FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

The Box bestaat al tien jaar niet meer en dat is stom

De videoclip verdient een beter platform dan YouTube, waar duizend fluisterende ASMR-vloggers en de livestream van het ISS vechten om je aandacht.

Als je tegenwoordig een videoclip wil bekijken, moet je eerst je computer aanzetten, je browser openen, naar YouTube surfen en de titel van de clip intypen. En dan moet je nog maar net weten welke videoclip je eigenlijk wil bekijken. Vermoeiend! Vroeger was het allemaal veel makkelijker en beter: je belde naar The Box en toetste het nummer van de gewenste videoclip in. Daarna kon je rustig achterover leunen en wachten tot-ie voorbijkwam.

Advertentie

The Box was een revolutie in het hele videoclipgebeuren. Daarvoor had je MTV en TMF die, als je geluk had, clips uitzonden die je leuk vond. Maar dan had MTV, zou je altijd zien, bedacht dat het een themadag was waarbij er enkel en alleen clips werden uitgezonden van, ik noem maar wat, de band Creed. Later moest je je eerst door tien herhalingen van The Real World worstelen voordat er, misschien, als je geluk had, een leuk clippie voorbijkwam. Daarom was ik zo blij met The Box – en de vaste telefoonlijn waarvan mijn ouders de rekening betaalden.

Het meest revolutionaire aan The Box was dat ze een verschillende Box hadden voor elke regio. Zodoende kon ik, als Zeeuwse knaap, clips op tv zien van bandjes (oké, het waren voornamelijk matige rappers) uit de buurt. Hoe sick moet dat geweest zijn als muzikant in die tijd: gewoon je eigen clip op iedereen z’n televisie. Of in elk geval op de televisie van mensen een bepaalde postcode.

Om te illustreren dat The Box briljant was, wil ik het graag vergelijken met een andere innovatie op het gebied van muziekconsumptie uit die tijd: de CD-Luisterlijn. Dat was een telefoonnummer waar je naar kon bellen, zodat je een liedje kon luisteren via de telefoonlijn. Als je bedenkt dat mensen in 2001 waarschijnlijk een Nokia 3310 hadden, lijkt de CD-Luisterlijn in vergelijking met The Box nog het meest op twee conservenblikken met een touwtje ertussen waar je aan het andere eind een vriend heel hard door laat brullen. Leuk bedacht, maar in de praktijk niet per se prettig.

Advertentie

The Box was ook een uitstekende manier om bij te houden welke nieuwe muziek er was. Op teletekst stond een lange lijst met liedjes waar je uit kon kiezen: een soort muzikaal buffet vol onontdekte lekkernijen. Zo werd het uitzoeken van een videoclip een ritueel: je verveelde je, zette de tv aan, zocht op teletekst een lekker deuntje, en wachtte een half uurtje tot-ie voorbij kwam. Of langer. Soms moest je alweer naar school voordat de clip was geweest. Of er ging iets mis en je bestelde clip kwam helemaal niet voorbij. Maar omdat er nog geen internetrecensies bestonden, kon je eigenlijk nergens heen met je klacht. Gewoon pech gehad.

Maar veruit het grootste genoegen dat ik schepte uit het aanvragen van clips op The Box, was dat iedereen in mijn regio naar mijn keuze moest kijken. Ik kon mijn superieure muzieksmaak opdringen aan de hele fucking provincie, maar ik bleef toch volledig anoniem. Ik waande me een soort snobistische maar uiterst geheimzinnige superheld. En dat terwijl ik gewoon in mijn onderbroek op de bank chips lag te kanen.

Vandaag de dag kijk ik zelden nog naar videoclips. Ik geloof dat er nog steeds wel tv-zenders zijn die ze uitzenden, maar ik noch een van mijn vrienden of bekenden heeft tv. Misschien heb jij wel een televisie met een uitgebreid digitaal pakket, maar zeg eerlijk: hoe vaak kom je uit bij VH1? Dat is kanaal 606. Daarvoor ben je allang blijven hangen op 24Kitchen, omdat Rudolf een sicke apfelstrudel bakt.

Advertentie

Ik kan natuurlijk een clip bekijken op internet, maar daar is de keuze zo groot dat ik toch vaak uitkom bij een filmpje van iemand die een hele dure taart eet of laat zien hoe je een lekkere mojito maakt. Eten en drinken staat toch net iets hoger in de piramide van Maslow. Als ik al een muziekvideo kijk, is het iets wat ik krijg doorgestuurd van iemand, vooral omdat het dan iets grappigs is.

En dat is jammer. Jammer ten eerste dat ik me zo makkelijk laat afschepen met domme kookvideo’s, maar ook jammer dat er geen mooi platform meer is voor videoclips. Ik herinner me dat ik dagen doorbracht voor de tv, zappend tussen MTV, TMF en The Box. Clips waren eng, kropen onder je huid, lieten je lachen of huiveren. Ik vergeet nooit hoe hard de video’s van Björk en Aphex Twin binnenkwamen in mijn weke kinderbrein. Bovendien kreeg je veel dingen te zien waar je niet om had gevraagd. Hoe groot is de kans dat je tegenwoordig een willekeurige muziekvideo krijgt voorgeschoteld door het algoritme van YouTube? Alleen de meest trending video’s die al miljoenen keer bekeken zijn komen bovendrijven.

Noem me een ouwe zeikerd op een voortdenderende nostalgietrein, maar kan ik er iets aan doen dat vroeger alles beter was? Ik gun de kinderen die nu opgroeien ook de spanning van het moment dat er ineens een loeigeile clip voorbijkomt. Of iets wat compleet fucked up is. Of het stiekeme genoegen dat je hebt als je ouders witheet van woede met een peperdure telefoonrekening door de lucht wapperen. Ik gun de kinderen van nu The Box.

Laten we hopen dat de hoge heren (m/v) van MTV (dat The Box overnam in 2004) ooit besluiten dat videoclips misschien niet veel geld opleveren voor een tv-zender, maar dat ze wel fucking sick zijn en meer verdienen dan een plekje op YouTube, waar zoveel dingen om je aandacht schreeuwen dat je eerst uren naar fluisterende ASMR-vloggers, de livestream van het ISS en Vox-filmpjes zit te kijken voordat het überhaupt in je opkomt om de nieuwe videoclip van, eh, nou ja, wie heeft er net een clip uitgebracht? Ik weet het niet.