringelen als rook.

Een tijdje terug sprak ik Uffie via de telefoon. We hadden het over haar nieuwe EP, de ontwikkeling die ze als artiest doormaakte en haar liefde voor Swae Lee.

Noisey: Hallo Uffie! Vertel eens iets over je EP. Was het iets waar je jaren aan hebt gewerkt, of was je er pas laatst mee begonnen?
Uffie: Een beetje van allebei. Dit project begon denk ik twee jaar geleden. Ik ging weer muziek maken – ik miste het heel erg. Ik had drie jaar de tijd genomen om na te denken over mijn sound en wat ik over wilde brengen. Er staat een track op de EP, Nathaniel, uit die periode. De rest van de liedjes maakte ik in het afgelopen half jaar. Dus de muziek is zeker nieuw, maar het proces was al een tijdje aan de gang.

Voelt het nu anders om muziek te maken? Of is het eigenlijk hetzelfde, alsof je thuis bent gekomen?
Het voelt zeker als thuiskomen. Ik maak nu al de helft van mijn leven muziek. Ik ging niet naar schoolfeesten omdat ik aan het touren was. Maar terugkomen als volwassen vrouw met een kind, ja, dat is anders dan wanneer je een negentienjarige rockster bent. Dus de aanpak is zeker anders, maar dat heeft denk ik niet veel met leeftijd te maken.

En het proces van liedjes maken, is dat anders dan tien jaar geleden?
Enorm. Ik maakte altijd gewoon precies genoeg muziek om een album uit te kunnen brengen. En nu ben ik echt verliefd geworden op het schrijven van liedjes. Ik zit de hele tijd in de studio, ik schrijf voor anderen – ik denk dat het komt omdat er in LA een veel grotere focus ligt op liedjes schrijven. Ik heb het geluk dat ik voor dit album kon samenwerken met goede vrienden die ook hele goede producers zijn. Ik heb een notitieboekje waar ik dingen in opschrijf die dope klinken en dat neem ik mee naar die sessies. Dat werken we dan uit tot liedjes, die dan meestal in een dag opgenomen worden.

Charli XCX werkt ook zo – die gaat de studio in met wat mensen en dan werken ze erg snel. Was die vibe ook de reden dat je met haar wilde werken? Het lijkt alsof ze een soort spirituele opvolger is van jou.
Ik had een hoop gehoord over Charli, maar ze was zeker vele jonger dan ik was. Het was denk ik 2010 of 2011, en ze was een extreem getalenteerde meid, dus ik keek erg uit naar de ontmoeting. We zochten contact met elkaar via sociale media en toen ontmoette ik haar voor het eerst op een feestje bij haar thuis. Ik ben dol op wat ze doet. Ze is rebels. Ik doe niet heel vaak features, maar dit voelde als een toffe comeback.

Over Charli gesproken, zijn er nog meer artiesten die je op dit moment bewondert? Ik hoorde dat je het over Swae Lee hebt op Sadmoney.
Ik ben dol op Swae Lee! Zijn falsetstem! Min god. Hij is ziek getalenteerd. En misschien ben ik er laat mee, maar ik hou van Billie Eilish. Ik ben groot fan van hoe ze schrijft en ze heeft natuurlijk een prachtige stem. Ik hou ook van Post Malone en ik ben blij te zien dat Robyn terug is. Maar ja, wie is dat niet?

Ik denk dat verdrietige popmuziek, van het soort dat Robyn zo goed maakt, de laatste paar jaar een opleving heeft gemaakt. Ik heb het over vrolijk klinkende, dansbare popmuziek, waarvan de teksten erg verdrietig zijn. Jij hoort in die wereld, dus hoe was het voor jou om die opleving te zien?
Ik denk dat er iets troostends is aan verdrietige popmuziek. Het is kwetsbaar om als artiest persoonlijke dingen in je muziek te stoppen. Als je huilt, wil je niet dat iedereen dat weet. Maar als je het juist wel deelt met iedereen, is het troostend om het te doen in een mooi popliedje.

Ik denk wel dat het op dit moment gewoner is geworden om verdriet te delen. Het lijkt alsof de wereld een emo-momentje heeft. Zoals de industrie nu is, kan popmuziek van alles zijn. Alles kan een hit zijn. Je hebt geen grenzen meer zoals vroeger, dus ik ben erg opgewonden om te zien hoe die evolutie zal doorzetten.

Ik moest eraan denken omdat veel artiesten tegenwoordig nieuwe manieren van werken vinden. Veel popmuzikanten maken nu mixtapes en brengen hun muziek uit onder hun eigen voorwaarden. Zelfs mensen als Ariana Grande. Dat is iets wat popmuziek geleend heeft van hiphop. Is dat een manier van werken die jij interessant vindt?

Zeker. Zo doen we het. Op dit moment ben ik een volledig onafhankelijke artiest. Het is een beetje eng – je realiseert je ineens aan hoeveel dingen je moet denken. Je hele project zelf managen is echt een totaal ander ding. Maar wat vet is, is dat je kan bedenken: zo, ik heb een liedje gemaakt, en ik wil het morgen uitbrengen. Dat kan gewoon. Ik denk dat dit de toekomst is, als je bedenkt hoe muziek geconsumeerd wordt, hoe snel dat gaat. Het voelt heel echt als iets direct van een artiest komt. Weet je – er zijn geen regels. Waarom zou je iets niet gewoon uitbrengen als je daar zin in hebt?

Je hebt nu eigenlijk die hele bureaucratie van de muziekindustrie niet meer nodig, wat ook goed is voor nieuwe artiesten. Hoe verhoudt zich dat met toen jij voor het eerst muziek uitbracht?
Ik heb nooit op een major label gezeten, dus ik denk dat het wel anders is dan met mainstream pop. Maar er was zo’n ding van dat anderen bepaalden wanneer je album uitkwam, zo van: “je moet een video hebben en daarna moet je x, y en z doen.” Zelfs als je van een underground label komt, is dat een totaal andere wereld.

Veel artiesten zeggen dat alles veel vrijer voelt nu, omdat het internet zo veel groter is geworden. Ik heb het gevoel dat wat jij deed op MySpace op veel grotere schaal is gebeurd, met veel meer artiesten. Is dat iets wat jij ziet?
Ja, ik bedoel, mensen die beroemd zijn op Instagram hebben zo veel macht, tot het punt dat ze betaald krijgen om iets te posten. Dat geldt voor muziek ook. Het begon met MySpace, en het is altijd al cool geweest dat je directe communicatie met fans hebt, wat het allemaal veel persoonlijker maakt. Maar ik vind het op een bepaalde manier ook onpersoonlijk. Er is een hoop mysterie, en veel dingen zijn in scène gezet.

Wat ga je doen na deze EP?
Ik weet het nog niet, het kan alle kanten op. Er zit sowieso een album in de pijplijn. Die komt er sneller aan dan vorige keer. We beginnen op 1 maart met shows, dus daar ligt nu even de focus op. Maar we blijven muziek uitbrengen. Er komt nog veel aan dit jaar.

Dat is zo fijn. Hoe voelt het om weer te gaan optreden?
Ik heb wat losse optredens gedaan en ik ben altijd zo zenuwachtig. Elke keer denk je: nu kom ik er overheen, maar dan heb je naderhand een fantastisch gevoel, van: dit is waarom ik het doe. En elke keer realiseer je je dat je kunt zien hoe het mensen raakt, je kunt ze in hun gezicht kijken terwijl je optreedt. Dat is belangrijk, dat je daaraan herinnerd wordt

'Tokyo Love Hotel' komt op 22 februari uit.