Als The Weeknd ter sprake komt, denk je meteen aan seks. Zelfs als je bedenkingen hebt bij zijn bijdrage aan de ontwikkeling van moderne r&b denk je waarschijnlijk nog steeds aan seks. Zijn liedjes schetsen de sfeer van sjofele hotelkamers met gedimde lichten waar een sigaret nog in een asbak smeult en waar slipjes en bh's op de vloer liggen. Het zijn verhalen over plezier en pijn, verlangen en berouw. Over zogenaamde walks of shame op een bewolkte ochtend. Zijn muziek gaat over dat je weet dat je iets niet moet doen, maar het toch doet.
Advertentie
De eerste zin op House of Balloons – "You don't know / What's in store / But you know what you're here for" – staat symbool voor mijn eerste jaren als twintiger. Ik ging ongezonde relaties aan waarbij ik onderdrukt werd, verloste me er vervolgens van, om daarna volledig in chaos op te gaan. Ik raasde in een moordend tempo door partners heen. Ik dronk buitensporig veel, gebruikte drugs en verzamelde mensen om me heen die me niet zouden veroordelen. Ik werd aangetrokken tot de muziek van The Weeknd omdat het uit een hoek van de psyche kwam die mij dreef om extreem domme keuzes te maken. We leerden Abel Tesfaye kennen als een verleider die een hele carrière bouwde op de aantrekkingskracht van negativiteit: de donkere magie die potentieel gevaarlijke situaties verandert in goede verhalen.Gesprekken over The Weeknd gaan vaak over of zijn muziek sexy is, of seksistisch. Logisch, zijn hele oeuvre draait namelijk om bezopen drugsdates ("The only girls that we fuck with seem to have twenty different pills in 'em"), dat hij een lul is die niet van plan is te veranderen ("Just don't blame it on me that you wanna come and party with a nigga like me") en hoe je behendig uit de friendzone kruipt. In de clip voor Pretty gaat Tesfaye zelfs achter een oude vlam en haar nieuwe vriend aan om ze te vermoorden. Het komt er telkens op neer dat hij een naar figuur is en vrouwen de domme beslissing maken om met hem mee te gaan.
Advertentie
Elke keer als een vrouw in The Weeknds slaapkamer komt, krijg je het gevoel dat ze daar niet helemaal vrijwillig is, maar dat ze gelokt is. Het is dan ook niet raar dat hij een liedje maakte voor de soundtrack van 50 Shades of Grey. Als de hoofdpersoon uit The Weeknds liedjes in het echt op me af zou komen, zou ik een drankje in zijn gezicht gooien en de club verlaten. Hij is de gast waar ouders hun dochters voor waarschuwen.Het blijft speculeren of Abel zelf de hoofdpersoon is van zijn liedjes, maar juist die speculaties maken het zo interessant. Hij is het type dat van tevoren al zijn nare kanten blootlegt, zodat hij daarna niet meer verantwoordelijk is voor je gevoelens. Hij is iemand die zelfdestructie – bij zichzelf en bij anderen – romantiseert. Zijn relatie met vrouwen wordt samengevat in zijn creatieve relatie met Lana Del Rey: "Zij is het meisje in mijn liedjes, ik ben de jongen in die van haar," zei hij vorig jaar tegen Pitchfork. Zij is zijn Lonely Star – een meisje dat hij alleen op donderdag ziet, maar dat zich dan ook volledig aan hem overgeeft. Hij is de afwezige man waar Lana Del Rey in haar muziek altijd naar hunkert.De discussie of hij sexy of seksistisch is, komt uiteindelijk neer op dat hij beide kan zijn. Wat mij dwarszit, is de veronderstelling dat vrouwen zijn muziek niet leuk (zouden moeten) vinden omdat het ze zo ellendig afschildert. Het komt bij niemand op dat vrouwen zijn muziek leuk vinden omdat ze zich met hem identificeren. In Do Not Fuck The Weeknd, een essay op Gawker, adviseert Rich Juzwiak de 'verloren' vrouw om weg te blijven bij The Weeknd, omdat hij vrouwen gebruikt (no shit). Als we even vergeten dat een man hier vrouwen vertelt wie ze wel en niet moeten neuken (voor hun eigen bestwil uiteraard), is het dom om aan te nemen dat vrouwen zich automatisch met vrouwen identificeren en mannen met mannen. De fragmenten over pijpbeurten daargelaten, kan in principe elk geslacht zich herkennen in de teksten van The Weeknd. Echoes of Silence gaat over iemand die verliefd op hem wordt terwijl hij alleen een one night stand wil, Adaptation gaat over hoe hij zichzelf is kwijtgeraakt in zijn talloze seksuele escapades en The Hills is een ode aan seks zonder emotionele bagage.The Weeknd schept een wereld waarin mensen zich zo slecht mogelijk kunnen gedragen, en daar speelt gender geen bepalende rol in. In plaats van het verzwijgen van de destructieve en ethisch onverantwoorde aspecten van relaties, en het enkel te hebben over liefde en gebroken harten, begeeft The Weeknd zich ongeveer in het midden. En dat doet hij goed. We houden er namelijk van om te horen hoe andere mensen een teringzooi maken van hun leven, het laat ons beseffen dat we het best goed voor elkaar hebben. Een ander ding wat ons hierin aantrekt is het gevaar dat ze lopen.Het spreekt voor zich dat het geen goed nieuws is als je jezelf herkent in de lyrics van The Weeknd, maar aan de andere kant: er zijn weinig songwriters die de verschillende aspecten van het verpesten van je leven zo gedetailleerd kunnen beschrijven. Natuurlijk is het een geromantiseerde versie van de werkelijkheid – geen verhaal over zelfsabotage en drugsverslaving loopt goed af – maar het zijn wel fragmenten uit situaties waar veel mensen mee worstelen en waar ze niet openlijk over kunnen of durven te praten. Als je Lana Del Rey en The Weeknd ziet als twee helften van een fictieve relatie, zal je zien dat geen van de problemen te maken heeft met gender. De hoogte- en dieptepunten en het verlangen naar slechte dingen zijn universeel. Als je de seks en drugs weghaalt – bij allebei steunpilaren van de albums – zie je dat eenzaamheid de grootste overeenkomst is. The Weeknd is het archetype zelfsaboteur die leegtes probeert te vullen met de nacht, vrouwen en drugs, alleen om te ontdekken dat die dingen een nog grotere leegte achterlaten.Als er al een voordeel hangt aan het zijn van een naar persoon, is dat je op een gegeven moment leert om ermee te stoppen. Je gaat waarschijnlijk mensen pijn doen, waaronder jezelf, maar je doet ervaringen op die je helpen met het zijn van een beter mens. The Weeknd brengt nu ongeveer vijf jaar muziek uit, en het lijkt alsof zijn reputatie als seksuele vampier hem geen windeieren legt. Het is te makkelijk om hem alleen daarom af te wijzen. Voor mij is zijn muziek een manier om mijn werkelijkheid in te ruilen voor een duistere versie, of een plek waar ik misschien meer vrede kan hebben met een foute beslissing. Niemand is perfect, en daar ligt de kracht van The Weeknd: hij zorgt ervoor dat je je minder alleen voelt als het slecht met je gaat.