Dragged Into Sunlight en Gnaw Their Tongues willen dat je een naar gevoel krijgt van hun muziek

Ik zit in de felverlichte rookruimte van Patronaat als de frontman van Dragged Into Sunlight naast me komt zitten en een joint opsteekt. De band is niet op zoek naar media-aandacht, meer nog: ze spelen met hun rug naar het publiek en er is verder heel weinig over ze bekend. Op persfoto's zijn ze enkel te zien met bivakmutsen op, maar nu is T (hij wil niet met zijn naam worden genoemd) gekleed in een simpele spijkerbroek en legerkleurige Carhartt-jas. Zijn band uit Engeland dropte in november vorig jaar samen met éénmansband Gnaw Their Tongues uit Friesland het album N.V., wat staat voor Negative Volume. Misantropische black metal, sludge, grindcore en death metal werken op de vijf geniale nummers tezamen om je vakkundig van alle levenslust te beroven. Vanavond spelen de twee bands in Patronaat in Haarlem, om praktische reden niet samen – het is nu eenmaal niet gemakkelijk om een Fries en een groep Britten regelmatig in een repetitieruimte te krijgen.

Negative Volume zorgde voor nogal wat opschudding, en dan druk ik het nog zacht uit. De plaat opent met een gruwelijke quote van seriemoordenaar Michael Ross die vertelt hoe hij zijn slachtoffers de keel dichtkneep. En bij die ene sample blijft het niet: op de derde track hoor je bijvoorbeeld een getuigenis van een slachtoffer dat vertelt hoe ze werd vastgehouden en geen idee had hoe lang of waar ze was. Volgens sommige recensies (zoals deze van Pitchfork) is dit het misbruiken van sensationeel nieuws, enkel om op een smakeloze manier te shockeren.

Noisey: Waren jullie er inderdaad op uit om mensen te shockeren?
T: Ik denk dat journalisten die vinden dat we met deze samples een grens overgaan, bang zijn voor de realiteit. Want het is ook echt – Ross is een echt iemand en wat hij vertelt is echt gebeurd. Volgens de critici had een deel van wat in onze nummers voorkomt gecensureerd moeten worden, maar ik denk dat die mensen zich beter kunnen concentreren op de muziek zelf. Er zit ook verder geen verborgen agenda achter het gebruik van de samples. Met onze muziek willen we geen boodschap overbrengen, daar zijn wat ons betreft genoeg andere kanalen voor.

Vinden jullie niet dat jullie een ethische grens overgaan met deze samples?
Nah. Ik heb tegenover sommige van die seriemoordenaars gezeten en er gesprekken mee gehad. Het is heel reëel allemaal. Ik heb ze over die daden horen vertellen. Dat gevoel recreëren op plaat was exact ons doel. We wilden dat het publiek diezelfde angst zou kunnen voelen, het blijft een soort ervaring. Dat moet je niet gaan censureren, het moet net zo ruw en natuurlijk mogelijk zijn.

Is dat waar deze muziek om draait, het oproepen van pure, oprechte emoties?
Het is wat het is, en het is eerlijk. Daar wilden we naar terug. Luister naar Streetcleaner van Godflesh, of de oude Arkangel – die attitude en agressie missen we op dit moment heel erg, maar als wij op tour zijn in het buitenland is er zo om de vijf of tien bands eentje die er op dat vlak uitspringt, en dat is, niet toevallig, vaak ook de beste band. Dit album is een hommage aan die ruwe sound van vroeger, dus dan ga je ook geen samples gebruiken uit een of andere film.

N.V. heeft zo’n vier jaar lang in beslag genomen. Dat is een aardige periode.
We werkten er aan van 2011 tot ergens in 2015. Tijdens het maakproces was de toewijding en intensiteit van beide bands heel aanwezig. Doordat we er zo lang aan hebben gezeten, klinkt het zo intens; dat kan je niet namaken.

Kwam de keuze van de samples van jullie beiden, of is er nog discussie aan vooraf gegaan?
Mories heeft heel wat voorstellen gedaan, maar wij hebben uiteindelijk de knoop doorgehakt. Als we dat niet hadden gedaan, zou Mories er nog veertig jaar aan verder kunnen werken.

Tom Dring en Justin Broadrick zorgen met de mastering van N.V. voor een nog onaangenamer geluid. De drums bijvoorbeeld zijn zo grof dat het bijna pijn doet. Hoe brengen jullie dezelfde energie live over?
We halen zo hard uit als we maar kunnen, voor de volle 210 procent. Deze band zal niet eeuwig bestaan, dus we willen absoluut dat elke seconde die we live of in een studio doorbrengen telt. Dit is een enorme passie voor ons.

Ik spreek ook met Mories, de man achter Gnaw Their Tongues, die net zo gefascineerd is door seriemoordenaars en de verrotte kant van de maatschappij.

Noisey: Wat vind jij van de sceptische en verontwaardigde reacties op jullie album?
Mories: Het wel de bedoeling dat je er een heel naar gevoel van krijgt. Misschien ben ik ondertussen wel wat afgestompt op dat vlak (lacht), sommige mensen dan weer helemaal niet blijkbaar. Maar zo’n schrijver mist toch totaal het punt?

Jij hebt net als de mannen van Dragged Into Sunlight hiernaast gewoon een baan, als grafisch ontwerper. Hoe verhouden die werelden zich tot elkaar?
Ik doe voor Roadburn ook enkele van hun online flyers. Gnaw Their Tongues zelf is één van mijn vele projecten. Die heb ik ook nodig om alles kwijt te kunnen. Ik verveel me denk ik snel. Die bands geven me ook de mogelijkheid mijn fantasieën uit te leven. Daarnaast doe ik grafisch ontwerp voor een commercieel bedrijf, plus heel wat artwork voor labels en bands.

Vooral in de muziekwereld dus. Hou je alleen van het genre waarin je jezelf ook bevindt?
Mijn muzieksmaak is echt absurd breed, ik hou wel van de afwisseling. Ik zou het leuk vinden om bijvoorbeeld Death Grips en Sunn O))) samen te zien spelen – waarom niet? Als ik naar een death-metalgig ga, heb ik het na enkele bands wel gezien.

Tot voor kort speel je ook live. Wat heeft je na tien jaar Gnaw Their Tongues doen overtuigen toch ook op te treden?
Ik schrijf al mijn muziek in mijn eentje, om dan de mensen te vinden die exact live weten over te brengen zoals ik het wil, leek me iets te veel gedoe. Totdat ik in mei 2014 met Alkerdeel in de concertzaal AB in Brussel speelde. We hadden net een plaat samen uitgebracht, en besloten ook samen op te treden. Het was een verbazend fijne ervaring. De twee muzikanten waar ik nu mee speel, hebben zich eens bij mij aangemeld en het klikte. Ze voelen mijn muziek erg goed aan.

Na de interviews blijf ik om ze ook live te kunnen zien. De twee gastmuzikanten die Mories vergezellen gooien een golf van misselijkmakende noise over het publiek heen. Na enkele minuten stapt Mories op het podium en kan de zwartmetalen hel losbarsten. Ze hebben een repertoire van zo’n dertig splits, EP’s en langspelers om uit te kiezen, maar na een klein uurtje is het voorbij. Zonder enig woord naar het publiek verlaten ze het podium en komt er een roadie kaarsen en grote schedels van bokken neerzetten voor de set van Dragged Into Sunlight. Alle lichten gaan uit en een rookmachine vult de hele zaal; de muur van geluid die deze band neerzet krijgt zelfs Michael Ross wel stil, denk ik. Ik krijg de tijd niet eens om de dubbele bas door te slikken, omdat-ie precies afgesteld staat op een stroboscoop die me wil testen op mijn uithoudingsvermogen. Het geluid, het licht en de sfeer zijn perfect, en nog voor ik het doorheb is het optreden alweer voorbij.