Een playlist van nummers die ik luisterde terwijl ik van Syrië naar Europa vluchtte

Dit artikel is onderdeel van Nieuwe Buren, een reeks artikelen op VICE.com geschreven door jonge vluchtelingen in heel Europa. Lees het voorwoord van de editor hier.

A. is zeventien en komt uit Syrië. Hij woont momenteel in een guesthouse in Athene dat gerund wordt door de Griekse non-profitorganisatie Praksis.

Ik hou al sinds mijn tiende van metal. De eerste metalband waar ik naar luisterde was Disturbed. In die tijd luisterde ik verschillende soorten muziek, maar ik besefte al gauw dat metal hét genre voor mij is. Ik vind het ontspannend om ernaar te luisteren, ook al vinden de meeste mensen het verontrustend. Bovendien heeft het luisteren naar metalnummers mijn Engels enorm vooruitgeholpen, zowel de grammatica als mijn accent.

Ik hou van metal van over de hele wereld, en ik maakte ooit een afspeellijst met nummers van mijn favoriete bands uit allerlei landen. Ze hebben allemaal een unieke stijl en persoonlijkheid. Dimmu Borgir bijvoorbeeld maakt zich zorgen om maatschappelijke problemen, terwijl Aeternamhet over verschillende culturen in landen als Egypte, Jordanië en Syrië heeft, met lyrics in zowel Engels als Arabisch. De nummers van Swallow the Sun zijn wat somberder, maar als ik ze luister voelt het alsof al mijn problemen als sneeuw voor de zon verdwijnen. Ik hou ook van het theatrale van Ahab en het feit dat ze inspiratie uit het boek Moby Dick van Herman Melville halen.

Natuurlijk begon ik na een tijdje ook andere muziek, zoals dubstep, country en trap, te luisteren. Muziek is wat me door moeilijke tijden heen helpt. Hier is een lijst van mijn favoriete nummers, die me vergezeld hebben op de zware reis van Syrië naar Griekenland.

Dimmu Borgir was een van de eerste bands waar ik echt verslingerd aan raakte. Ik had al hun albums en hield van alle nummers. Vooral dit nummer herinnert me aan mijn kennismaking met metal, aangezien het een van de eerste nummers was die ik luisterde en het veel invloed op me heeft gehad.

Wanneer ik naar deze band luister denk ik aan mijn vriend Arrab, omdat hij degene was die hun werk voor het eerst aan me liet horen. Ik denk aan alle dingen die Arrab en ik samen hebben meegemaakt, en het feit dat we nu zo ver uit elkaar wonen – hij is nog steeds in Damascus en ik ben in Griekenland – maakt me echt verdrietig. Maar ik hoop dat we over een paar jaar weer samen naar deze nummers kunnen luisteren en de oorlog achter ons kunnen laten.

Dit nummer houdt me op de been en geeft me hoop. Het was het favoriete nummer van een van mijn vrienden, die nu is verplaatst naar Cyprus als onderdeel van het verdelingsprogramma van de EU, waar hij een nieuw leven is begonnen. Natuurlijk wil ik dat ook graag doen, maar ik weet dat dat tijd kost. Zodra dit nummer begint raak ik overweldigd door positieve emoties en heb ik het gevoel dat alles mogelijk is.

Ik luister naar dit nummer op zware momenten. Wanneer ik me boos, teleurgesteld of depressief voel, zet ik het op en kalmeert het me. Ik luisterde vaak naar dit nummer toen ik hierheen reisde. Ik herinner me dat ik in Raqqa (het bolwerk van IS in Irak) arriveerde en zo bang was dat ik gevangen zou worden dat ik het continu speelde zodat ik me kon ontspannen.

Als ik dit nummer hoor moet ik gewoon dansen. Het geeft me echt energie.

Voordat ik dit nummer hoorde, had ik nog nooit naar country of rock-'n'-roll geluisterd. Maar elke keer als ik nu een van hun nummers hoor, denk ik aan hoe koppig ik vroeger was, toen ik naar niks anders dan heavy metal luisterde.

Ik herinner me nog vaag dat ik zes jaar geleden voor het eerst naar dit nummer luisterde. Een vriend van me zette het op en ik vond het meteen vet. Nu herinnert het me aan Dimitra, een van de sociaal werkers in de opvang waar ik woon in Athene, omdat zij het ook echt vet vindt. Als ik het nummer opzet zingen we altijd mee met de zin "The toxicity of our city… Disorder" en we proberen de stem van de zanger na te doen, wat erg grappig is. Soms zet ik het nummer op en schreeuw ik: "Speciaal voor jou, Dimitra!" Het is ons dingetje.

Ik zette dit nummer altijd op als ik aan het opruimen was, aan het einde van mijn dienst in het restaurant van mijn oom in Syrië. Ik werkte daar altijd na schooltijd en in de weekenden om de familiezaak te helpen. Ik zette het volume steeds harder en het zorgde ervoor dat de tijd sneller ging.

Samen met Wizard van Martin Garrix is dit waar ik naar luisterde toen ik in het Moria-vluchtelingenkamp op Lesbos zat, positief probeerde te blijven en mijn zorgen van me af danste. We woonden daar onder vreselijke omstandigheden terwijl we wachtten om overgeplaatst te worden naar de opvang in Mandamados (ook op Lesbos) of ergens anders.

Dit nummer tovert een glimlach op mijn gezicht omdat het me doet denken aan hoe mijn moeder reageerde als ik dit nummer opzette. Mijn moeder haatte dit nummer en schreeuwde altijd naar me dat ik moest stoppen met naar die rommel te luisteren, maar ik zette het volume altijd harder om haar te irriteren. Ik zal de gezichten die ze trok nooit vergeten en ik moet lachen als eraan denk. Ze is nu in Syrië, maar ik weet zeker dat als ik haar over een paar jaar zie en het nummer opzet, ze ook zal lachen.

Dit is een ander nummer waar ik naar luister als het moeilijk gaat, omdat het me helpt te ontspannen. Als ik aan alle administratieve rompslomp denk, en de asielaanvraag waar ik doorheen moet, word ik nerveus en speel ik dit nummer om mezelf te kalmeren.

Dit was het eerste nummer waar ik naar luisterde toen we de grens tussen Syrië en Turkije overstaken. Ik was zo opgelucht, alsof er een last van mijn schouders viel. Ik ademde diep in en zei tegen mezelf: "Je hebt het gehaald. Het zwaarste deel is over. Tijd om verder te gaan."

Iedere keer als ik naar dit nummer luister moet ik aan mijn vriend Dany denken, die nog steeds in Syrië is. Ik probeer er niet te veel naar te luisteren omdat ik hem verschrikkelijk mis en ik me er depressief door voel. Het is niet makkelijk om je vrienden zo lang niet te zien.

Muziek is een deel van mijn dagelijks leven. Toen ik nog in Syrië was beatboxte ik en dat wil ik op een gegeven moment weer oppakken. Sterker nog, ik heb een vriend gemaakt in de opvang en we maken samen muziek. Ik beatbox en hij rapt. Ik krijg op dit moment ook gitaarles en leer hoe ik alles moet spelen, van Griekse nummers tot rockmuziek. In de toekomst wil ik leren drummen en zangles nemen.

Illustratie door Ana Jaks

Teken hier de petitie van het UNHCR die overheden oproept om alle vluchtelingen een veilige toekomst te garanderen.

Klik hier om te doneren aan Praksis, een organisatie die vluchtelingen in Griekenland steunt.