Een middagje koffieleuten over de fikkende wereld met DOOL-frontvrouw Ryanne van Dorst

Ryanne van Dorst ken je van haar voormalige punkband Elle Bandita, haar verschijningen in tv-programma's als Geslacht!, en nu van haar oorverdovende metalband DOOL, die onlangs hun debuutalbum uitbrachten. We vroegen Jerry Hormone – kinderboekenschrijver, voormalig punker en frontman van Jerry Hormone Ego Trip – om bij haar op de koffie te gaan en eens te praten over haar nieuwe band. Waarom? Omdat wij nooit zo'n leuk gesprek met Ryanne hadden gevoerd als Jerry. Daarom vind je het hieronder in zijn volledigheid.

Donderdagmiddag. Ik ben bij Ryanne van Dorst om koffie te drinken en te praten over het debuutalbum Here Now, There Then van haar nieuwe band DOOL. Haar tweekamerappartement vlak achter Rotterdam Centraal staat stampensvol gitaren, versterkers en merchandise.

'Die gasten van de band denken: Ryanne heeft toch geen kinderen. Die woont toch alleen. Dus we pleuren gewoon al onze zooi bij haar neer.'

'Je hebt ook nog steeds je veels te grote televisie, zie ik.'

'Ja, die is van m'n ex. Die is ze nooit op komen halen.'

'Durft ze niet, of eh?'

'Nee, te lui. Maar Sjer, hoelang moet dat interview worden?'

'1200 woorden.'

'1200, is dat veel?'

'Twee A4-tjes of zoiets. Da's wel te doen dus, als jij gewoon een beetje goede antwoorden geeft.'

'Stel een vraag dan.'

'Oké. Deze heb je al duizend keer gehoord, maar hij moet effe. Eerst was je Elle Bandita en nu ben je DOOL. Hoe komt dat Ryanne? Vertel er 's wat over.'

'Nou, ik was gewoon effe klaar met Elle Bandita. Ik was het zat om naar boven te likken om dingen gedaan te krijgen. Ik was het muziek maken een beetje uit het oog verloren. Ik was ongeïnspireerd en dacht: weet je wat? Ik geef er effe de brui aan. Een paar jaar later had ik toch weer een stel nummers geschreven en ging met Micha en Reinier, die al eerder in de band zaten, en Job van The Devil's Blood en Nick van Gold de oefenruimte in. En het voelde heel anders, of zo. Een hele andere energie in de band. De manier van muziek maken was veranderd en de punk was een beetje weg. Dus we hadden al vrij snel zoiets van: dit moet niet Elle Bandita heten. Ik had ook niet het idee van: het gaat nog om mij, weet je wel? We waren opeens echt een soort band-band.'

'Een band-band met een dood paard op de hoes.'

'Ja!'

'Is-ie echt dood?'

'Ja, het is een echt dood paard.'

'En waar heb je dat dooie paard vandaan?'

'Nou, we zouden eigenlijk iets anders gaan schieten…'

'Een olifant?'

'Nee, nee, nee. Een ander idee. Ook met een paard. Maar dan levend. En we hadden geregeld dat we dat ergens konden schieten met fotograaf Pim Top, maar toen was er die nacht toevallig een paard dood gegaan. En die lag daar zo in die ren. En het leek wel of-ie lag te slapen. Alsof-ie nog leefde. En dat past zo goed bij de sfeer van de plaat en de titel, Here Now, There Then, hè? Zo wit op dat zwart. Het is een beetje de vermoorde onschuld, die nog tussen dood en leven in hangt, of zo.'

'Lag dat paard meteen goed voor de foto? Ik ben een paar keer gefotografeerd door Pim en dan moet je je in allerlei onmogelijke bochten wringen voordat-ie eindelijk tevreden is.'

'Ja, Pim is een beeldhouwer.'

'Heeft-ie aan dat paard zitten trekken?'

'Een beetje. Maar dat moet je er maar niet in zetten.'

'Waarom niet? Da's toch juist leuk. Pim Top, die altijd zo nette jongen, die aan een dood paard zit te trekken?'

'Ja, ja, ja. Stel nou maar weer een vraag over de muziek.'

'Oké. Op Here Now, There Then staat geen enkel nummer korter dan vier minuten. En het eerste nummer, Vantablack, duurt er zelfs dik tien. Zo word je natuurlijk niet gedraaid op de radio, hè? Heb je schijt?'

'Op de radio gedraaid worden is ook het doel niet. Dat is iets wat ik gevonden heb in die break die ik genomen heb. Het gaat niet om commercie, het gaat om de muziek. Je hoeft niet op de radio gedraaid te worden. Fuck dat. Ik luister zelf toch geen shit die op de radio is.'

'Ik had de plaat trouwens wat meer black metal verwacht.'

'Oh?'

'Ja, omdat je daar de laatste tijd zoveel mee bezig was.'

'Maar dat wil toch niet zeggen dat dat ook per se uit mij komt? Ik accepteer nu gewoon dat wat uit me komt, dat maak ik.'

'Het heeft wel hetzelfde epische en sferische als black metal.'

'Sferisch, Sjer, echt? Ben jij nou neerlandicus?'

'Eh?'

'Sferisch is dat iets bolvormig is, hè? Zoals de aarde.'

'Sfeervol dan.'

'Ja, sfeervol.'

'Als we het dan toch over de aarde hebben; de wereld staat in de fik. Op je Elle Bandita-platen was je expliciet politiek, wat betreft emancipatie en zo. Dat lijkt bij DOOL verdwenen, of in ieder geval impliciet.'

'Dat was omdat ik daar toen ook heel veel mee bezig was. Ik ben opgegroeid als een soort van idealist, weet je wel. Ik wilde de wereld aanpakken. De dingen die ik om me heen zie en meemaak en kut vind veranderen. Dat heb ik toen heel erg in m'n muziek afgereageerd. Maar uiteindelijk werd ik daar een beetje moe van. En toen ik die break had, dacht ik: ik moet misschien eens gaan kijken naar wat ik zelf wil. Dus toen is eigenlijk m'n blik van buiten naar binnen gegaan. En dat is nog steeds. Here Now, There Then is een grote brok zelfreflectie. De teksten gaan over mijn verlangens. En vicieuze cirkels van mezelf die ik wil doorbreken. Deze plaat gaat niet over de wereld, maar ontsnapt er juist aan.'

'In je BNN-programma Geslacht ben je wel aan het wereldverbeteren en onderzoek je de zin en onzin van gender.'

'Ja, misschien zie ik dat nu meer als een platform om dat ei in kwijt te kunnen.'

'Het valt me wel op, dat je in je muziek heel serieus bent, maar op tv en gewoon als persoon heel vaak een clowntje.'

'Ja, maar dat is omdat als wij nu praten,  dan flap ik er gewoon uit wat in m'n hoofd zit, weet je wel? Ik zeg wat ik denk. Ik heb geen filter. Maar op het moment dat ik ga schrijven, dan neem ik de tijd om na te denken en dat wordt dan een stuk serieuzer. Dan is het niet in één keer *maakt scheetgeluid*, weet je wel? Dus ik denk dat het daar gewoon zit, dat ik een flapuit ben.'

'De plaat is uit op Prophecy Productions, een Duits label. Heb je ook plannen die kant op te gaan?'

'Ja, ons streven is wel om ook zoveel mogelijk de grens over te gaan. Want volgens mij gaat het in Nederland best goed met rockmuziek, met bands als Death Alley en Gold, maar het blijft wel Nederland. Je doet één keer het rondje en dan ben je klaar. Rockmuziek is hier nou eenmaal niet zo heel groot, dus je zal de grens wel over moeten, wil je blijven spelen. En we willen gewoon veel spelen.'

'Als afsluiter effe heel wat anders: weet je al wat je gaat stemmen?'

'Ben ik nog niet uit. Maar ik denk Partij voor de Dieren.'

'Ah, wat lief. Eet je nog steeds frikandellen of ben je weer vegetariër?'

'Biologische frikandellen op de Witte de With. Maar ik eet sowieso geen vette dingen meer. Maar we gaan het niet over mijn dieet hebben. Tyft toch een end op. En ook niet meer over politiek. Leave your politics at the door!'

'Ja, maar zoals ik al zei: de wereld staat in de fik. Je kan er gewoon niet niks van vinden. Van Trump en zo.'

'Ik zeg: Lee Harvey Oswald de tweede.'

'Ja? Mocht het onverhoopt met DOOL toch niks worden, dan ga je op een lone wolf suicide mission?'

'Nee. Misschien. Maar dan ga ik dat nu toch niet zeggen in een interview? En nu ben ik er wel klaar mee. Moet je nog koffie?'