Ik zocht uit of het leuk is om te clubben voor je naar je werk gaat

In mijn 24-jarige bestaan ben ik nog nooit vrijwillig voor acht uur opgestaan. En ik zie daar ook geen reden voor, behalve als mijn bed in brand zou staan, maar zelfs dan zou ik de plus- en minpunten vergelijken. Sinds vandaag is er echter wel een reden om die wekker wat eerder te zetten. Daybreaker is een feestje, overgewaaid uit Amerika, georganiseerd door 'vitaliteitsgoeroes' Jochem van Hessen en Floris van der Linden. De bedoeling hier is dat je voor je werk een paar uurtjes gaat dansen in een club, want dat is schijnbaar ontzettend gezond. In plaats van alcohol drink je er vruchtensapjes, en in plaats van krokant je bed in te strompelen na het dansen, kan je achteraf op het kantoor lekker fris keuvelen met je collega's over wat voor een gekkie je eigenlijk bent.

Dit lijkt mij een raar concept, want de club is godzijdank de enige plek die nog niet volledig is overgenomen door de gezondheidsstasi. De enige workout die je hier zou moeten hebben is tegen iemand grinden, met als dieet een cocktail van verdovende middelen. Maar het promofilmpje dat vooraf online ging, belooft me dat je op Daybreaker 'kiest om gelukkig te zijn' en 'ja zegt tegen het leven.' Omdat ik wel een flink portie geluk in mijn deprimerende ochtendroutine kan gebruiken, stap ik om zes uur 's ochtends naar Club NYX om een keertje verantwoord naar de getver te gaan.

Na een half uur snoozen, ben ik toch op tijd aanwezig. Er staat een lange rij en het valt meteen op dat er één demografische bevolkingsgroep vrij prominent aanwezig is, namelijk de social media influencer. Ik ben zwaar underdressed en voel me met mijn zwarte hoodie een lid van de Adams Family tussen de bloemenkroontjes, gouden plaktattoos en fitbits. Aan de ingang worden er verwoed selfies gemaakt en word ik door de organisatie vier keer na elkaar gegroet met een joviale knuffel en een overdreven luide 'goeiemorgen!'. Het is alsof iedereen vergeten is dat het fucking half zeven in de ochtend is.

Bij de kluisjes ontmoet ik een vrouw die dergelijke feestjes organiseert. "Mijn volgende event is een boekrelease om zeven uur 's ochtends," vertelt ze me. "Zo'n levensstijl is namelijk véél gezonder." Als ik haar vraag of het niet juist gezonder is om twee uur langer te blijven liggen, zegt ze me dat je nooit later dan tien uur 's avonds moet gaan tukken. "Op die manier leef je bewuster en efficiënter". Het is goed met je. Gisteren om tien uur was ik nog bij Taco Tuesday in de kroeg om de hoek en volgens mij proef ik nog steeds de drankjes die daar zo heerlijk smaakten.

Binnen drink ik me wat moed in met een komkommersapje van de lokale supermarkt. Op de bar liggen havermoutkoekjes, pindarepen en yoghurtpotjes met aardbei: alle ingrediënten die deze mensen nodig hebben voor een turnup. Er is nog geen dj en de dansvloer is vrijwel leeg, maar de sfeer is gek genoeg al vrij gaande. Iedereen heeft er fucking veel zin in en mijn ochtendhumeur maakt stiekem plaats voor wat nieuwsgierigheid. Ik ontmoet Marit en Astrid, twee gezellige vrouwen, die me vertellen dat ze dit feest een ontzettend goed idee vinden. "Ik kom wel vaker naar de NYX, maar vond het een te gek idee om eens in de ochtend te gaan," zegt Marit. Ik vraag me af waarom, want ik snap er nog steeds geen hol van.

De muziek gaat eindelijk aan en binnen de drie seconden is iedereen dolenthousiast. De vuistjes gaan in de lucht, net als de iPhones. Een groepje vriendinnen at hun vruchtensapjes, en roept "ja hoor!" wanneer een remix van Give Me The Night gespeeld wordt. Ze haasten zich naar de dansvloer. "Gaan we dansen? Doe maar, jij mafkees!", hoor ik nog naast me.

Het feest is officieel begonnen. Waterman 2017 speelt, de mc roept raadselachtige dingen als "This morning I want you to dance like no one is watching you, like the world needs love and energy" en "don't be afraid this morning to let yourself be free!" Het overdreven Amerikaans enthousiasme klinkt ontzettend zeurderig, maar ik moet bekennen dat het langzaam toch aanstekelijk wordt. Ik voel na een tijdje de adrenaline door me suizen, en er zijn wat momentjes die wat weghebben van een gebruikelijke, hedonistische clubnacht.

Net wanneer ik denk dat de sfeer niet uitbundiger kan worden, gebeurt het onmogelijke: iemand grijpt naar een saxofoon, er wordt live viool gespeeld en er ontstaat een danskring waarin Braziliaanse carnavaldansers beginnen te breakdancen. Ik zou je nooit geloven, mocht ik het niet met eigen ogen aanschouwd hebben. Ik zie knuffelende mensen, gillende vrouwen en fistpumpende mannen. Het is zeven uur 's ochtends en iedereen bevindt zich in een staat van pure euforie. Het is alsof ik in een sekte ben beland van instagram-influencers waar iedereen iets heeft genomen. Ik wil ook.

Vanaf half acht voel ik mijn enthousiasme wegtrekken als een soort veel te vroege comedown. Van de beautyproducten die de fitgirls- en boys op Daybreaker dragen is weinig meer over – de NYX meurt naar zweet en brakke ochtendadem. Deze club ruikt nooit echt fris, maar met enkel wat cafeïne in mijn systeem ruik ik daadwerkelijk alles. De koffie is op en de gelukzalige mensen om mij heen hebben mijn energie opgezogen. Een prachtige track als Rhythm of the Night is nu na een minuut al onverteerbaar en ik wil naar bed. Ik verlaat de dansvloer en ik vang flarden op van gesprekken die je nooit in de club zou moeten voeren.

• "Zo gek, ik moet zo nog door naar werk!"
• "Mijn fitbit zegt dat ik nu al aan al mijn stappen ben!"

• "Dit wortelsapje is toch eigenlijk veel lekkerder dan een cocktail?"

Om half tien ga ik ook maar eens naar werk en ik voel me verrassend fris. Bijna even fris als ik me gevoeld zou hebben als ik drie uur langer had geslapen. Alhoewel ik niets tegen een feestje in de ochtend heb, is het blijkbaar niet voor iedereen weggelegd. Zelf miste ik alles dat een club juist zo leuk maakt, maar voor ik verander in een zuur zeurwijf: voor bijvoorbeeld Marit en Astrid is dit een heerlijke ochtendroutine. Het is schattig hoe mensen 's ochtends samenkomen om even lekker te dansen en vervolgens aan het koffiezetapparaat op werk te praten over hun wilde maar toch gezonde avonturen. En daarbij: wie ben ik om te bepalen hoe mensen hun ochtend spenderen. Voor mezelf heb ik kunnen beslissen dat, alhoewel ik graag 'ja zeg tegen het leven', ik de volgende keer gewoon nee zeg tegen Daybreaker.