Waarom zijn black metalfans zulke elitaire assholes?

Een paar maanden geleden liep ik met een vriend een bar binnen voor een biertje. Mijn vriend had een Krisiun-shirt aan en raakte daardoor aan de praat met twee van de barmannen. Ze waren alle drie fan van de band, en al snel ging het over allerlei Zweedse metal bands met onuitspreekbare namen. Ik zat een tijdje stil te luisteren totdat ik aan het gesprek kon toevoegen dat Deafheaven over een paar weken in de buurt zou spelen. Maar in plaats van de waardering die ik verwacht had, kreeg ik een blik toegeworpen alsof ik net iemands huisdier had vermoord. En daarna had verkracht.

Ik werd door beide barmannen bespot en ze legden me uit dat Deafheaven absoluut geen black metal is, maar “hipster metal”, dat is namelijk te zien aan het kapsel van zanger George Clarke. Het kon mij niet zo veel schelen wat ze er van vonden, ik probeerde me alleen maar in het gesprek te mengen terwijl ik op mijn whisky wachtte. Toch vond ik het wel raar dat ze zo beledigd waren omdat ik een band aanhaalde die ondanks de blastbeats en schreeuwende zang blijkbaar toch niet in het genre paste. In de weken daarna ontdekte ik dat veel black metal-puristen deze opvatting delen.

Ik groeide op in de jaren negentig en luisterde alleen maar naar muziek van Epitaph en Victory Records, ik begrijp dus prima hoe het is om als alternatieve tiener ergens bij te willen horen. Maar wat ik zo raar vond in het geval van de black metal-puristen, is dat diegenen die zich er het hardst voor maken, meestal volwassen mannen met een hypotheek, een gezin en echte problemen zijn. Daarnaast worden blogs waar de band wordt besproken, overspoeld met reacties als: “Ze doen voor black metal wat Fred Durst deed voor rap”, geschreven door iemand met een naam als SHITBATHER (een prachtige speling op Deafheavens album Sunbather.) Of anonieme berichtjes zoals: “deafheaven is kut. Live en op cd. Mooie zwarte handschoenen trouwens, kan niet wachten tot die gast over 2 jaar een cold cave project gaat beginnen. Kill yourself.”

Toegegeven, slechte kritiek en onwetendheid in de commentsecties van het internet is niets nieuws onder de zon. Maar voor een groep mensen die blij wordt van theatrale concerten, corpse paint, vuur, en Kind Diamond, nemen black metalfans zichzelf wel erg serieus. Gelukkig ben ik bevriend met Paul Delaney, de zanger van Black Anvil, een band die zichzelf op het podium maar al te graag baddert in dierenbloed. Toen ik hem vroeg naar dit onderwerp zei hij: “Het maakt me geen fuck uit wat de elite vindt.” Jammer genoeg is Delaney in de minderheid, en iedere band die ook maar een beetje aandacht buiten de cultuur van black metal krijgt, wordt zo snel mogelijk de grond in gestampt.

Omdat ik in mijn telefoon niet nog meer contacten had staan die me hieriets interessants over konden vertellen, probeerde ik iets anders: Yahoo! Answers. Twee jaar geleden vroeg ‘lustedtobreakwindows’ “waarom metalpuristen zo dom en irrelevant zijn”. Het best gekozen antwoord kwam van ‘Irate Earwig’, hij zei het volgende: “Ik denk dat iedereen die zo extreem is in wat hij leuk vindt, net zo extreem is in zijn onwetendheid. Als je alleen van metal houdt is dat prima, maar dat is nog geen reden om mensen te haten die openstaan voor andere muziek. Ik heb een hekel aan alle vormen van purisme en extremisme. Zulke mensen heb je trouwens in ieder muziekgenre, maar ook in sport etc. Het zijn gewoon eikels!” Voor een website als Yahoo! is dat toch een zeer goed verwoord argument.

En Irate Earwig heeft gelijk, in iedere cultuur en subcultuur heerst wel een bepaalde vorm van elitisme. Waarschijnlijk valt het in een uitgesproken subcultuur als black metal gewoon meer op. Ik denk dat fans van de Sex Pistols precies hetzelfde gevoeld moeten hebben toen Green Day en Offspring groot werden in de jaren negentig. Toch moet men kunnen accepteren dat datgene waar je zo dol op bent, op een bepaald moment populairder kan worden of met andere genres vermengd zal raken. En als je erover nadenkt is dat precies wat kunst waardevol maakt voor een cultuur.

Serieus black metal fans, dit is wat je probeert te verdedigen.

Dit onderwerp herinnerde me aan een gesprek wat ik vorig jaar had met acteur Fred Armisen (die toevallig ook enorm fan is van Deafheaven en Lithurgy). Hij zei: “Ik zie het niet als iets negatiefs wanneer iets al eerder gedaan is. Dat gaat al eeuwen zo, alles is gebaseerd op iets voorgaands en dat kunnen we wel doortrekken tot de tijd dat we nog in grotten leefden. Het is juist prachtig, dat we door de eeuwen heen steeds maar weer iets doorgeven aan elkaar.”

Zelfs Irate Earwig had het niet beter kunnen verwoorden.