Beach House wordt met elk nieuw album briljanter en briljanter

Ik heb afgesproken met de band in Bethnal Green Town Hall, een statig hotel in Londen. Het is een vreemde plek. Een opgezette beer gehuld in Perzische printen kijkt onheilspellend neer op de eetkamer. Bandlid Alex Scally moet hier hard om lachen als we op onze drankjes wachten. Ze lijken eerst wat nerveus, en ik ben zelf ook nerveus. Beach House staat erom bekend dat ze het niet zo hebben op de pers, maar gooi wat koffie in hun systeem en ze komen los. Je zou het niet op het eerste gezicht verwachten – ze zijn namelijk van top tot teen gekleed in zwart – maar ze zijn erg open, warm en praten graag over hun muziek.

Deze maand komt hun zevende album uit, 7. Aangezien ze gevormd zijn in 2005 is dit een indrukwekkende prestatie. Waar andere groepen uit die tijd verdwenen, bleef Beach House zichzelf ontwikkelen bij elke plaat. Hun debuut zou je dreampop kunnen noemen, maar dat vat hun oeuvre niet meer samen. Hun vijfde album Depression Cherry uit 2015 klonk een stuk zwaarder, maar niet minder fijn. Opvolger Thank Your Lucky Stars – die een aantal maanden later uitkwam – is alsof ze liedjes overhadden van Depression Cherry die net te raar waren.

Het maken van 7 was een proces van wedergeboorte en vernieuwing. Ze veranderden hun oefenruimte – een armoedig loft van tachtig vierkante meter met houten vloeren – in een woon- en studioruimte. Al hun instrumenten zijn hier uitgestald. De orgels die kenmerkend zijn voor hun sound, keyboards, pedalen en oude setlists (waarvan zangeres Victoria zegt dat ze die ooit zullen verbranden) liggen er allemaal. Tot nu toe bevat elke Beach House-plaat wel wat nummers die ze nooit live spelen (zoals Home Again van het album Devotion), maar voor deze plaat hebben ze besloten zich totaal niet te limiteren aan nummers die live te spelen zijn. Het resultaat: sommige liedjes hebben geen keyboard, anderen geen gitaar, en een aantal bevatten zoveel lagen dat ze niet live na te spelen zijn. Ze werden in de studio deze keer vergezeld door Peter Kember, voormalig lid van Spacemen 3, en livedrummer James Barone.

Victoria zegt dat er soms onenigheden zijn, maar dat er vooral een bijna telepathisch creatief begrip heerst tussen haar en Alex. “Die connectie blijft zich maar ontwikkelen,” zegt ze. Ik denk dat er geen limiet is voor partnerschappen opbouwen in het leven. Of het nou gaat om vriendschap, werk of liefde. Intimiteit hoeft niet altijd romantisch te zijn, het gaat over het écht leren kennen van iemand. En dat blijft altijd doorgaan. Het is fantastisch. Je kent iemand al meer dan tien jaar en je blijft maar kleine dingen over iemand uitvinden die je nog niet wist.”

Ze vertellen dat als je ouder wordt, je ook gaat zien hoe je je eigen valkuilen ontwijkt. Ook bij het schrijven van je zevende album. “Wanneer je jong bent zijn er zoveel dingen die je nog moet leren. Dan ben je zoveel tijd kwijt aan dingen analyseren, loze woorden, conflicten, dat soort dingen. Als je ouder bent zie je dat en doe je het gewoon niet,” legt Victoria uit. “En dat is het beste aan ouder worden. Die ‘fuck-alles-mentaliteit’. Er is veel meer van die gedachte te vinden op ons nieuwe album.”

Dit album heeft een sterke politieke kant, nog meer dan hun andere werk. In het persbericht van het album zeggen ze: “De discussies rondom feminisme zijn een constante bron van inspiratie geweest. De energie, teksten en sfeer van dit album zijn allemaal gebaseerd op de druk die onze maatschappij zet op vrouwen van vroeger en nu.” De band was te vinden op de vrouwenloop in januari, toen ze net begonnen met het opnemen van 7. En als je naar hun albumhoes kijkt, specifiek naar die van hun vinyl-release, zie je in het midden van de zwart-witte compositie het gezicht van een vrouw in gekleurd folie. Een schijnend spectrum van gebroken licht.

Het artwork komt goed overeen met de thema’s van 7, van de chaotische, luide opening tot de kalmere tonen van de laatste tracks. Het is een album met twee kanten: gevaar verstrengeld met veiligheid. Als ik ze vraag naar de thema’s hebben ze niet de behoefte om hun eigen gevoelens of ervaringen aan de muziek te linken. Ze willen dat het album een leven op zichzelf leidt en dat de luisteraars alles op hun eigen manier kunnen waarnemen. Dat betekent niet dat ze niet meedoen aan het gesprek. Als we het over politiek hebben, vullen ze elkaars zinnen constant aan. Een beetje zoals dit:

Alex: Ik denk dat iedereen het hele jaar al verslaafd is aan nieuws, ik lees het nu meer dan ooit. Het is echt bizar. Ik denk dat we ons allemaal meer bewust worden van de verwarring en misinformatie die social media op de wereld stort. In mijn leven is er altijd sterk een soort sfeer geweest van onrust en vreemde…
Victoria: Duisternis.

“Ik ben heel blij met hoe jonge mensen nu zijn. Het is goed om te vechten,” zegt Victoria wanneer we het over activisme hebben. “Eerder hadden we het over hoe vorig jaar veel mannen met macht van hun troon vielen. Mannen waarvan men dacht dat die onoverwinnelijk waren.” Alex heeft het over een generatiekloof. “Zoveel mensen uit de jaren zestig hebben een bizarre kijk op het leven.” Hij zet een druggy Woodstock-stem op. “'Alles gebeurde toen echt' zeggen ze dan. Maar nee, dat deed het niet. Het was erger. Hetzelfde gebeurt nu, maar we fiksen ook echt dingen. Zij hadden hun seksuele revolutie, maar vrouwen kregen nog steeds niet evenveel betaald als mannen.”

Het maken van dit album was niet eens gepland. Victoria vergelijkt het lachend met een ongeplande zwangerschap. “Bij elke plaat vroegen we: gaan we hierna nog een plaat maken denk je? En het blijft maar gebeuren. Is dat het lot? Magie? Ik weet het niet.”

Victoria en Alex komen spiritueel over. Naast hun ideeën over het lot, hebben ze het over rare dingen die gebeurd zijn tijdens hun carrière. Zoals verre familie van het duo die elkaar gekend hebben in de jaren zestig en zeventig, lang voordat ze elkaar ontmoetten in Baltimore. Terwijl Victoria opgegroeid is in Frankrijk. Ook nog zoiets: de eerste letters van hun eerste zes albums vormen een reeks ( B each House, Devotion, Teen Dream, Bloom, Depression Cherry, Thank Your Lucky Stars; BDTBDT. Ze zeggen dat dit toeval is.

In hun liedje L’inconnue telt Victoria van één naar zeven in het Frans. Alex vraagt of we het over “het dodenmasker” kunnen hebben. Hij refereert naar L'Inconnue de la Seine, een kunstwerk dat de woonkamers van veel kunstenaars sierde in de jaren veertig, vijftig en zestig. Mensen zeggen dat het een recreatie is van het gezicht van een meisje dat is verdronken in de Seine in Parijs in 1900. “Maar het gaat niet specifiek daarover,” zegt Victoria. Toch maakt het liedje een referentie naar de Seine, en ook de term l’inconnue komt erin voor, wat ‘het onbekende’ betekent. Het gaat over een meisje dat geliefd had moeten zijn. Victoria heeft de tekst geschreven nog voordat ze van het bestaan van het kunstwerk afwist. Ze beschrijft het als “een van de vele rare, mysterieuze dingen die we meegemaakt hebben.”

Dan is er nog Edie Sedgwick, een grote inspiratie voor het album en ook toevallig het zevende kind in haar familie. En het laatste nummer van het album is precies zeven minuten lang, iets wat ze zich pas realiseren nu ik het aanhaal. Het lijkt alsof het universum wilde dat Beach House hun album naar het getal zeven zou vernoemen. “En daar staan we heel erg voor open,” zegt Victoria. “Ik geloof heel erg in signalen en dat soort dingen.” Ik vraag ze of muziek maken een spiritueel proces is.

“Ja,” zegt Victoria. “Ik denk dat het spirituele en fysieke verbonden zijn. Ze zijn samen één.”

Zelfs in ons gesprek heerst er een raar soort toeval. Diezelfde ochtend dacht ik nog aan Edie Sedgwick en haar vermeende minnaar Bob Dylan, nog voordat ik erachter kwam dat ze een inspiratie is geweest voor Beach House. Het nummer Sad Eyed Lady of the Lowlands van Dylan heeft het leven van Alex compleet veranderd. Hij was betoverd door de tekst en de sfeer, vertelt hij. Victoria’s favoriet van Dylan is Wigwam. Ze houdt ervan hoe je Dylan niet in een hokje kan stoppen.

Dat gezegd hebbende: mensen proberen Beach House constant in hokjes te stoppen. Ondanks dat al hun albums een eigen geluid hebben, houden sommige critici zich vast aan het idee dat elk Beach House-album hetzelfde klinkt. “Als ik zou moeten raden waaraan dat ligt, denk ik dat we een band zijn waar mensen echt in moeten duiken,” zegt Alex. “Ik denk dat je dan pas de verschillen tussen ons werk begrijpt.” Alex vergelijkt het met het album Loveless van My Bloody Valentine. Niet omdat hij vindt dat ze zelf ooit zoiets iconisch hebben neergezet, maar doordat de nuances op hun albums pas zijn te horen na een paar keer luisteren.

Victoria heeft nog een andere theorie. “Omdat wij het van zo dichtbij meemaken, is het voor ons niet mogelijk dat elk album hetzelfde klinkt. Dat zou vreselijk zijn. Alsof ik niet zou veranderen. Dat is onmogelijk!” De grijns op haar gezicht terwijl ze dit zegt, bevestigt ook dat Beach House niet zoveel geeft om wat critici zeggen. Ze draaien immers al een tijdje mee.

Bovendien is dat helemaal niet de reden waarom ze muziek maken. Ze doen het omdat ze – volgens mij ­– in het pantheon zitten van grote gitaarbands wiens muziek sowieso voor altijd zal bestaan op de planken van platenwinkels. Daar staan ze naast bands als The Doors, T-Rex en Built To Spill, maar ook naast eerdergenoemde Bob Dylan en My Bloody Valentine. Of wat dacht je van Cocteau Twins, Slowdive en het eerdere werk van Smashing Pumpkins? Al die bands hebben muziek geschreven die de grenzen van tijd overschrijdt, net als Beach House. Volg Noisey op Facebook, Instagram en Twitter.