De meest extreem goede optredens die ik zag op Incubate 2015

Incubate is absoluut een festival van extremen. Het is extreem gastvrij, er is extreem veel te zien in de meest uiteenlopende genres en kunststromingen, en bijna alle muziek is extreem goed. En dat dan een hele fucking week lang. Chapeau voor de organisatie en een extra shoutout naar de programmeurs. Zelfs als je geen enkele act op de line-up kent en je daarom maar besluit om op de bonnefooi wat zalen af te gaan, is de kans groot dat je aan het eind van de week een stuk of vijf nieuwe favoriete bands hebt.

Wat dat betreft is een week ook extreem lang. Je ziet zoveel, dat het geen zin heeft om al die acts hier op te gaan noemen. Vandaar dat ik me hieronder beperk tot alleen de meest extreem goede bands die ik dit jaar op Incubate zag.

Als eerste een boel props voor Girl Band, vier jongens (ja, lol) uit Ierland die in eerste instantie vooral een hele hoop herrie lijken te maken, maar eigenlijk precies weten waar ze mee bezig zijn. Deze band heeft de kunst van popliedjes maken zeer goed begrepen, en met die kunst maken ze keiharde postpunk. Van achter in de zaal lijkt het raar dat de zanger op een stoel zit en te lui lijkt om op te willen staan, maar als we een stukje naar voren lopen zien we dat hij in een rolstoel zit. Hij heeft zijn voet gebroken. Erg knap dat dit niks afdoet aan de intensiteit van de band en vooral ook de zanger. En toch gaat het niet echt los. Niet alleen bij Girl Band, het valt op dat het de hele week nergens echt gebeurt. Op een paar zeer harde of grote namen na, lijkt bijna iedere band moeite te hebben om het publiek echt goed los te krijgen. Dit zegt niet per se iets over het enthousiasme van het publiek, behalve dan dat het niet echt dansers zijn.

Dope Body is een band met de intensiteit van duizend zonnen. Ze speelden alleen erg kort, waardoor ik maar twee nummers zag. Maar dat was precies genoeg om me volledig weg te blazen. De band is een soort Amerikaanse versie van The Birthday Party, met een zanger die net zo charismatisch en absurd is als Nick Cave. Veel valt er niet te zeggen als je maar twee nummers hebt gezien, maar die twee nummers hadden gemakkelijk de hele set kunnen zijn en dan was ik ook wel bijna tevreden. Een typisch overdonderend gevalletje: godverdomme wat goed!

Een van de grotere namen van het festival speelde voor het eerst in hun carrière met een heel orkest. En hoewel ik de muziek verder niet ken, lijkt het gek dat ze dat nooit eerder gedaan hebben, want het leent zich er perfect voor. De psychedelische pop van Mercury Rev is waarschijnlijk iets waar je van moet houden, maar als je theatrale concerten kunt waarderen, is dit geweldig. Vooral de verhalen van zanger Jonathan Donahue tussen de liedjes door houden het publiek in een muisstille greep en zijn dankwoorden en lof voor het publiek en het festival zijn zo hartverwarmend dat je er zelfs als argeloze bezoeker die verder niets aan deze hele, helse organisatie hebt bijgedragen, van gaat blozen.

Een van de vetste Nederlandse ontdekkingen op Incubate is Landverraad, te omschrijven als een feministische punkbende verkleedt als eenhoorns. Het was niet alleen een intense metalpunkshow, maar ook een educatieve bijeenkomst waar de zangeres uitlegt dat feminisme staat voor gelijkheid tussen man en vrouw en niet dat vrouwen beter zijn dan mannen. Allerlei belangrijke en actuele agendapunten passeren de revue, en hoewel het goed bedoeld is en ik het volmondig met haar eens ben, zijn de rants wel wat langdradig. Gelukkig is er altijd nog de muziek die me weer genoeg energie geeft om toch te blijven luisteren en ik na een half uurtje als slimmer mens de Extase weer verliet.

In een klein protestants kerkje treedt een man op die nogal lijkt te stoeien met het geloof. Zijn teksten zijn doordrenkt met religieuze symboliek en het verhaal gaat dat hij zich onlangs heeft aangesloten bij de Church of Satan. King Dude zingt zijn pikzwarte folksongs op zo’n manier dat het lijkt alsof hij ze speciaal voor jou zingt. Zijn diepe donkere stem vult de kerk met een warme galm en lijkt er zelfs voor te zorgen dat er hier en daar een traantje weggepinkt wordt. Tussen de nummers door vertelt hij leuke verhaaltjes, deelt hij whisky uit en gaat hij soms in gesprek met het publiek. Dit maakt hem erg kwetsbaar, wat weer extra toevoegt aan zijn persoonlijke, getormenteerde liedjes.

Op de laatste dag is de Little Devil erg sterk geprogrammeerd. De dag wordt afgesloten door de mysterieuze sludge van The Black Heart Rebellion, dat zelfs in een klein luidruchtig zaaltje nog een intens donkere sfeer weet te creëren. Maar eerder op de dag mogen landgenoten Brutus een zeer verdiend applaus in ontvangst nemen. Ze hebben pas drie kleine ep’s uit, maar toch heeft deze band zich al flink in de kijker weten te spelen. Velen zouden graag willen zeggen dat dit komt door zangeres/drummer Stefanie die gedurende het hele concert alle ogen op zich gericht heeft. Een vrouw in een band lijkt nog altijd iets speciaals. Maar de intense gitaarpartijen, ondersteund door zeer straffe baslijnen, zorgen voor de zwaarmoedig optimistische (hoe is het mogelijk?) sfeer. Eigenlijk alles aan dit post-metal shoegaze trio is goed en eerlijk is eerlijk, de “bedankt voor te klappen” van de zangeres doet zeker wel een paar hartjes smelten.

Misschien had ik je even moeten waarschuwen. De beste optredens die ik afgelopen week zag, zijn opvallend zwaar op de maag. Moeilijke shit, alsof Incubate een festival is voor mensen met een getormenteerde ziel. Heeft serieus iedereen die er rondloopt daar last van? Absoluut niet! En voordat het uit de klauwen loopt, zorgt Incubate altijd voor een zeer geschikte afterparty waar indieklassiekers moeiteloos worden afgewiseld met Brabantse feestnummers en de polonaise de populairste dans van de avond is. Even dat zwarte masker af.