Foto door Yaqine Hamzaoui
Zwangere Guy is een van de Brusselse rappers die wij in 2016 volgden toen zij op het punt van doorbreken stonden. Het eerste deel van onze documentaire Noisey Brussel kun je inmiddels bekijken.
Terwijl in Nederland en Frankrijk hiphop ondertussen een miljoenenindustrie is geworden, loopt België hopeloos achter. Tenminste, dat zou je denken – sinds vorig jaar bloeit er in Brussel een hiphopscene die doemdenkers het tegendeel bewijst. Centraal binnen deze nieuwe lichting artiesten staat de rapgroep STIKSTOF. Met hun keiharde teksten en pikzwarte beats dwingen ze als Nederlandstalige rappers zelfs respect af bij Franstalig Brussel. De vijf leden vertegenwoordigen dan ook de vijf hoeken die op de kaart het centrum van Brussel vormen. Aanvoerder van de groep is Zwangere Guy, die zijn solo-album Zwangerschapsverlof Volume III eerder dit jaar uitbracht en afgelopen zomer met zijn vloedgolf aan energie zo'n beetje ieder Belgisch festival overspoelde. Ik sprak hem over zijn enigszins iconische naam en zijn liefde voor Brussel.
Noisey: Dit moet ik je toch als eerst vragen: waarom de naam Zwangere Guy?
Zwangere Guy: Al die Hollanders denken dat ik mezelf guy noem, het Engels voor kerel, maar het is eigenlijk Guy, zoals de voornaam. Ik wilde iets met een 'g' in mijn naam, maar Zwangere Gino zou belachelijk zijn geweest. En die 'zwangere': toen STIKSTOF en ik fucking stoned waren, zeiden we wanneer we een goede track hadden: "Die shit is zwanger, G." Ik noemde mezelf toen nog Omar-G, dan Omar Guynaecoloog en uiteindelijk Zwangere Guy. Een man kan ook zwanger zijn van een idee of voldoening, en dat vond ik zo mooi eraan. Je was vroeger bouwvakker, nu rapper. Waarom die carrièreswitch?
Ik was pas 21 toen ik begon met rappen, maar ik schreef al langer teksten voor mezelf, alleen had ik nooit de juiste mensen rond mij. Ik werkte in de bouw makkelijk 60 uur per week. Ik was toen een zware wietverslaafde en een dikke luiaard. Dat was 10 uur per dag werken, ik kwam thuis, rookte vijf joints en lag dan K.O. in mijn bed. Door te rappen besefte ik dat ik nog een andere passie had. Toch had ik de bouw graag – ik vind het mooi om iets tot een afgewerkt product te brengen. Dat probeer ik ook met mijn muziek te doen. Vroeger was ik de randdebiel die ieder nummer direct online wilde gooien, maar STIKSTOF leerde me om de tijd te nemen om alles fatsoenlijk af te werken. Als ik STIKSTOF niet had, was er nooit een Zwangere Guy geweest. Ondertussen is er wel veel veranderd voor je. Hoe gestoord was dit jaar voor jou?
Ik heb echt een zot jaar achter de rug. Ik mag echt niet klagen. Toen Noisey Brussel werd gefilmd, was ik volop bezig met STIKSTOF en had ik één solosingle gedropt. En net toen het filmen gedaan was, kwam mijn album Zwangerschapsverlof Volume III uit. Mijn releasefeest in Molenbeek was echt legendarisch. In één jaar is echt alles ontploft.Ik las ooit dat je Brussel je therapeut noemt. Wat bedoel je daarmee?
Ik zie Brussel als een vrouw of man die je soms antwoorden kan geven op de vragen die je hebt, maar tegelijkertijd kan je je er helemaal in verliezen. Ik hou van alleen dwalen door de stad op zoek naar antwoorden. Je kan je gemakkelijk verstoppen in Brussel. In de stad kan je alleen zijn en over dingen nadenken. Maar tegelijkertijd zie je zo veel shit waar je ook van kan leren. Het grootste antwoord dat Brussel me heeft gegeven, is dat ik moest beginnen met rappen. Moest ik net buiten Brussel gewoond hebben, dan had ik nooit gerapt. Ik begon te rappen over mijn thuissituatie en de dingen die ik in de stad zag. En de stad heeft me een enorm netwerk gegeven dat alleen een stad je kan geven. Met de hulp van andere Brusselaars, en dan vooral STIKSTOF, ben ik gegroeid. Dat probeer ik nu ook voor anderen te doen. Ik wil shit aan elkaar linken. Je hebt een paar keer gespeeld in Nederland. Hoe zou je de Nederlandse hiphopscene met de Brusselse vergelijken?
Ik denk dat je die niet kunt vergelijken. De geschiedenis van de Hollandse hiphop is veel rijker, veel groter. Je hebt hier geen gangsterrap zoals je dat in Nederland hebt. We hebben ook nog eens twee talen. Veel Franstaligen luisteren niet naar Nederlandstalige rap. Maar ik denk dat het in Nederland wel meer pop is geworden. Er zijn in België een paar mensen die willen kopiëren van Nederland, maar dat lukt niet, een kopie van een kopie. Een afkooksel van iets wat al bestaat, daar zit niemand op te wachten. In België hebben we twee talen, maar op je plaat breng je die twee wel samen.
Voor mij is dat logisch, ik ben praktisch tweetalig opgevoed. Dat Frans en Nederlands samen klinkt gewoon goed, dat klikt. In Brussel zijn we een hecht team over de taalgrens heen. Dat is abnormaal, dat heb ik nog nooit gezien. Er is al genoeg haat en verzuring, we gaan dat niet onze passie voor muziek laten verzuren. Maar weinig mensen doen een citytrip naar Brussel. Heb je tips voor mensen die Manneken Pis niet willen zien?
Ga zeker uit in Recyclart – meestal topfeesten met topmuziek daar. Ook zeker iets gaan eten in de toprestaurants waar ze mij persoonlijk voor kunnen mailen op zwangere@guymail.com. Ik geef je een lijst van 50 restaurants. Maar ik raad je zeker aan om in Brussel gewoon verdwaald te lopen, zoals ik graag doe in andere steden. Nederlanders zeggen vaak dat Brussel vuil is, maar je kan je lam zuipen en dan zie je dat niet meer. Drink je 's ochtends strontzat in de Marollen, eet 's middags iets en ga 's avonds verder zuipen downtown of in Sint-Gillis. In Sint-Gillis loop je wel al snel tegen de kut-Parijzenaren die het daar te duur maken voor de locals. Maar als Nederlander hoor je niet dat dat Fransen zijn dus dat is op zich geen probleem. Zijn er speciale herinneringen die voor jou Brussel typeren?
Iets gans typisch, in negatieve zin, is de kutpopo. We hadden met STIKSTOF een Airbnb gehuurd om te schrijven. We komen daar aan, kuthuis. Voor geen meter proper. Dat was op anderhalf uur van Brussel. De kerel die ons ontvangt staat fucking strak van de coke, is gans in paniek. Ik was direct superpissed en zei hem: "Maak uw huis nu schoon en ga weg, of geef me nu mijn geld." Een half uur later bleek dat die kerel een flik was in centrum Brussel. En dat zijn de mensen die ons moeten beschermen. Zij zitten met het beeld dat iedereen die Marokkaan is, een gevaarlijk iemand is die geen Nederlands of Frans kan. Die kerel had zelf in zijn tuin vijf wietplanten staan. En dat is typisch Brussel. In België krijgen flikken een premie als ze als niet-Brusselaar in Brussel werken. Dus die mensen hebben geen band met de stad en toch komen ze ons hier vertellen hoe we moeten leven en daar krijg ik het schijt van. En iets moois over Brussel: ik was onlangs op een feestje waar ze acht uur lang één nummer van Beyoncé draaiden, dat kan alleen in Brussel. Hier geven we geen fuck.
Zwangere Guy: Al die Hollanders denken dat ik mezelf guy noem, het Engels voor kerel, maar het is eigenlijk Guy, zoals de voornaam. Ik wilde iets met een 'g' in mijn naam, maar Zwangere Gino zou belachelijk zijn geweest. En die 'zwangere': toen STIKSTOF en ik fucking stoned waren, zeiden we wanneer we een goede track hadden: "Die shit is zwanger, G." Ik noemde mezelf toen nog Omar-G, dan Omar Guynaecoloog en uiteindelijk Zwangere Guy. Een man kan ook zwanger zijn van een idee of voldoening, en dat vond ik zo mooi eraan. Je was vroeger bouwvakker, nu rapper. Waarom die carrièreswitch?
Ik was pas 21 toen ik begon met rappen, maar ik schreef al langer teksten voor mezelf, alleen had ik nooit de juiste mensen rond mij. Ik werkte in de bouw makkelijk 60 uur per week. Ik was toen een zware wietverslaafde en een dikke luiaard. Dat was 10 uur per dag werken, ik kwam thuis, rookte vijf joints en lag dan K.O. in mijn bed. Door te rappen besefte ik dat ik nog een andere passie had. Toch had ik de bouw graag – ik vind het mooi om iets tot een afgewerkt product te brengen. Dat probeer ik ook met mijn muziek te doen. Vroeger was ik de randdebiel die ieder nummer direct online wilde gooien, maar STIKSTOF leerde me om de tijd te nemen om alles fatsoenlijk af te werken. Als ik STIKSTOF niet had, was er nooit een Zwangere Guy geweest. Ondertussen is er wel veel veranderd voor je. Hoe gestoord was dit jaar voor jou?
Ik heb echt een zot jaar achter de rug. Ik mag echt niet klagen. Toen Noisey Brussel werd gefilmd, was ik volop bezig met STIKSTOF en had ik één solosingle gedropt. En net toen het filmen gedaan was, kwam mijn album Zwangerschapsverlof Volume III uit. Mijn releasefeest in Molenbeek was echt legendarisch. In één jaar is echt alles ontploft.
Advertentie
Ik zie Brussel als een vrouw of man die je soms antwoorden kan geven op de vragen die je hebt, maar tegelijkertijd kan je je er helemaal in verliezen. Ik hou van alleen dwalen door de stad op zoek naar antwoorden. Je kan je gemakkelijk verstoppen in Brussel. In de stad kan je alleen zijn en over dingen nadenken. Maar tegelijkertijd zie je zo veel shit waar je ook van kan leren. Het grootste antwoord dat Brussel me heeft gegeven, is dat ik moest beginnen met rappen. Moest ik net buiten Brussel gewoond hebben, dan had ik nooit gerapt. Ik begon te rappen over mijn thuissituatie en de dingen die ik in de stad zag. En de stad heeft me een enorm netwerk gegeven dat alleen een stad je kan geven. Met de hulp van andere Brusselaars, en dan vooral STIKSTOF, ben ik gegroeid. Dat probeer ik nu ook voor anderen te doen. Ik wil shit aan elkaar linken. Je hebt een paar keer gespeeld in Nederland. Hoe zou je de Nederlandse hiphopscene met de Brusselse vergelijken?
Ik denk dat je die niet kunt vergelijken. De geschiedenis van de Hollandse hiphop is veel rijker, veel groter. Je hebt hier geen gangsterrap zoals je dat in Nederland hebt. We hebben ook nog eens twee talen. Veel Franstaligen luisteren niet naar Nederlandstalige rap. Maar ik denk dat het in Nederland wel meer pop is geworden. Er zijn in België een paar mensen die willen kopiëren van Nederland, maar dat lukt niet, een kopie van een kopie. Een afkooksel van iets wat al bestaat, daar zit niemand op te wachten. In België hebben we twee talen, maar op je plaat breng je die twee wel samen.
Voor mij is dat logisch, ik ben praktisch tweetalig opgevoed. Dat Frans en Nederlands samen klinkt gewoon goed, dat klikt. In Brussel zijn we een hecht team over de taalgrens heen. Dat is abnormaal, dat heb ik nog nooit gezien. Er is al genoeg haat en verzuring, we gaan dat niet onze passie voor muziek laten verzuren. Maar weinig mensen doen een citytrip naar Brussel. Heb je tips voor mensen die Manneken Pis niet willen zien?
Ga zeker uit in Recyclart – meestal topfeesten met topmuziek daar. Ook zeker iets gaan eten in de toprestaurants waar ze mij persoonlijk voor kunnen mailen op zwangere@guymail.com. Ik geef je een lijst van 50 restaurants. Maar ik raad je zeker aan om in Brussel gewoon verdwaald te lopen, zoals ik graag doe in andere steden. Nederlanders zeggen vaak dat Brussel vuil is, maar je kan je lam zuipen en dan zie je dat niet meer. Drink je 's ochtends strontzat in de Marollen, eet 's middags iets en ga 's avonds verder zuipen downtown of in Sint-Gillis. In Sint-Gillis loop je wel al snel tegen de kut-Parijzenaren die het daar te duur maken voor de locals. Maar als Nederlander hoor je niet dat dat Fransen zijn dus dat is op zich geen probleem. Zijn er speciale herinneringen die voor jou Brussel typeren?
Iets gans typisch, in negatieve zin, is de kutpopo. We hadden met STIKSTOF een Airbnb gehuurd om te schrijven. We komen daar aan, kuthuis. Voor geen meter proper. Dat was op anderhalf uur van Brussel. De kerel die ons ontvangt staat fucking strak van de coke, is gans in paniek. Ik was direct superpissed en zei hem: "Maak uw huis nu schoon en ga weg, of geef me nu mijn geld." Een half uur later bleek dat die kerel een flik was in centrum Brussel. En dat zijn de mensen die ons moeten beschermen. Zij zitten met het beeld dat iedereen die Marokkaan is, een gevaarlijk iemand is die geen Nederlands of Frans kan. Die kerel had zelf in zijn tuin vijf wietplanten staan. En dat is typisch Brussel. In België krijgen flikken een premie als ze als niet-Brusselaar in Brussel werken. Dus die mensen hebben geen band met de stad en toch komen ze ons hier vertellen hoe we moeten leven en daar krijg ik het schijt van. En iets moois over Brussel: ik was onlangs op een feestje waar ze acht uur lang één nummer van Beyoncé draaiden, dat kan alleen in Brussel. Hier geven we geen fuck.