Hoe steeds meer Nederlandse artiesten in rap tempo megazalen uitverkopen

En weer kan er één aan het rijtje worden toegevoegd – het nieuws werd deze week op zijn in DWDD aangekondigd: Typhoon staat eind dit jaar in de HMH. Het tempo waarop Nederlandse artiesten tegenwoordig een optreden in de HMH of in de grote buurjongen Ziggo Dome aankondigen, is opvallend. Waar een paar jaar geleden een concert in Paradiso nog het hoogst haalbare leek én als ultieme droom werd gezien, lijken nu de grootste blokkendozen van Nederland de kroon op het gitaarwerk te zijn – en die kroon, of droom, of hoe je het ook wilt noemen, weten de jongste bands van Nederland in korte tijd te bereiken. Besef dit: Kensington staat in november twee keer in een uitverkochte Ziggo Dome, terwijl Kane daar nooit (NOOIT) heeft gestaan; als ze er al speelden was dat als onderdeel van Live38XXL en 538Jingleball.

In februari dit jaar speelde Jett Rebel in de Heineken Music Hall, vier maanden na de release van zijn debuutalbum Hits For Kids. De komende tijd staan er verder Chef’Special, De Jeugd van Tegenwoordig en dus Typhoon, en in Ziggo Dome spelen nog dit jaar Kensington, Dotan en Racoon – die laatste liet dit een paar weken terug “vol trots” via Facebook weten.

Een concert geven in de HMH en Ziggo Dome is een prestige-ding geworden. Dat is op zich niet zo vreemd: sinds Ahoy een verlaten schip is dat diep in het zuiden van de havenstad staat te verroesten (en waar alleen nog voor Lee Towers de vlag wordt gehesen), zijn er weinig andere opties dan het blok beton in de Bijlmer om je zegetocht door Nederland mee af te sluiten.

Maar tussen bovengenoemde bands zit toch een verschil, en wel tussen de Zeeuwse en de andere: Racoon heeft er achttien jaar over gedaan om op dit punt terecht te komen. En eerlijk, van Dotan hoorde ik pas voor het eerst toen ze eind vorig jaar de 3VOOR12 Song van het Jaar wonnen, en dat nieuws via internet bekend werd gemaakt. Dat zegt misschien iets over mijn blinde vlek voor wat zich buiten mijn eigen playlists, soundcloud of nee wacht: HET INTERNET afspeelt, toch denk ik dat er meer aan de hand is.

Niet eerder leken boekers zo’n haast te hebben om hun artiesten in de grote zalen te krijgen. Eerst was de tijd pas rijp voor de grote stap naar Paradiso wanneer een act minstens zes keer in De Victorie in Alkmaar had gestaan en zeker drie albums had opgenomen, nu stromen ze nu veel sneller door. En de boekers lijken er ook alle vertrouwen in te hebben dat er genoeg kaartjes worden verkocht; genoeg betekent in Ziggo-cijfers richting de 17.000, terwijl je in Paradiso al met 1500 man uitverkocht bent.

Waar komt dit (misschien wel) voorbarige vertrouwen vandaan? Kijk bijvoorbeeld naar Jett Rebel: hij wordt wel op de radio gedraaid, maar scoorde uiteindelijk niet één écht grote hit. Toch was hij een van de eerste die zo snel de overstap naar HMH maakte. Ik vroeg Niels Aalberts van Friendly Fire, het boekingsbureau dat Jett Rebel (en ook Kensington) op het roster heeft staan, naar het moment dat ze besloten de stap te wagen: “Een collega opperde het idee, ik weet nog wel dat hij eerst werd uitgelachen. Maar dat was maar eventjes, want al snel zijn we het toch serieus gaan nemen. Het is een kwestie van de feiten bij elkaar optellen in combinatie met een fingerspitzengefühl.” En dan doelt hij op de buzz die er om Jett Rebel heen hing, en over zijn live-reputatie. “Bij elk optreden wist je gewoon: diegene die nu zijn jas bij de garderobe ophaalt, neemt de volgende keer drie nieuwe mensen mee.”

Dat de Nederlandse acts nu aan de beurt zijn om, na de grote internationale sterren als Katy Perry en U2, de HMH en Ziggo Dome uit te verkopen, heeft volgens Aalberts vooral te maken met het feit dat Nederlandse bands eindelijk de concurrentie met het buitenland aan kunnen. “Nu klink ik oud, maar ik kan me nog heel goed het eerste optreden van Arctic Monkeys in Nederland herinneren, in de kleine zaal van Paradiso. Toen ik dat zag, wist ik gewoon: deze band blaast alle Nederlandse bands richting de marge. Nu is dat allang niet meer zo, Nederlandse bands zijn live veel beter geworden. Door veel kilometers te maken en echt in hun optredens te investeren, hebben ze succes afgedwongen. ”

In tegenstelling tot landen als Engeland, waar relatief jonge bands buiten de mainstream media om tegenwoordig grote zalen weten te vullen (zoals onze collega’s van Noisey UK eerder wisten te melden), is in Nederland de invloed van die media nog altijd niet uit te vlakken. Wat opvalt is dat 3FM zich de laatste jaren veel meer op eigen makelij is gaan richten – alsof ons nationale hart een flink stuk harder is gaan kloppen. Zonder die aandacht – ‘s ochtends een Nederlandse act bij Giel, ‘s avonds weer bij DWDD – zou Jett Rebel ondanks zijn live-reputatie nooit in de HMH hebben kunnen staan. En, zo weet Aalberts te vertellen, met alleen 3FM achter je (dus zonder support van ook 538 of Q-Music) lukt het nog niemand om in Ziggo Dome terecht te komen.

Maar er is nog iets. Naar een concert gaan wordt voor sommige mensen – laten we ze ‘de wat oudere mensen’ noemen – steeds meer een luxe-ding. Voor hen is ‘een concertje pakken’ een gezellig uitje met de buren en daar willen ze best wat geld voor neerleggen, mits ze daar iets voor terugkrijgen: een parkeergarage om de hoek, een schoongeveegde vloer en een broodje zalm van La Place. Enter Ziggo Dome. Zolang de mens ouder wordt, en dat wordt-ie, wordt deze groep concertgangers alleen maar groter. Aalberts zegt daarover: “Het zijn mensen die geen last hebben van het sentiment, het maakt ze niet uit dat een poppodium eruitziet als een betonnen blokkendoos.”

Je kan je afvragen of het wel zo gunstig is om gelijk al na je eerste album op station Bijlmer/Arena te mogen uitstappen – zeker in Nederland, waar het plafond vrij laag ligt en dus snel is bereikt. Eén uitverkochte zaal in het begin van je carrière biedt voor geen enkele artiest een garantie voor een lang en succesvol leven als muzikant.

Toch moeten zelfs de grootste haters van Jett Rebel, Kensington en Chef’Special toegeven dat het een positieve ontwikkeling is dat Ziggo Dome en HMH niet langer het domein zijn van Marco Borsato, Bløf en De Dijk, maar ook bereikbaar zijn voor bands waarvan we mogen hopen dat ze nog bestaan wanneer Golden Earring eindelijk met pensioen gaat.