Ik heb achter de schermen van festivals en feestjes veel seksisme meegemaakt

Welkom bij ontboezemingen, een rubriek waarin we de anonieme verhalen delen van mensen uit de muziek- en feestwereld. Deze keer spreken we een jonge vrouwelijke videoproducer die ons vertelt over het wansmakelijke seksisme waarmee zij te maken krijgt op festivals en evenementen.

Ik ben videoproducer, en toen ik net begon in dit vak leek het me vooral geweldig om in de feestindustrie te werken. Op grote festivals en in clubs is de sfeer losser dan bij andere producties die overdag of in een studio worden opgenomen, er is meer muziek, alcohol en drugs. Je zou bijna gek zijn om het niet te willen doen. Helaas is het voor vrouwen nogal lastig om een carrière op te bouwen in deze wereld zonder gereduceerd te worden tot vagina.

Vier jaar geleden, toen ik nog studeerde, was ik op de after van een festival. Een oudere man, de eigenaar van een groot evenementenbureau, knoopte een gesprek met me aan. Ik vond hem gelijk superinteressant omdat hij veel artiesten onder zich heeft waarvoor zijn bedrijf videoclips maakt. Met de naïviteit van een jong meisje met grote dromen gaf ik hem mijn nummer. Daaruit ontstond een rare vriendschap waarin ik afhankelijk van hem werd. Hij hielp me als ik locaties nodig had voor een video en nodigde me uit voor de vetste feestjes en festivals, inclusief VIP-kaartjes en gratis drank. Hij liet me af en toe een videoclip produceren en stelde me aan veel mensen voor.

Het heeft lang geduurd voordat ik doorhad dat hij me gewoon meenam om met me te pronken bij zijn vrienden en collega’s. Ik kreeg argwaan toen we naar een festival reden en hij onderweg stopte bij een loods vol feestattributen en verkleedspullen. Hij wou dat ik setjes ging uitkiezen voor op het feest, maar hij gaf me enkel bikini’s en stringetjes. Hij was pushy over de kleren die ik moest dragen, het moest zo sexy mogelijk zijn. Ik weigerde en zei dat ik me er niet lekker bij voelde. Op het feest liet hij me geen enkele keer alleen. Ik wist aan zijn aandacht te ontsnappen door met een vriendin te gaan dansen, en toen hij ons twee uur later terugvond, was hij opgefokt door de ketamine en riep hij me kwaad toe dat ik ‘om een reden’ door hem was meegenomen en dat ik respect moesten tonen. Ik voelde me helemaal niet op mijn gemak, maar uit schuldgevoel voor alles wat hij al voor me gedaan had, bleef ik beleefd.

Sterker nog, ondanks dat ik niets meer met hem te maken wilde hebben, heb ik enkele maanden later toch nog een videoclip voor hem geproduceerd. Hij had dringend iemand nodig en hij had me eerder vaak geholpen bij opdrachten. Ik kon dus eigenlijk niet anders dan ja zeggen. Tijdens die productiedag was hij vreselijk denigrerend. Hij belde me om de vijftien minuten met belachelijke eisen of om me te vertellen wat ik allemaal fout deed. Hij gedroeg zich eindelijk als de rotzak die hij is. Met zijn gedrag liet hij duidelijk blijken dat het niet oké was dat ik hem had geweigerd, en dat hij genoeg macht had om me alle kansen te ontnemen die hij me voordien gegeven had.

Ik dacht dat hij een uitzondering was, een oudere creep die op festivals op jonge meisjes jaagt en ze een mooie toekomst belooft in ruil voor status en seks. Maar ondertussen had ik mijn netwerk uitgebreid en kwam ik steeds vaker op de gastenlijst van feestjes te staan. En hoe meer ik backstage kwam, hoe vaker ik zag dat mannen voorstellen deden aan vrouwen die maar weinig met het werk te maken hadden.

Op festivals verzamelen alle grote namen uit de muziekindustrie zich backstage: dj’s, organisatoren, managers, dansers, noem maar op. Iedereen neemt zijn leukste vrienden en vriendinnen mee. Alles draait er om netwerken en gezien worden. Daar is de setting ook perfect voor, want er is backstage meer ruimte om te dansen en te praten, er is onbeperkt gratis alcohol en er wordt openlijk drugs gebruikt in de chillruimtes en kleedkamers.

Het is mij en talloze vrouwelijke collega-producers al vaak overkomen dat er backstage een hand op onze kont terechtkwam, maar ook dat een grote naam uit de feestindustrie mij en andere meisjes vroeg om een pijpbeurt. Een andere keer stond ik op een deck te dansen toen een paar vrienden van de feestorganisatoren mijn vriendin en mij van achter begonnen te filmen. Toen we aangaven dat ze moesten stoppen, zeiden ze: “Jullie zijn superlekker. Laat ons gewoon filmen, dan kunnen we er later nog eens van genieten.” We werden boos, maar de mensen die om ons heen stonden bekeken ons alsof we een scène schopten om niets. En diezelfde blik zag ik op de gezichten van de omstanders toen een producer aan de billen van zijn assistente zat. Ik vind het raar en kwalijk hoe iedereen backstage – mannen én vrouwen – zulke dingen normaliseert.

Ik hoor of lees hier verder nooit iets over; wat backstage gebeurt, blijft backstage. Wel hoor ik nog regelmatig verhalen over de man die me vier jaar geleden benaderde op dat festival – nog steeds gebruikt hij dagelijks zijn macht, status en invloed om jonge meisjes in bed te lullen. Iedereen in de eventscene kent elkaar en iedereen beschermt elkaar – zelfs mannen die het niet eens zijn met de manier waarop vrouwen behandeld worden, laten hun stem niet horen. Niemand wil de grote bazen op de tenen trappen.

Behalve het feit dát het gebeurt, vind ik het nog zorgelijker dat het voor vrouwen soms een voorwaarde is om überhaupt een noemenswaardige opdracht te krijgen. Laatst vroeg ik of ik als stagemanager op een groot evenement kon meelopen, en het antwoord was: “Nee, ik wil niet met je samenwerken want ik wil liever met je naar bed.” Weer werd ik niet serieus genomen. Het aantal keer dat iemand van een feestorganisatie me vroeg om de lakens met hem te delen, is niet meer op twee handen te tellen. En ja, ik het zelfs wel eens overwogen, onder invloed van alcohol en het nijpende gevoel dat ik bij iemand in het krijt stond, maar ik heb gelukkig altijd nee gezegd. De mannen uit het vak die ik weigerde noemden me dan ‘domme kut’ of ‘ondankbare slet’. Hoe goed ik mijn werk ook doe, voor bepaalde mannnen uit deze industrie ben ik niet veel meer dan een mooi plaatje.