Ed Rush & Optical waren in Amsterdam om 20 jaar Virus Recordings te vieren

Je kunt het eigenlijk niet over drum-‘n-bass hebben zonder Ed Rush (Ben Settle) & Optical (Matt Quinn) te noemen. Hun eerste plaat Wormhole kwam eind jaren negentig uit, en wordt door velen gezien als het allereerste neurofunk-album (een pokkeharde stroming binnen het genre) ooit. Best wel een big deal die plaat, en eigenlijk nooit echt overtroffen. Toch dropten ze in de jaren erna meer iconische platen dan we bij kunnen houden. Qua geluid ging het alle kanten op, maar ze bleven altijd trouw aan de lage baslijnen, experimentele progressie en de scherpe technische skills waar ze ooit bekend mee werden.

Het begon allemaal toen ze twee decennia terug in New York wandelden, naarstig op zoek naar lunch. Ondanks de honger verzeilden ze in een gesprek over hun eigen muziek. “Als andere labels onze tracks niet tof vinden, waarom brengen we het dan niet zelf uit?” Twintig jaar later vieren ze het jubileum van hun eigen Virus Recordings in Londen, maar ook hier in Amsterdam tijdens het feest Major League. Een goed moment om met ze te praten over truffels doen in onze hoofdstad, vaderschap en bezopen je interviews doen.

De Nederlandse editie van hun feest in de Melkweg was overigens enorm gezellig. Bekijk onder het interview de foto’s die Raymond van Mil maakte.

**Noisey: Virus Recordings bestaat alweer twintig jaar. Op het vijftienjarig bestaan zei je dat je je oud voelt. Is dat inmiddels nog erger geworden?
**Ben Settle: Ik voel me ondertussen al vijf jaar lang oud, dus je raakt er gewend aan. Maar het is echt een geweldige tijd geweest. We begonnen ooit in een kleine, goedkope studio in West Londen en hebben nu de hele wereld afgereisd. We hebben zo’n beetje alle landen gezien die we wilden zien, behalve Thailand.
Matt Quinn: We zaten onderweg naar Thailand ineens vast op Hong Kong, maar dat was eigenlijk best prima. Een soort onverwachtse vakantie.
Ben: Er was een politiek conflict gaande: een rebellengroep hield de luchthaven bezet. Maar het was top, we hebben gegeten als koningen.

Morgen is jullie 20 Years of Virus-feest in Londen. Heb je daar nog puf voor na vanavond? Matt: Ik kan niet wachten. Het is helemaal uitverkocht, en ons vorige feest was geweldig. Behalve dat ik veel te dronken kwam opdagen bij mijn mijn video-interview. Ze hebben me er moeten uitsnijden.
Ben: Je mond was ook helemaal rood van alle wijn. “Sorry, maar we kunnen je materiaal niet gebruiken want je struikelt over al je woorden en je ziet eruit alsof je bloed hebt gedronken,” zeiden ze.
Jullie werken nu al heel lang samen. Kun je elkaars persoonlijkheid beschrijven in zes woorden? Matt: Dat is een moeilijke…
Ben: We zijn eigenlijk precies het tegenovergestelde van elkaar. Matt is altijd op tijd, ik niet. Matt is bipolair, ik niet.
Matt: Ja, dat is waar.
Ben: Ik vind hem erg grappig, maar op een droge manier. Ik ben zelf gewoon vulgair in mijn humor, ik heb niet echt een filter.
Matt: Bedankt, man. Je bent zelf ook erg grappig!
En wie van jullie zou winnen in een vuistgevecht? Ben: We zijn allebei erg passief, het zou het domste gevecht zijn dat je ooit hebt gezien. Het zou eindigen in een grote anticlimax.
Matt: We zouden het even proberen en het dan gewoon laten gaan. En daarna waarschijnlijk in lachen uitbarsten.

We zitten nu in Amsterdam. Hoe was jullie eerste keer in deze stad? Matt: Lang voordat we begonnen met draaien kwamen we gewoon naar Amsterdam als toeristen. Ik kwam met een bus vanuit Londen voor een weekend met mijn vrienden, eigenlijk enkel om wiet te roken. We hingen een beetje rond coffeeshops.
Ben: We deden wat alle toeristen hier doen en raakten veel te stoned op onze eerste trip. Daarnaast gingen we naar het park om truffels te doen. We hebben geen bierfiets gedaan. Nóg niet. Worden jullie ooit herkend hier op straat? Matt: Nee, in Amsterdam eigenlijk nooit.
Ben: Ik word weleens herkend in mijn supermarkt. En in Londen ook, maar dan altijd op de meest gênante momenten. Zoals in een supervolle metro, waar je dus niet uit kan. Niemand wil eigenlijk praten in de metro in Londen, iedereen kijkt een beetje naar de vloer. En dan schreeuwt er ineens iemand: “Ben jij Ed Rush?” Dan staart iedereen ineens naar je. Ik vind het niet leuk, het is erg ongemakkelijk. Ik waardeer mijn fans heel erg, maar het is gewoon raar om op die manier overvallen te worden.
Matt: Een keer kwam een fan gewoon bij me aan tafel schuiven bij een diner. Maar nu gebeuren dat soort dingen veel minder. Toen we jonger waren werden we vaker herkend. Toen vielen we meer op.
Ben: Toen droeg ik felgekleurde T-shirts en dat soort dingen. Nu probeer ik me te kleden zoals andere oude mensen dat doen. Iets anders: als je al je muziek moest vernietigen, behalve één nummer, welke zou dat dan zijn? Matt: Ik zou mezelf nog eerder ophangen. Wat een moeilijke vraag. Ik kies voor Satellites.
Ben: Aan de ene kant ben ik het met Matt eens, Satellites is zo nostalgisch. Maar vanuit een dj-perspectief zou ik Alien Girl kiezen. Die is gewoon zo goed te mixen, en met die lekkere zware bas. Je gooit hem er gewoon in en het werkt altijd.
Matt: Bij Satellites is dat zeker niet het geval. Ik zou die gewoon bewaren voor mezelf. Praten jullie weleens over iets anders dan muziek trouwens? En over wat dan? Allebei: Eten.
Ben: Of bier.
Matt: De Kinderen. **Zijn jullie kinderen ook maatjes?
**Matt: Oh, zeker. Mijn kinderen zijn vijftien en twaalf, en die van hem zijn twaalf en zeven.
Ben: Ik heb twee meisjes en hij twee jongens. Ik zal de rest van mijn leven ervoor moeten zorgen dat zijn jongens wegblijven van mijn meisjes.
Matt: Haha, nou ja zeg!
Ben: Nee hoor, zijn jongste en mijn oudste zijn eigenlijk beste vrienden. Ze spelen samen spelletjes op het internet, dag en nacht. Het is helemaal niet geforceerd, ze spreken elkaar veel meer dan wij doen. Nu spreken we elkaar nog minder omdat ik niet meer in Londen woon.

**Hoe doen jullie dat als jullie samen muziek willen maken?
**Ben: Dat is best lastig, het werkt voor ons niet zo goed om het via internet te doen. Het is het beste als we in dezelfde kamer zitten, daar gaan we echt wel meer tijd voor vrij moeten maken.
Matt: Dat gebeurt inderdaad niet zo vaak meer, en dat is jammer want we zijn eraan gewend om samen veel tijd in de studio door te brengen.
Ben: Het is moeilijk nu we allebei een gezin hebben. Onze vrouwen werken allebei, dus doordeweeks zijn we huismannen. Je moet dus veel beter met je tijd omgaan. Vroeger konden we gewoon uren niks doen in de studio en wiet roken. Morgen was er weer een dag. Als we nu studio-uren hebben, moet er ook echt iets gebeuren.