Tamara Woestenburg heeft het allemaal wel in de vingers. De Rotterdamse songwriter/muzikant is Kate Bush-barok, Laurie Anderson-avantgardistisch en PJ Harvey-urgent. In de dagen dat MySpace nog hét medium was om muziek te verspreiden, kreeg Woestenburg plots een enthousiast berichtje van ene Mark 'Shimmy' Kramer. Wat bleek nu? Deze man was verantwoordelijk voor platen van Daniel Johnston, Low en Sufjan Stevens, stuk voor stuk artiesten die Woestenburg nogal hoog heeft zitten.Samen een plaat opnemen was dus slechts een kwestie van tijd. Maar ja, waar vind je de tijd? Tot twee keer toe liepen de twee elkaar hopeloos mis. De eerste ontmoeting in Amerika ging niet door omdat Kramer een spoedklusje moest klaren. De tweede ontmoeting zou gebeuren tijdens een Amerikaanse tournee met Harry Merry. Dat avontuur liep voor Woestenburg en Merry niet al te best af.Bij de derde keer was het gelukkig scheepsrecht. Kramer was al zodanig fan van Woestenburgs geraffineerde liedjeskunsten dat zelf naar Nederland vliegen meer dan de moeite waard was. Het resultaat is het debuut The Colony, waarop schimmige folk, elektronica en neo-klassieke pop feilloos in elkaar overlopen.Het eerste voorproefje Pink-Eyed Soul is een prachtig voorbeeld van Woestenburgs eigenzinnigheid. De term blue-eyed soul wordt immer geassocieerd met blanke artiesten die zwarte stromingen vertolken. Meestal hebben we het dan over een onberispelijke, opgepoetste variant. Woestenburg schept met haar Pink-Eyed Soul echter het tegenovergestelde: de bekoorlijke klanken van blazers en orgels worden in schril contrast gezet met zenuwzieke, duistere dissonantie.Woestenburg kondigt met Pink-Eyed Soul niet alleen het album zelf aan, maar ook de crowdfundingactie om hem fysiek te laten drukken. The Colony staat gepland voor het najaar van 2016 Je kunt hier doneren.
Advertentie