Oude zeikerds houd jullie mond, hier zijn de moderne muzikale meesters

Foto door Marta Parszeniew

Overrijpe, pessimistische Youtube-reaguurders beginnen mij nu echt de keel uit te hangen. Het constante gezeik over de “muziek die nu echt niet meer zo goed is als in [vul decennium van adolescentie in]. Om vervolgens nog even verder te huilen over de hedendaagse cultuur. Ze roepen allemaal “Tupac didn’t die fort this shit” en iets over het ontbreken van een next generation Joe Satriani. Ja, ik weet dat ze die shit alleen maar schrijven om me te trollen. Nou-en, het werkt. En daarom ga ik hieronder even uitleggen waarom ze ongelijk hebben middels artiesten die volgens mij de muzikale meesters van nu zijn.

Stephen Bruner, beter bekend als Thundercat, bracht dit jaar zijn tweede plaat Apocalypse uit. Zijn muziek is rijk aan off-piste composities en verschillende tinten duisternis, allemaal aangedreven door zijn non-conformistische gebruik van de basgitaar. Hij update de funk uit de jaren 70 van Herbie Hanrock en Roy Ayers en was met zijn eeltige fredvingers op héél veel platen te horen; van Erkyah Badu en Snoop Dog tot aan de punkveteranen van Suicidal Tendencies. Hij weet de bassist van een muurbloem te transformeren tot de ster van de avond.

Odd Future is het grootste hiphopcollectief van de wereld. Maar zonder de Clancys zouden ze nu nog steeds voor kleingeld bedelen bij de McDonalds en druk bezig zijn met het uploaden van hun muziek naar kansloze fora. Christian Clancy maakte in de jaren 90 zijn entree in de muziekindustrie. Hij werd opgemerkt door Paul Rosenburg en deed onder andere de marketing voor een of andere album genaamd The Marshall Mathers LP. Kelly werkte ook in de branche en nadat ze allebei hadden gewerkt met hiphop-artiesten als 50 Cent, G-Unit en the Game begonnen ze te daten, stapte ze in het huwelijksbootje en kregen ze een kind.

In 2010 hoorde Christian French van Tyler, The Creator. “Het was fascinerend om een groep kids te zien die in hele andere richtingen keken dan de rest”, vertelde Christian in een interview met Buzzfeed. “Ze zijn alles dat ik miste in de muziekwereld. Het is ‘fuck you’ maar dan met zelfvertrouwen.” Christian en Kelly zijn de on-tour ouders van alle Odd Future-leden.

Zelfs nu iedereen niets liever wil dan dat gitaarmuziek doodgaat, is het nog steeds springlevend. Er zijn altijd wel een paar opstandige buitenstaanders die iets geweldigs weten te creëren uit zes snaren. En hun leider heet King Krule. Zijn debuutalbum kwam dit jaar uit en het was een van de fijnste kennismakingen met een Brit ooit.

Uiteraard ga ik hem niet vergelijken met Hendrix, J Mascis of Keith Richards. Hij is jong en zijn muziek en stijl zijn totaal anders. Maar zoals Mascis agressief op een B-snaar kan hameren zonder dat je hoofdpijn krijgt, kan King Krule jazzakkoorden spelen die aanvoelen als de Python. Hij speelde bij Letterman, Beyonce vind hem leuk (!!11!) en hij heeft eigenlijk precies dat bereikt waar iedere artiest- van The Kooks tot aan Drenge- over droomde: doorbreken in Amerika zonder je leven in te leveren.

Death Grips zette een lul op de voorkant van hun album en toen dacht iedereen dat ze fucking coole, antiautoritaire figuren waren die schijt hebben aan corporaties. Een jaar later kwam ze niet opdagen bij een concert en toen vonden diezelfde mensen Death Grips ineens stomme eikels die niet goed voor hun fans zorgen. Mensen zijn raar.

Maar los van al die onzin is Zack Hill een geweldige drummer. Hij begon bij Hella, een rockband uit Sacramento in California en daar speelde hij een bepaalde soort drumpartijen wat mij destijds deed geloven dat hij vijf armen had. Ik ben geen drummer, dus begon ik op internet te zoeken waarom Zach’s stijl zo ongelofelijk awesome en cooler is dan anderen. Ik vond het volgende: “A unique aspect of Zach's style is his liberal use of unconventional sounding cymbals, often referred to as "trash" cymbals. His most commonly and characteristically used trash cymbal consists of broken cymbals (usually between 3 and 4) stacked on top of each other, mounted just to his right of his high tom”
Dus inderdaad, Zack Hill is een legende.

Tom Waits heeft zijn stem niet gevormd tijdens zangles, het is gewoon wat er uit zijn stembanden komt wanneer hij zijn mond open doet. Dat, en het consumeren van pakjes Marlboro, cocaïne en genoeg drank om een neushoorn mee plat te leggen. Willis Earl Beal klinkt helemaal niet hetzelfde als Tom Waits, maar hij heeft wel diezelfde soort soul. Ook hij klinkt alsof het hem geen flikker uit maakt dat zijn broek onder de olie zit en zijn T-shirt vol zit met gaten; als er maar genoeg sterke drank is om een mooie avond te maken.

Beal’s muziek is rauw en agressief met een loneliness-tintje. Een paar jaar geleden was Willis dakloos. En niet dakloos in de zin van: couchsurfen van vriend naar vriend maar echt dakloos. En terwijl hij sliep in de straten van Albuquerque begon hij nummers te schrijven. Nu heeft hij een album uit en blaast hij iedereen omver.