Marie Davidson vindt het niet erg om egoïstisch te zijn

Het is moeilijk te zeggen of Marie Davidson je voor de gek houdt of niet. De producer uit Quebec maakt muziek die lijkt op wat ze in de club draaien, maar die tegelijkertijd de spot drijft met dance en clubcultuur. Alle haar muziek is op een manier humoristisch – er is een duistere, vaak masochistische vorm van komedie is terug te vinden in haar nummers. Het is een vorm van kunst die neigt naar satire, waarbij je je brein goed moet laten werken. Het is een beetje vreemd om te bedenken dat dance – wat meestal wordt geassocieerd met zorgeloze nachten in luide ruimtes – een luisteraar dwingt om na te denken over de verborgen boodschappen in de muziek. Dat is de manier waarop Davidson werkt: zij vertelt je eerst de clou van het verhaal en jij mag uitvogelen hoe ze daar terecht is gekomen.

Working Class Woman, deze maand uitgekomen op Ninja Tune, is een complex onderdeel van Davidsons gesproken satire. Op haar album uit 2016, Audieux Au Dancefloor, maakte ze zich nog zorgen over haar verslechterende relatie met het nachtleven en clubcultuur. Het resultaat was een album met een anti-clubmanifest dat eindigde met een letterlijk afscheid aan de club. Dat deed echter niet af aan het feit dat het album de meest dansbare muziek bevat die ze ooit heeft gemaakt. Nu dat ze niet meer naar de club gaat, is haar nieuwe album, Working Class Woman een album van zelfreflectie geworden. Hiermee probeerde ze het licht te werpen op de diepe dalen van het muzikantenbestaan.

In Adieux positioneerde Davidson zichzelf nog als een alwetende, afstandelijke verteller. In Working Class Woman overlappen clubcultuur, Davidsons muziek en haar eigen mentale gezondheid elkaar. Het openingsnummer getiteld Your Biggest Fan is een vertolking van alle slechte dingen die ze ooit mensen heeft horen zeggen bij een van haar optredens. Het nummer is tegelijkertijd een voorbeeld van Davidsons humor en haar afschuw voor het hele gebeuren.

Work I t is het levenslied voor alle creatievelingen die elk uur van de dag moeten ploeteren om hun brood te verdienen. In The Psychologist gaat ze aan de haal met psychoanalyse, en een paar nummers later doet ze een verslag van haar onrustige, angstige nachtmerries. Het is zware kost, maar wanneer ik met haar bel om Working Class Woman te bespreken is Davidson zeer openhartig over haar inspiratie voor het album. Ze is niet bang om de diepte in te gaan over haar haat-liefdeverhouding met psychologie en om kritische uitspraken te doen over kapitalisme. Davidson heeft echter ook advies voor mensen die zichzelf uit de sleur van negativiteit willen halen. “Mensen zouden moeten proberen om zichzelf beter te leren kennen. Ga af en toe eens van het internet af en zoek andere mensen op. Voer eens een gesprek in het echt, niet online,” adviseert ze me.

Noisey: Wat heb je over jezelf geleerd sinds je bent begonnen met je te verdiepen in psychologie?

Marie Davidson: Ik heb geleerd dat ik niet ben wie ik dacht dat ik was en dat mijn kijk op het leven een stuk groter is dan dat ik dacht. Ik hecht waarde aan andere dingen dan waar ik vroeger dacht waarde aan te hechten. Ik ben geïnteresseerd in heel veel verschillende dingen waar ik bijna geen weet van heb. Ik ken mezelf eigenlijk nauwelijks. Des te meer ik op zoek ga naar wie ik eigenlijk ben, des te meer mijn bestaande ideeën over hoe ik mijn leven wil leven onderuit worden gehaald. Werk is een groot thema op het album, vanaf de titel tot en met Work It en Workaholic Paranoid Bitch. Waarom heb je hiervoor gekozen?
Hoe oud ben jij?

21.
Heb je een baan waar je de kost mee verdient?

Ja, dat is deze baan.
Oké. Hoelang heb je deze baan al?

Ik heb hem ongeveer acht maanden nu.
Vind je je baan leuk?

Ja, ik ben dol op mijn baan.
Ben je soms bang dat je hem kwijtraakt?

Best vaak.
Al die vragen die ik je net heb gesteld, die stel ik ook aan mezelf. Ik het idee dat werk en werkcultuur tegenwoordig best wel streng zijn. We leven in een samenleving waar het allemaal draait om productiviteit, dat is nummer één. Het gaat om productiviteit, toegankelijkheid en beschikbaarheid. Je moet overal tegelijk zijn. Zelfs in je privéleven moet je productief zijn. Zo veel mensen om me heen hebben last van werkstress. Andere mensen zijn weer gestrest omdat ze geen baan hebben, wat ook erg problematisch is.

Er was een tijd waar mensen veel muziek of kunst maakten die over de liefde ging; dat was denk ik het meest voorkomende thema. We leven niet in een liefhebbende tijd. Relaties en seksualiteit, dat wel natuurlijk, maar liefde… Als we het hebben over onvoorwaardelijke liefde dan is dat niet een erg populair thema op het moment. Stel, ik zou een album over onvoorwaardelijke liefde maken in 2018, hoe zou dat overkomen? Dat is een beetje raar toch? Daarom heb ik een album over werk gemaakt. Het geeft de tijdsgeest goed weer, denk je niet?

Ja. Ik denk voortdurend aan mijn baan.
Precies, maar laat je baan niet je leven bepalen. Je bent erg jong, je gaat nog andere banen vinden. Je kan deze baan houden en ook nieuwe baantjes vinden. Het is erg belangrijk om jezelf wat vrijheid te gunnen af en toe. Tot verkort werkte ik zelfs op zondag, maar nu hou ik die vrij.

Je neemt alleen op zondag vrij?
Ja.

In de muziekwereld is er geen duidelijke scheidingslijn tussen werk- en privé-omgeving omdat je vaak werkt in clubs en bars. Wanneer dacht je bij jezelf dat je het een tandje terug moest draaien? Denk je dat het harde werk zijn tol begon te eisen?
Ik denk dat ik het ongeveer een jaar geleden begon te merken. Ik had heel weinig energie en een paar gezondheidsproblemen. Toen had ik door dat ik te hard aan het werk was. Mijn lichaam stuurde me een duidelijke boodschap.

Waarom is dit album meer gefocust op jouw innerlijke strijd dan het vorige album?
Ik denk dat het vorige album ook erg gebaseerd is op mijn gevoelens en identiteit, maar bij het nieuwe album verschuil ik me niet meer achter een masker. Dit album vertelt oprecht mijn gedachtes en gevoelens van het moment dat ik het schreef.

Denk je dat het slecht is om egoïstisch te zijn?
Nee, helemaal niet, vooral wat kunst betreft. Ik denk dat het slecht is om de hele tijd egoïstisch te zijn in je privéleven, maar je eigen kunst is anders. Het is de plek waar je hoort te zijn, snap je wat ik bedoel? Je zou helemaal jezelf moeten kunnen zijn en al je gevoelens moeten kunnen voelen; je ego kunnen ontdekken, je duistere kanten, je fantasieën, wat je maar wil. Het is kunst. In het echte leven moet je wat meer empathie en interesse tonen in de wereld om je heen. Dat is waar ik mee begonnen ben. Zowel Adieux Au Dancefloor als Working Class Woman bevatten clubachtige nummers, maar zijn ook erg kritisch tegen de dance-cultuur. Zou jij het erg vinden als mensen naar jouw muziek zouden luisteren en dingen doen die je niet leuk vindt aan het clubleven?
Ik veroordeel mensen niet, dat is één ding dat ik zeker weet over mezelf. Ik denk echt dat iedereen eigen ervaringen moet hebben in het leven en zelf moet bepalen wat wel of niet goed is voor hem of haar. Het is erg belangrijk voor mensen om zich bewust te zijn van bepaalde zaken. Wat bedoel je daarmee?
Ik bedoel vooral dat ze zich bewust moeten zijn van waar ze naar op zoek zijn, waarom ze bepaalde plekken opzoeken en anderen juist ontvluchten; dat ze zich bewust zijn van hoe kwetsbaar andere mensen kunnen zijn en de gevolgen van de middelen die ze gebruiken. Dit kan iets erg positiefs zijn, het hoeft geen negatieve toon te hebben, begrijp me niet verkeerd. Ik denk gewoon dat het belangrijk is dat mensen zich realiseren dat wat er in de club gebeurd, niet verborgen blijft. Het blijft bij je voor de rest van je leven, net als dingen die in de bus gebeuren of in de trein. Ik geloof niet in safe spaces. Er is niet zoiets als een beschermde plek in de wereld, dat zou een utopie zijn. Alles wat we doen heeft effect op iets of iemand en dat is goed om stil bij te staan. Realiseer je dat het leven niet stilstaat als je een keer uitgaat. Het leven gaat door, de klokt blijft tikken. Waarom geloof je niet in safe spaces?
Het leven zelf is niet veilig of zonder gevaar. Het leven loopt niet altijd hoe je wil dat loopt. Het leven is zoals het is.

Volg Noisey op Facebook , Instagram en Twitter.