We spraken Jody Bernal over geld verbrassen, geld delen en geld verliezen

De naam Jody Bernal zal waarschijnlijk tot in de eeuwigheid in één adem genoemd worden met Que Si Que No. Het is zeventien jaar geleden dat deze monsterhit van hem een bekende Nederlander maakte, en nu de zon schijnt en mensen te pas en te onpas hun blote voeten aan de wereld tonen, ga je de zomerknaller ongetwijfeld weer op de radio, op straat of in een ludieke playlist horen.

Eerlijk gezegd is het ook de enige track die ik van Jody Bernal kende, tot mijn huisgenoot me wees op zijn nieuwe liedje, La Colegiala, dat minstens even aanstekelijk is als Que Si Que No.

Jody Bernal is daardoor helemaal terug in the picture, en daarom leek het mij een prima moment om samen met hem terug te kijken op zijn carrière en de bakken geld die hij op veel te jonge leeftijd verdiende. Omdat hij toen even oud was als ik nu ben – en ik mezelf dagenlang verveel met fantaseren over stapels money uitgeven ­– wilde ik weten wat hij van zijn eerst verdiende muziekgeld heeft gekocht.

Noisey: Je management vertelt mij dat je van je eerste geld een koffer van Louis Vuitton hebt gekocht. Waar is die?
Jody Bernal: Een trolley én een koffer, ja. Ik was achttien of negentien. Ik zag die dingen in alle rapvideo's en ik had ergens gelezen dat Madonna ze ook had. Daarom wilde ik het ook hebben, maar ik heb er wel een nare nasmaak van.

Hoezo? Voor een jonge artiest die veel reist lijkt een koffer mij een prima investering.
Ten eerste was het niet de juiste koffer ­– het was een hele ouderwetse die je moet optillen. Daarnaast was ik jong en ik droeg eigenlijk altijd een petje en een zonnebril. Een beetje shady, dus dacht iedere douanier dat mijn spullen nep waren. Op een gegeven moment pakte ik ook standaard mijn bonnetjes in om te laten zien dat het echt was. Eigenlijk was het dus niet leuk om die dingen te hebben, behalve dan om het hebben zelf.

Heb je verder eigenlijk een voorliefde voor flashy dingen?
Vroeger wel, maar nu eigenlijk niet meer. Dat was vooral voor kleding, ik droeg alleen maar designer: Jean Paul Gaultier, Cavalli. Nu is dat allemaal best goed verkrijgbaar, maar in die tijd moest ik er wel echt naar op zoek. Het probleem met die designerkleding was dat het nooit écht in de mode kwam, in tegenstelling tot wat de verkopers in de winkel mij vertelden. Liep ik in slangenleren laarzen, een broek met wijde pijpen en hele strakke T-shirts met gaten erin.

Schrik je weleens als je beelden van jezelf uit die tijd ziet?
Haha, ja. Ik denk weleens: jezus, wat had ik daar nou aan? Vond je het toen wel mooi?
Heel cool vond ik het.

Maar vond je het mooi?
Meer cool. Het was rock-'n-roll. Ik wilde er anders uitzien, vooral op het podium. Anders dan de andere artiesten en anders dan de mensen in het publiek. Gewoon anders zijn dan de rest.

Je was achttien en je had een enorme hit, het lijkt me dat je in ieder geval anders was dan je leeftijdsgenoten. Hoe was het om naar school te gaan terwijl je op nummer 1 stond?
Toen Que Si Que No uitkwam was het zomer, dus ik geloof dat ik niet naar school ging op dat moment. Maar daarvoor stond ik al in de finale van Your Big Break, dus ik werd wel herkend op school.

Kon je daar goed mee omgaan?
Ik vond dat wel cool, ja. Ik had niet echt verwacht dat ik het leuk zou vinden. Ik vier mijn verjaardag bijvoorbeeld nooit en kerst liever ook niet. Dan zijn mensen namelijk verplicht om voor je te zingen en naar je toe te komen. Dat vind ik verschrikkelijk. Maar met optreden is dat anders: mensen komen naar me toe omdat ze dat zelf willen, ze kopen een kaartje voor me. Op die manier is het wel leuk. Het lijkt me in ieder geval chill om op die leeftijd ongelimiteerd rondjes te kunnen geven in de kroeg.
Ik deelde in het begin wel veel van mijn geld, ja. Ik weet nog dat ik voor het succes een keer in de snackbar was met een goede vriend, waar hij een patatje voor me had gekocht. Ik had nog welgeteld vijftig cent in mijn zak, en besloot die maar in de gokkast te gooien: jackpot. Had ik opeens vijftig gulden, en zonder na te denken deel je dat dan in twee. Ik deed dat toen ik niks had en dus ook toen er meer geld binnenkwam.

Maar ik ging eigenlijk niet naar de kroeg in die tijd. Er zijn enorm veel mensen die iets van je willen. Ze vragen wanneer ik weer iets uit ga brengen of wat mijn volgende stap gaat zijn. Alsof iemand van die leeftijd dat weet. Daardoor merkte ik wel dat ik mensenschuw werd en me meer begon terug te trekken. Uiteindelijk is daardoor ook een soort egoïsme ontstaan. Het draaide alleen nog maar om mij.

In de tijd dat Que Si Que No een hit was, had ik het veel te druk. Er moest in een korte tijd veel muziek gemaakt worden en ik had totaal geen tijd om muzikaal iets moois neer te zetten of me te ontwikkelen. Ik kan me nog herinneren dat ik na een hele week werken een middagje 'vrij' was, wat in mijn geval betekende dat ik nieuwe nummers in moest zingen. Terwijl ik stond op te nemen zag ik dat zelfs mijn tourmanager in slaap was gevallen.

Was dat een moeilijke tijd voor jou?
Ja, het was heel intens. Ik was laatst toevallig bij mijn moeder thuis – ze woont nog steeds in hetzelfde huis en ze had nog steeds de rolluiken dicht voor de ramen. Dat moest op een gegeven moment wel omdat er vanuit het hele land fans naar me toekwamen. Dat zit er blijkbaar nog steeds in bij haar. We konden ook niet meer normaal aan de eettafel eten, omdat daar hele stapels brieven op lagen. Mensen schreven letterlijk 'Jody Bernal – Delft' op een envelop, want de postbode wist me toch wel te vinden. Zat mijn moeder daar heel lief die brieven te beantwoorden, en daar zette ik dan mijn handtekening onder.

Klinkt heftig.
Ik had in die tijd constant ruzie met mijn moeder, over geld bijvoorbeeld. Ze is een hele nuchtere vrouw en doodsbang voor blauwe enveloppen. En die stapelden zich wel op toen ik zoveel geld begon te verdienen. Zij vond dat ik daar zelf mee moest om leren gaan. Maar ik had in die tijd een boekhouder waar ik eens in de zoveel tijd heenging. Zat ik daar een zak brieven open te maken met hem.

Ik zie nu in dat dit geen leuke tijd was. Alles draaide om mij. Wanneer mijn moeder gewoon had gekookt, bestelde ik eten en at ik het in m'n eentje op in mijn kamer. Na een half jaar kocht ik mijn eigen huis. Daar keerde ik nog meer in mezelf en begon ik ook veel te drinken en drugs te gebruiken.

Praat je nog weleens over deze periode met je moeder?
Nee, eigenlijk niet.

Je verdiende bakken met geld na Que Si Que No, maar er is natuurlijk ook een tijd geweest dat de inkomsten daalden.
Ja. Het is logisch dat ik het op een gegeven moment met minder geld moest doen. Ik heb natuurlijk een hele lange tijd gehad dat ik alles kon kopen wat ik wilde. Ik ben helemaal niet ijdel, maar ik had wel gezichtscrème van vijfhonderd tot duizend euro. Of zonnebrandolie van zevenhonderd euro. Het maakte helemaal niet uit.

Ik had bijvoorbeeld ook een auto gekocht, een Audi A3. Je wil toch mobiel zijn en de trein was ook niet meer te doen. Op een dag liep ik na het tanken naar binnen om te betalen. "Pomp vier wil ik afrekenen," zei ik. Maar de man achter de kassa herkende me en vertelde mij dat hij bij Jody Bernal wel een dikkere auto had verwacht.

Ik geef helemaal niks om auto's, dus ik had ook geen idee wat een 'dikke auto' betekende. Tot ik de dag erna bij een pannenkoekenrestaurant zat te eten en een Range Rover zag staan. Ah, dacht ik. Dát is dus een dikke auto, iets wat hoort bij Jody Bernal. Toen heb ik gelijk ook een Range Rover gekocht, maar die heb ik na een tijdje ook ingeruild voor een goedkopere auto.

Ja?
Mijn boekhouder vertelde dat ik goedkoper moest gaan rijden, dus toen heb ik een Chevrolet Avalanche genomen. Dat klinkt misschien gek, maar deze reed op gas en dat was goedkoper. Maar dat is ook niet zo goed afgelopen.

Niet?
Nee. Ik was onderweg was naar Sterren Dansen Op Het IJs, en een maatje van me zou met mij meegaan. Toen ik hem ophaalde werd ik aangehouden en ter plekke werd die auto in beslag genomen omdat ik een schuld van rond de dertigduizend euro had bij het Centraal Justitieel Incassobureau. Stond ik daar, midden in een woonwijk, met mijn persoonlijke spullen. Je moet je auto namelijk gelijk leeghalen. Uiteindelijk heeft die vriend mij in de auto van zijn moeder weggebracht.

Die schuld is opgelopen door onbetaalde boetes, vooral voor te hard rijden en foutparkeren. Ik had nooit zin om een parkeerplek te zoeken, dus ik zette de auto altijd op de stoep. Ik kon die boetes wel betalen, maar ik had er helemaal niet over nagedacht. Als ze jouw auto in beslag nemen wordt-ie geveild, en van dat bedrag wordt de schuld afgelost. Het bedrag wat daarna overblijft was voor mij, en daar had ik opnieuw een auto van gekocht. Dus mensen zagen dat ik wéér een andere auto had, maar ondertussen ging het dus helemaal niet zo goed.

Je hebt het echt goed gedaan in Sterren Dansen Op Het IJs, heb je veel schnabbels aangenomen?
Ik werd laatst gebeld of ik auditie wilde doen voor The Voice Of Holland, dat heb ik niet gedaan. Dat voel ik niet. De laatste jaren heb ik heel veel afgewezen – ik ben geen clown meer, weet je?

Niet meer?
Nee. Ik heb heel veel gedaan namelijk, en dus ook Sterren Dansen Op Het IJs. Ik had toch geld nodig.

Hoeveel kreeg je ervoor?
Weet ik niet meer precies.

Was het meer dan die dertigduizend euro?
Dat wel, zeker. Het ligt er natuurlijk ook aan hoe ver je komt in het programma. Ik begon met tegenzin, in mijn ogen is dat toch iets voor B-artiesten – daar wilde ik helemaal niet mee geassocieerd worden. Maar het was toch een van de leukste dingen die ik ooit heb gedaan. Na afloop kreeg ik een contract bij Holiday On Ice, en vanuit daar kreeg ik een rol in de musical Fame. Dus het heeft me veel gebracht.

Nu ben je ouder en heb je een gezinnetje. En heel ander leven, lijkt mij.
Een wereld van verschil natuurlijk, als je kijkt naar de verantwoordelijkheden die ik nu heb. Ik kan de kantjes er niet meer aflopen. Elke dag sta ik op met het idee: ik moet voor iemand zorgen, ik moet er voor haar zijn. Dat kan zitten in de kleinste dingen. Oh, Ajax speelt een finale op het Museumplein? Moet ik daar nog wel heen, wetende wat er allemaal gebeurt in de wereld? Ik hoef zoiets dan niet meer per se op te zoeken. Ik voel me belangrijk voor iemand, en niet alleen meer voor mezelf.