Jarreau Vandal kreeg per ongeluk een gezichtstatoeage tijdens dit interview

Jarreau Vandal speelt tijdens Appelsap op 11 augustus op de Noisey-stage. Koop hier je tickets voor het festival.

Op een snikhete dag zit ik uit te puffen op het balkon van Jarreau Vandal. Het appartement van de dj en producer kijkt uit op metrostation Bullewijk in de Bijlmer, en naast het tunneltje dat onder het spoor doorloopt staat een enorm graffitiwerk van hemzelf. ‘Vandalized’, staat er in koeienletters. “Die ziet er écht niet uit. Ik kwam terug van uitgaan toen ik die zette en ik was fucking dronken,” geeft hij toe. Ik weet meteen waar zijn artiestennaam vandaan komt.

Ik ben bij Jarreau op bezoek omdat hij binnenkort Anthology uitbrengt, een mixtape waarmee hij de veelzijdigheid van zijn producties wil laten horen. Ook sluit hij het Noisey-podium af tijdens Appelsap later deze week, waar hij zich ter voorbereiding nog een dagje voor gaat opsluiten, of het nu lekker weer is of niet. De omstandigheden waarin ons interview plaatsvindt: we laten allebei een tatoeage zetten, bij hem in de woonkamer, door zijn jeugdvriendin en tatoeëerder Aloë Waya.

Ik moet toegeven dat ik een beetje zenuwachtig ben, het is namelijk mijn eerste tatoeage. Ik durf het niet te uiten, omdat ik een relatief groot ego heb, maar ook omdat Jarreau twee grote vliegtuigen bij zijn sleutelbeenderen laat zetten. Ik laat slechts in het klein de woorden ‘Drip Dry Eyes’ achter mijn elleboog tatoeëren, een verwijzing naar het gelijknamige popliedje van de Japanse popster Yukihiro Takahashi, dat gaat over huilen. Wat zouden ze wel niet denken.

Gelukkig hoef ik niets uit te leggen. Wanneer je hele lichaam onder de tatoeages zit, heb je allang geleerd dat het duiden van je inkt oersaai is. In plaats daarvan praten we over de kwajongensstreken die hij in zijn jeugd uitspookte en zijn nieuwe muziek. Dan gaat er opeens iets mis. Jarreau maakt een verkeerde beweging en de naald komt tegen zijn gezicht aan. Iedereen schrikt zich een hoedje, vooral Aloë. Gelukkig komen we allen met de schrik vrij, en is het enige dat Jarreau aan zijn onhandigheid heeft overgehouden een stipje dat op een moedervlek lijkt. We schieten in de lach, en Jarreau lijkt het niets uit te maken.

Noisey: Zo, nu heb je ook meteen een gezichtstatoeage.
Jarreau Vandal: Haha, eigenlijk wel ja.

Waarom laat je twee vliegtuigen tatoeëren?
De afgelopen vier jaar heb ik heel veel moeten reizen voor mijn werk. Ik ben daar heel dankbaar voor, want dat is niet iets wat iedereen kan doen. Daarom wil ik dat ook met mij meedragen, net zoals schippers vroeger schepen, ankers en zwaluwen op hun lijf tatoeëerden. O ja, logisch. Zijn er ook tatoeages waarvan je niet meteen kan zien wat het betekent?
Alles heeft wel een verhaal of bepaalde herinnering. Ik heb de oude metro 54 getatoeëerd, want die nam ik vroeger altijd naar de stad of naar school. Het was echt mijn lievelingsmetro. Die had nog karakter en soul, en ik heb er ook veel graffiti op aangebracht. Die metro rijdt inmiddels niet meer, dus op de tatoeage zie je ‘m door het paradijs rijden, onder de zon en langs palmbomen.

Ik ben benieuwd wat mijn moeder straks gaat zeggen van mijn eerste tatoeage. Wat zeiden jouw ouders toen je jouw eerste liet zetten?
Ik was toen zestien of zeventien, en ik had ‘m heel spontaan gezet. Ik belde mijn ouders op om ze voor te bereiden. Ze schrokken. Ik had mijn naam bij mijn hand laten tatoeëren. Vanaf dat moment vond mijn vader elke tatoeage die erbij kwam niet meer erg, maar mijn moeder zegt bij elke nieuwe dat het zonde is. Ze belden me toevallig net, en toen ik ze vertelde dat er zo weer eentje bijkomt, reageerden ze tien keer chiller dan toen.

Je kwam dus toen je minderjarig was thuis met een tatoeage op je hand. Was je vroeger vaker een kwajongen?
Ja, ik spoot ook graffiti en dat wisten ze. Ze zagen stiften, vlekken op m’n kleding en ik was veel aan tekenen. Ook had ik dezelfde tags in m’n kamer staan als die in de buurt stonden. Ik blowde veel, en kwam vaak stoned thuis. Ik probeerde dan altijd zo nuchter mogelijk over te komen: deo spuiten, veel eten, kauwgom, dat soort dingetjes. Op een gegeven moment bouw je er wel een tolerantie voor op, zodat je lekker normaal kan doen als je stoned bent.

Je naam ‘Vandal’ komt ook van het feit dat je toen een vandaal was, lijkt mij.
Ja, omdat ik graffiti spoot.

Sloopte je ook weleens dingen op een minder creatieve manier?
Hm, ja. Wat het is grootste dat je ooit hebt gesloopt?
Toen ik in de eerste van de middelbare school zat, stond er buiten een keer een oldtimer, een olijfgroene Mercedes. We hadden pauze en liepen langs die auto, en ik trok aan de deurhendel. Ik weet niet waarom, maar de deur ging open. Met z’n allen gingen we erin, er zat ook een kinderzitje in. Daarna renden we over de auto, tot er een groep mannen uit een kantoor kwam rennen. Een paar vrienden van mij werden gepakt en naar de politie gebracht. Ik was terug naar school gerend, zat in de les en iedereen in de klas wist al wat er was gebeurd. Toen haalde de decaan mij op en stonden er twee politieagenten op mij te wachten. Die andere jongens hadden mij gesnitcht.

Leuke vrienden.
Tja, die auto was dan ook flink toegetakeld. Ik kreeg een taakstraf. Ik moest het Bijlmerbad schoonmaken, vier uurtjes per dag. Dweilen, bezemen, kauwgom schrapen. Gênant.
Er was gelukkig niemand. Het was heel vroeg en het zwembad was nog dicht. Het was wel vies, kakkerlakken en zo. Het Bijlmerbad is nu helemaal vernieuwd, maar toen was het echt een ghetto-ass-zwembad, man.

Ouders boos.
Ja, die waren toen echt pissed. Ik was best een rustige jongen, maar in groepsverband deed ik sneller gekke shit. Graffiti vond ik wel écht tof en dat deed ik uit mezelf. Verder stal ik ook weleens dingen, maar ik deed geen mensen pijn of zo.

Ik kan me voorstellen dat ik nu spijt zou hebben van een tatoeage die ik op mijn zestiende had laten zetten. Dacht je helder na toen je die eerste liet zetten?
Nee, het is gewoon mijn naam. Ik weet ook niet waarom ik dat heb gedaan. Ik heb die letters zelf getekend en het was heel spontaan. Ik was jong, liep stoned in de stad met vrienden en daarna waren we aan het tekenen in een coffeeshop. Toen besloot ik naar de tattoostudio te gaan.

Maak je vaker zulke impulsieve keuzes?
Best wel. Het pakt vaak in mijn voordeel uit, en van de slechte keuzes kan ik weer wat leren. Als het gaat om m’n toekomst probeer ik dingen wel echt goed te regelen, maar de meeste dingen doe ik spontaan. Anders wordt het leven maar een sleur.

Kun je een voorbeeld geven van zo'n slechte keuze?
Ja. Seks hebben zonder condoom en dan een soa oplopen is bijvoorbeeld dom. En ik was een keer op vakantie met mijn vader naar Rome. Ik wou impulsief een reddingsvest meenemen uit het vliegtuig. Met m’n domme kop dacht ik niet dat ik daarna nog langs de douane moest. Toen zag de beveiliging dat en m’n vader werd he-le-maal lijp. Gelukkig spreekt hij Italiaans, dus ben ik er goed mee weggekomen.

Terug naar tatoeages: ben je eigenlijk nog weleens zenuwachtig voordat je er eentje zet?
Nee, dat heb ik allang niet meer. Als ik iets groots laat zetten, weet ik dat ik het effe moeilijk ga krijgen, maar dat heb ik ook met andere dingen in het leven. Als ik train voor kickboksen bijvoorbeeld, dan weet ik dat ik op een gegeven moment wil stoppen, maar vervolgens ga ik gewoon door. Ook met die set die ik op Appelsap moet draaien: ik weet dat ik een dag binnen moet zitten om het voor te bereiden. Vorige keer ging het vrij crazy op dat festival, en dat wil ik zo houden.

Ben je iemand die zichzelf steeds moet overstijgen?
Sowieso. Voor mij is dat het meest stressvolle dat ik meemaak in m’n carrière. Ik doe gewoon wat ik tof vind, maar het is ook een inkomstenbron en m’n reputatie. Atleten willen ook beter worden en records verbreken.

Je zegt dat je altijd doet wat je zelf tof vindt met muziek, maar je liedjes worden steeds commerciëler en gelikter.
Ja, dat is waar. Daar ligt voor mij een uitdaging: ik wil meer mensen kunnen aanspreken zonder dat ik te corny klink. Het moet tijdloos blijven, maar ik wil er ook groter mee worden. Ik heb een tatoeage die zegt: ‘Stay True’. Ik heb dat op de moeilijke manier geleerd, doordat ik niet eerlijk was en door de mand viel. Dat is lelijk. Wat dan?
Nou, met m’n ex bijvoorbeeld. Ik was vreemdgegaan en daar had ik spijt van. Dat was de enige keer dat ik dat ooit heb gedaan, ik heb dat meteen gezegd. Ik kan helemaal niet liegen.

En met muziek? Zou je ooit iets uitbrengen waar je niet achter staat maar waar je wel veel geld mee kunt verdienen?
Nee. Ik maakte eerst vooral beats en leftfield-muziek, en zette dat dan op SoundCloud. Dat is tof, maar op een gegeven wil je van het stempel ‘beatmaker’ af. Ik wil liedjes maken. Het is een keer voorgekomen dat ik een nummer maakte dat veel te poppy en te lief was. Nu heeft die acht miljoen streams op Spotify en dat heeft me heel veel opgeleverd. Ik ben er nu ook trots op, omdat ik uit mijn comfortzone ben gestapt. Met Anthology ga je horen wat ik allemaal kan als producer. Het is als een boek met verschillende verhalen. Volg Noisey op Facebook , Instagram en Twitter.