Ik smacht naar nieuwe muziek van een massamoordenaar

Getrouwd met een veel jongere vrouw, een musical gebaseerd op je leven, en de zoveelste biopic in de maak: dit klinkt als een droom van elke zelfingenomen tachtigjarige man. Minder leuk is misschien het detail dat de man in kwestie al meer dan veertig jaar achter de tralies zit. We hebben het over Charles ‘Charlie’ Manson, geboren als No Name Maddox.

Ik heb in de afgelopen jaren vrijwel alles gelezen over de Manson Family, en ik ben op een bepaalde manier wel ‘fan’ van Charlie geworden – van Charlie als muzikant welteverstaan. Want behalve genadeloze killer maakt hij ook muziek, en die is verrassend goed, Zo nu en dan voorziet hij zijn volgelingen zelfs van nieuwe muziek; in 2008 kwam er nog een album van hem uit met materiaal dat hij in 2005 in zijn cel heeft opgenomen met een taperecorder. Dat Charlie het huwelijksbootje induikt met een 26-jarige dame met daddy issues kan me niks schelen. Liever maken ze een gevangenis-opnamestudio zodat criminelen ook kwalitatief goeie muziek kunnen uitbrengen – dan hebben wij er ten minste ook nog wat aan. Ik sta namelijk totaal achter een Charles Manson/Max B collabo, en ik ben vast niet de enige.

Bij gebrek aan beter, kocht ik vorig jaar zijn in 2012 uitgegeven LP

Just fuckin around

, een collectie verloren opnames uit de jaren tachtig toen hij in het

Vacaville Medical Facility

zat opgesloten. De titel zegt eigenlijk al genoeg, wat de kwaliteit betreft. Maar gelukkig is er wel studiomuziek van Charlie beschikbaar, namelijk het album

LIE: The love and terror cult

, opgenomen in het jaar voor hij de bak in ging om zijn levenslange straf uit te zitten. Dat dit album bestaat, is grotendeels te danken aan Dennis Wilson, de drummer van The Beach Boys – die stelde namelijk zijn studio beschikbaar aan Charlie en de family. Wilson was zelfs zo verzot op Charlie’s muziek dat hij het nummer

Cease to Exist

coverde, en ook Guns ’n Roses maakte later een eigen versie van dat nummer.

Iets minder enthousiast over die opnameperiode was muzikant en producer Terry Melcher, de zoon van Doris Day. Volgens Melcher kwam Charlie vaak de studio binnen met een horde halfnaakte tieners, die net als Charlie letterlijk het tegenovergestelde deden van wat ze werd gevraagd. Bij een van de ontmoetingen zou Charlie een mes getrokken hebben waarmee hij Terry bedreigde, wat meteen het einde van die vriendschap betekende. Niet lang daarna verwaterde ook de vriendschap met Wilson.

Manson en zijn family hingen in die tijd niet alleen met The Beach Boys, ook Mama Cass van The Mamas and The Papas wordt veel genoemd in de boeken over de beroemde moordenaar. Haar huis in de Hollywood Hills was een soort hangplek voor hippiemuzikanten en mensen die in satanische sektes zouden zitten. Sammy Davis Jr. schreef in zijn autobiografie dat Jay Sebring vaak vreemde sadomasochistische feestjes gaf, waarbij gasten met witte lakens over hun hoofd in de kelder zaten. Supergezellig.

Charlie was dus geen vreemde in Hollywood – hij was behalve bekend als sekteleider ook als muzikant goed bezig, en een doorbraak zou niet gek zijn geweest. Maar na intensief LSD-gebruik en het obsessief beluisteren van The White Album van The Beatles, kreeg Charles andere ideeën, en werd het: hallo gevangenis, vaarwel eventueel tweede studioalbum.

Gelukkig is er in ieder geval het LIE-album. Gewoon verkrijgbaar in de iTunes-winkel, of te beluisteren op Spotify. De griezelige achtergrondzang, het amateuristische gebruik van vrijwel geen instrumenten, en de nogal vreemde teksten maakt het allemaal, met terugwerkende kracht, rete-interessant. Het feit dat het Manson is maakt nummers als Mechanical Men, I’ll never say never to always en Don’t do anything illegal extra angstaanjagend, maar nummers zoals Home is where you’re happy en Look at your game girl kunnen makkelijk op je partyplaylist. Als je Daniel Johnston waardeert, en zonder gek te worden naar instrumentele Sonic Youth-nummers kunt luisteren, is Manson de perfecte muziek. Een soort rommelige gitaarmuziek met zo nu en dan een mindfuck.

Had hij het daar maar bij gelaten – dan was hij misschien wel meestermuzikant geweest in plaats van massamoordenaar.

Volg Texas Schiffmacher op Twitter.